និទាន​ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ (តួឯករបស់អូន)

“តួឯករបស់អូន”

ប្រហែលជាយូរណាស់ ដែលពួកយើងស្គាល់គ្នា តែអ្វីដែលអូនចាំបាន គឺថ្ងៃមួយ ក្នុងឆ្នាំ២០១០ បងបានស្គាល់អូន ដោយចៃដន្យ តែវាមិនមែនចៃដន្យទេ គឺអូនមានបំណងចង់ស្គាល់នឹងរាប់អានបង។បងប្រហែលជា ឆ្ងល់ថាហេតុអ្វី ក៏អូនចូលមកក្នុងជីវិតបង ហើយព្យាយាមនៅក្បែរបង ខំប្រឹងរកវិធីយ៉ាងណា ឲ្យបងបាននិយាយមករកអូន​ ចាប់អារម្មណ៍លើអូន។

ការព្យាយាមរបស់អូន បានសំរេចហើយ មនុស្សប្រុសម្នាក់ មុខស្ងួត គ្មានស្នាមញញឹម រូបរាងស្គម សំបុរស្រអែម ដែលអូនតែងតែតាមមើលរាល់ថ្ងៃ គេបែរនិយាយរកអូន ហើយផ្ញើរសារមកអូន ហើយអូនញោះគេ ស្ទើរគ្រប់ពេល ម្នាក់នោះគឺជាបង។

មនុស្សប្រុស ស្អី ឫកម្ល៉េះ ហៅ (បង) មិនបានបែរជា បកមកហៅខ្ញុំថា (មីង) ខ្ញុំចាស់ណាស់ឫអី? ថ្ងៃបន្តមកទៀតខ្ញុំក៏ទម្លាប់ នឹងពាក្យ(ពូមីង មីងពូ) របស់គាត់ ហើយខ្ញុំតែងតែចង់សើច ព្រោះបុរសម្នាក់នេះ ខុសពីបុរស ដទៃ ហើយគោរពខ្ញុំ ឲ្យតំលៃខ្ញុំ ហើយមិនដែលរំខានខ្ញុំ ហើយយល់ចិត្តខ្ញុំច្រើនបំផុត។

បងប្រហែលមិនចាំទេមែនទេ? ពាក្យដែលអូន មិនដែលបានលឺពីមាត់បង ក្នុងរយៈពេល៣ឆ្នាំចុងក្រោយ (ពូស្រឡាញ់មីង) (តើមីងអាចរៀបការជាមួយពូបានទេ? ហើយយើងនឹងរស់នៅជិតគ្នា) ស្តាប់ឮហើយ ខ្ញុំបែរជាស្រក់ទឹកភ្នែក រកពាក្យនិយាយ មិនចេញ បានត្រឹមគ្រវីក្បាល ហើយគេក៏សួរខ្ញុំថា (ហេតុអ្វី) ខ្ញុំប្រាប់គេថា (មីងភ្ជាប់ពាក្យជាមួយអ្នកផ្សេងហើយ) គេក៏ស្ងៀមហើយតបថា (ហេតុអ្វីក៏មីងផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមឲ្យពូ? ហេតុអ្វីថាស្រឡាញ់ពូ ហើយភ្ជាប់ពាក្យជាមួយអ្នកដទៃ) ខ្ញុំក៏ត្រឹមនិយាយតែពាក្យ ថា(សុំទោស)។

គេក៏បាត់វត្តមាន អស់ជាច្រើនថ្ងៃ ខ្ញុំមិនបានស្វែងរកគេទេ ខ្ញុំដឹងថាគេខូចចិត្ត តែគេជាមនុស្ស​រឹងមាំ គេមិនសម្លាប់ខ្លួនឫធ្វើបាបខ្លួនឯងទេ គេជាមនុស្សប្រុសពិសេសសំរាប់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ដឹងថាគេនឹងមករកខ្ញុំវិញ។

៥ថ្ងៃកន្លងទៅ គេញញឹមដាក់ខ្ញុំ រួចនិយាយយ៉ាងស្រទន់ ហើយជូនពរខ្ញុំជាមួយ កាយវិការរាក់ទាក់ ហើយក្លាហានបំផុត គេមិនបន្ទោសខ្ញុំ មិនបន្ទោសនរណាម្នាក់ឡើយ ហេតុអ្វីក៏គេត្រជាត់បែបនេះ? ខ្ញុំខ្លាចណាស់ !

គេផ្ញើរសារ សួរសុខ គេឆាតសួរនាំ គេខលមកធម្មតា តែចិត្តខ្ញុំវិញ មិនស្ងប់សោះ ខ្ញុំចង់ឲ្យគេ ជេរស្តីបន្ទោសឲ្យខ្ញុំ ហើយខ្ញុំរីករាយនឹងសុំទោសគេគ្រប់បែបយ៉ាង។

អារម្មណ៍អូន មិនអាចកាត់ចិត្តពីបង ហើយចាកចេញទៅឡើយ ទោះជីវិតនេះអូនប្រឹងបំភ្លេចបងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ មានតែអូន ខ្លួនឯងទេទើបដឹង ទោះនិយាយយ៉ាងណាក៏បងមិនយល់ដែរ។ អូនពិតជាអត្មានិយមណាស់ ទោះអូនមានគេ ក៏អូនមិនអាចបំភ្លេចបងបាន តើអូនកំពុងគិតអ្វី? មកដល់ចំណុចនេះ អូនក៏ចាប់ផ្តើមមានគំនិត ចង់ចេញពីបងម្តងបន្តិចៗ ហើយបងបែរជាចូលមកក្បែរអូនម្តងបន្តិចៗទៅវិញ គំលាតនេះ តើវាអាចបែកចេញពីគ្នាទេ? តែគ្រប់ពេលដែលគ្មានបង អូនឈឺចាប់ គ្មានស្នាមញញឹម គ្មានសេចក្តីសុខឡើយ នេះជាការពិត។

នៅថ្ងៃមួយអូនមានកិច្ចការទៅភ្នំពេញ ថ្ងៃមួយនោះហើយ ជាលើកដំបូងដែលពួកយើងបាននៅជាមួយគ្នា ហើយបេះដូងអូន បានលោតខុសចង្វាក់ បងញញឹមតិចៗ ហើយសំឡឹងមុខអូន កាយវិការនេះសុភាពហើយអូនថតយករូបបង ដាក់ចូលក្នុងប្រអប់បេះដូង​ស្ទើរគ្រប់កន្លែង។

គួរឲ្យអស់សំណើច ពេលនិយាយទូរសព្ទ័ ឫផ្ញើរសារ ឫឆាត អូនតែងតែនិយាយលេងសើច ថាចង់ថើប ចង់ឱបបង ចង់ក្តិច ចង់វាយ ខាំស្លឹកត្រចៀក មូលភ្លៅ តែពេលអូនជួបបង អូនមានអារម្មណ៍ថាអៀន​ ហើយស្ទើរតែរកពាក្យអ្វីនិយាយមិនបាន មើលទៅបងក៏ដូចគ្នាដែរ។

សេ្នហាមួយនេះ​ស្រស់ស្អាតណាស់ នារីម្នាក់ ដែលមានបេះដូងរឹងមាំបំផុត បែរចុះចាញ់ក្នុងក្តីស្រឡាញ់ របស់បុរសម្នាក់ទៅវិញ ពួកយើងបាននាំគ្នាជិះម៉ូតូដើរលេងជុំវិញទីក្រុង នៅពីក្រោយខ្នងបង អូនមានអារម្មណ៍ថាកក់ក្តៅណាស់ ប្រៀបដូចជារនាំងដ៏រឹងមាំ ហើយអូនមិនខ្លាចអ្វីដែលជាឧបសគ្គនៅចំពោះមុខឡើយ។

មិនយូរប៉ុន្មានស្រាប់តែមានភ្លៀងធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំង ពួកគេក៏រកកន្លែងជ្រក ហើយមេឃក៏ងងឹតទៀត អូនក៏បបួល បងត្រឡប់ទៅវិញ។

នារី៖ តោះបងវាសនា ពួកយើងទៅវិញទៅ មើលទៅមេឃមិនរាំងទេ​ !

វាសនា៖ ចុះនារី មិនរងាទេឫ? ចាំបន្តិចទៀតទៅ បើភ្លៀងមិនរាំង យើងសំរេចថា​ ទទឹកទាំងអស់គ្នាតែម្តងទៅ…។ (ពួកគេនាំគ្នាសើច ហើយសំលឹងដំនក់ភ្លៀង គ្រប់ធំៗ ស្រក់មិនព្រមឈប់ ហាក់ឃាត់ដំនើរពួកគេមិនឲ្យបែកគ្នា)

នារី៖ បងវាសនា អរគុណបងដែលនាំខ្ញុំដើរលេង បើមិនបានបងទេ​ខ្ញុំពិតជាមិនស្គាល់ផ្លូវទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនស្គាល់នរណានៅទីនេះដែរ..

វាសនា៖ នារីមិនបាច់អរគុណអីទេ ! ការពិតខ្ញុំរីករាយណាស់ដែលបានជួបនារី ! ខ្ញុំពេញចិត្តជានិច្ច ហើយខ្ញុំរំភើបចិត្តណាស់ ព្រោះខ្ញុំគិតថាមួយជីវិតនេះ ខ្ញុំមិនបានជួបនារីទេ​ តែលើកនេះប្រហែលជាសុបិនទេដឹង !

នារីក្តិច វាសនាស្រែកអួយ៖ មិនមែនសុបិនទេ ! ឃើញទេ ខ្ញុំក្តិចបងស្នាឈឹ ស្រែកចង់បែកត្រចៀកខ្ញុំ !

វាសនាសើចញឹមៗ៖ តើពួកយើងជួបគ្នាលើកនេះ ជាលើកចុងក្រោយឫ? តើនារីនៅរាប់អានខ្ញុំទៀតទេ ពេលនារីរៀបការហើយឬអត់។

នារី មុខស្រពោន៖ ប្រហែលជាលើកចុងក្រោយទេដឹង ! តែទោះយ៉ាងណា ពួកយើងនៅតែអាចជាមិត្តនឹងគ្នាបានតើ ! បងស្នា អាចខល ឫផ្ញើរសារ ឫផ្ញើរ អ៊ីម៉ែល​ សួរសុខទុក្ខខ្ញុំបាន ! ខ្លាចតែបងស្នាទេ ដែលលែង​រាប់អានមនុស្សស្រីរៀបការហើយ ព្រោះបងគិតថា ធ្វើទៅបែរជា រំខានខ្ញុំ​…! ខ្ញុំយល់ចិត្តបងត្រូវទេ…?​ មែនទេ?

វាសនា៖ បាទ ! ប្រហែលជាបែបហ្នឹងមែន ! តែយ៉ាងណា ពួកយើងក៏ជាមិត្តនឹងគ្នា ខ្ញុំបានត្រឹមអ៊ីម៉ែលទៅសួរសុខទុក្ខនារី ដូចសព្វដងចុះណា។

នារីញញឹម៖ អរគុណបងស្នាណាស់ ! ខ្ញុំគួរហៅបងថា មិត្តសម្លាញ់ (ប្តូរពីពាក្សសង្សារទៅមិត្ត) !

ស្រាប់តែភ្លាមនោះផ្លែកបន្ទោរ រន្ទះបាញ់ស្ទើរកក្រើកផែនដី នារីស្ទុះទៅឱបវាសនាយ៉ាងណែន វាសនាក៏ភ័យឱបនារីវិញដោយមិនដឹងខ្លួន នារីភ័យញ័រក្នុងរង្វង់ដៃរបស់កំលោះយើង ពេលស្ងប់រន្ទះ នាងក៏ដឹងខ្លួនហើយបំរុងរើរចេញពីរង្វង់ដៃរបស់វាសនា តែវាសនា ឱបនាងមិនព្រមប្រលែងទេ…!

វាសនា៖ នារីបងសុំឱបអូនបន្តិចទៀតបានទេ ! បងពិតជាស្រឡាញ់អូនណាស់ ហើយមិនដាច់ចិត្ត ឱ្យអូនបែកពីបងទេ ! បងចង់ឱ្យផែនដីឈប់វិល ហើយមានតែយើងពីរនាក់ ដូចក្នុងពេលនេះ !

នារីងើយក្បាលសន្សឹមៗមើលមុខវាសនា វាសនាខូចណាស់ថើបថ្ងាសនាងរួចបាត់ទៅហើយ ធ្វើឲ្យនារីអៀនមុខឡើងក្រហម។

នារី៖ បានហើយបងស្នា តោះពួកយើងល្មមទៅវិញហើយ ! យប់ហើយណាបង !

វាសនា៖ តែភ្លៀងមិនទាន់រាំងទេនារី ! បងខ្លាចអូនផ្តាសាយ ! ព្រោះបងដឹងថាអូនចាញ់រងាណាស់ !

នារីចេះតែអង្វរ ទើបវាសនាព្រមទៅទាំងភ្លៀង តែនារីវិញបបូរមាត់ឡើងស្វាយ ញាក់ដូចកូនកណ្តុរ នាងស្រវាឱបចង្កេះវាសនា​ បិទភ្នែក ហាក់ដូចជាចាញ់ភ្លៀង ហើយស្ងាត់មាត់ លែងលឺនិយាយឆ្លងឆ្លើយនឹងវាសនាទៀត។ ទំរាំដល់កន្លែងស្នាក់របស់នារី ទើបវាសនាដឹងថានារី គេងលក់ ហើយសើមទទឹក ហើយក្តៅខ្លួនយ៉ាងខ្លាំង។

វាសនាបីនាងទៅដាក់លើគ្រែ ពឹងអ្នកក្បែរនោះដោះខោអាវសើមរបស់នាងហើយជូតខ្លួន ជូតសក់ហើយផ្លាស់ខោអាវឱនាងរួចដណ្តប់ភួយ តែវាសនាមិនដាច់ចិត្តទៅចោលនាងទាំងសភាពគ្រុនក្តៅបែបនេះទេ គេក៏រត់ចុះទៅក្រោមទិញថ្នាំឲ្យនាងលេប។ នាងនៅតែរងាមិនព្រមឈប់ ទើបគេដាច់ចិត្តគេងឱបនាង តែមិននឹកស្មានថារហូតដល់ទៀបភ្លឺទើបនាង​ បានត្រជាក់ខ្លួនវិញ។

នារីបើកភ្នែកតិចៗដងខ្លួនរបស់នាង ត្រូវបានស្ថិតក្នុងរង្វង់ដៃរបស់វាសនា នាងរុញវាសនាទៅម្ខាងតិចៗខ្លាចគេភ្ញាក់ តែវាសនាដឹងខ្លួន រួចក៏ចាប់នាងឲ្យយ៉ាងណែន ធ្វើឲ្យនាងស្រែកយ៉ៃ….

នារី៖ បងស្នា បងប្រុងធ្វើអីហ្នឹង ! លែងខ្ញុំទៅ ! ហើយបងមែនទេដែលផ្លាស់ខោអាវឲ្យខ្ញុំ?

វាសនា៖ បាទ ! ប្រពន្ធសម្លាញ់ !

នារី៖ បង ! បង !

វាសនា៖ បងស្អី ! ខំមើលថែមួយយប់ហើយ​ មិនអរគុណទេ ! បែរជាធ្វើមុខភ័យទៅវិញ ! យប់មិញឱបបង បងខូចខាតអស់ហើយ ! បងសុំទោសផងណា បើមិនប្តូរខោអាវអោយអូនទេ បងខ្លាចអូនគ្រុនស្លាប់ទៅ !

នារី៖ នែ ! ចាស ! អរគុណ ! តែ…!

វាសនា៖ បងមិនបានឃើញអីទេ ! បងបិទភ្នែក !

នារី គក់ទ្រូងវាសនា៖ បង ! បងនេះ !

វាសនាចាប់ដៃនារីជាប់ ហើយថើបនាង ! នារីឈប់ក្តិច​ ឈប់គក់ ឈប់រើ ឈប់កំរើក បេះដូងរបស់ពួកគេលោតញាប់ ព្រោះពេលនេះនារីដែលគេស្រឡាញ់ពេលនេះនៅជិតគេបង្កើយ ទោះយល់សបិ្ត ក៏មិនដែលគិតដល់ឡើយ។ តែវាសនាជាសុភាពបុរស គេពិតជាផ្តល់កិត្តិយសជូននាង គេសុំទោសនាង ចំពោះទង្វើដែលគេបានធ្វើ អំបាញ់មិញ។ នារីញញឹមហើយរីករាយណាស់ដែលបុរសម្នាក់ ដែលនាងឲ្យតម្លៃ ពិតជាការពារនាង មិនដែលធ្វើអ្វីបំពានលើនាង បុរសម្នាក់នោះជាតួឯករបស់នាង ជានិមិត្តរូបរបស់នាង​ I Love the way you are!!!

មាននិស្ស័យតែគ្មានវាសនា ! ទោះជាយ៉ាងណា​យើងជាមិត្តនឹងគ្នា !

គ្រាន់តែជារឿងនិទាន !!

25/01/18

 

 

មួយឆ្នាំកន្លងផុតទៅ

សួស្តី ប្រិយមិត្ត  wordpress ជាទីនឹករលឹក !

មួយឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ខ្ញុំពុំដែលមានពេលមកអើត ឬយកចិត្តទុកដាក់ នៅទីនេះសោះ រឹតតែមិនបានអានសារល្អៗ មានអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើន គួរឲ្យស្តាយណាស់ ! ខ្ញុំរវល់តែនឹងការងារចិញ្ចឹមជីវិត ហើយមានមនុស្សជាច្រើន ក៏បានចាកចេញពីជីវិតខ្ញុំទៅ ដូចជាប្អូនប្រុស​ជីដូនមួយ ២នាក់ បានលាចាកលោកនេះទៅទាំងវ័យក្មេង លោកយាយរបស់ខ្ញុំឈឺជាទម្ងន់ លោកឪពុក ក៏ជំងឺចាស់រើសឡើងវិញ មិត្តរបស់ខ្ញុំជាច្រើនគូរ ក៏រៀបការអស់ ខ្ញុំត្រូវចងដៃពួកគាត់​ ​(ហឹុម!!!) ខ្ញុំមានទុក្ខ និងក្តីរីករាយ លាយឡំគ្នា យ៉ាងច្រើនជាងឆ្នាំមុនៗ តែនេះគឺជា ឆាកជីវិត។ ខ្ញុំមួយឆ្នាំមកនេះ ក្រៅពីការងារ ខ្ញុំសំងំអានសៀវភៅ ស្តាប់ធម៌ ដូចជាដូនជី ចិត្តក៏បានត្រឹម ស្ងប់ស្ងាត់ឡើងបានខ្លះៗ ហើយទទួលយកនូវការពិត ដែលកំពុងតែបាត់បង់ទៅដោយមិនអាចប្រកែកបាន នាពេលខាងមុខ។

ក្នុងដំណាច់ឆ្នាំនេះ ខ្ញុំបានជួបមិត្តចាស់ៗដែលរៀននៅវិទ្យាល័យ ពួកយើងជាច្រើននាក់ បានធ្វើការងារ មនុស្សធម៌ ខ្ញុំពិតជារីករាយខ្លាំងបំផុត ថ្វីបើឆ្នាំនេះ ខ្ញុំ គ្មានកញ្ចប់ថវិកា ក្នុងដំណើរកំសាន្តក៏ដោយ ក៏ការងារនេះ ជំនួសបានដោយប្រពៃ និងរីករាយបំផុត។

ជីវិតនេះចម្លែកណាស់ ខ្ញុំខ្លាចការបាត់បង់ ខ្ញុំខ្លាចការឈឺចាប់ ខ្លាចភាពអយុត្តិធម៌ ខ្លាចការនឿយហត់ ខ្លាចការលំបាក ខ្លាចគ្រប់យ៉ាង រហូតខ្ញុំ គិតថាខ្ញុំ អាត្មានិយម​ ដែលគិតតែខ្លាចហើយមិនដោះស្រាយវា ទើបខ្ញុំប្រើ សតិ គិតសារជាថ្មី ថាតើខ្ញុំ ត្រូវប្រឈប់មុខជាមួយវាយ៉ាងណា ខ្ញុំបានដោះស្រាយវាមកយ៉ាងល្អ ខ្ញុំឆ្លងកាត់ឧបសគ្គ បានដោយរឹងពឹង ខ្ញុំមានស្នាមញញឹម ដែលខ្ញុំបានបង្កើតវាឡើងដោយខ្លួនឯង ខ្ញុំបានយកឈ្នះចិត្តខ្លួនឯង ខ្ញុំមានខ្លួនឯងជាទីពឹង រាល់ថ្ងៃដែលខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង ខ្ញុំមានក្តីសង្ឃឹម ខ្ញុំគិតវិជ្ជមាន ខ្ញុំធ្វើតែអំពើល្អ ស្មោះត្រង់ និងយកចិត្តទុកដាក់ មិនថាការងារ ឬគ្រួសារ  ខ្ញុំគ្មានពិភពឯកា គ្មានការភ័យខ្លាច ឬមានអារម្មណ៍មួរហ្មង ឬចងចិត្តខឹងសម្បារ ស្រឡាញ់ហួងហែង នឹងនរណាឡើង។ ខ្ញុំជ្រើសរើសឲ្យខ្លួនឯងមានសេរីភាព ខ្ញុំជ្រើសរើសការរស់នៅដ៏ សាមញ្ញបំផុតមួយ ដែលចាកចេញ ពីភាពសីុវីល័យ ដ៏ឥតខ្លឹមសារ ពិភពមិនពិត ការស្រម៉ៃឥតគោលដៅនិង បោកប្រាស់បន្លំចិត្ត។

ជឿខ្ញុំទៅ បើអ្នកធ្វើអំពើល្អ គោរពដឹងគុណ មិនថាឡើយ ចំពោះមាតាបិតា គ្រូអាចារ្យឬញាត្តិមិត្ត ធ្វើបុណ្យទានសន្សំ កុសល សន្សំសេចក្តីស្ងប់សុខ អប់រំក្នុងចិត្តសណ្តាន ជារឿយៗ និងសេពគប់បណ្ធិត ស្តាប់ឪវាទ ព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៏ ព្រះសង្ឃ ស្វែងយល់និងដោះស្រាយ ចិត្ត និង ជីវិតតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនា នោះ អ្នកនិងមានក្តីសុខជាក់ជាមិនខាន ទោះអ្នកគ្មានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនស្តុកស្តម្ភ ឬអ្វីផ្សេងៗក៏ដោយ។

ចុងបញ្ចប់ ខ្ញុំសូមជូនពរ មិត្តអ្នកអានឲ្យជួបតែក្តីសុខ !

រាត្រីសួស្តី

21/01/18

ក្តីទុក្ខកើតចេញពីស្អប់

ក្តីទុក្ខកើតចេញពីស្អប់

(Free yourself from heated)

ហេតុអ្វីក៏ជីវិតមនុស្សជួបបញ្ហាមិនចេះចប់​ ទោះវាកើតឡើងជាង២០ឆ្នាំក៏ដោយ ក៏វាជាអតីតកាលដ៏ជូរជត់ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំ តែងតែមានរឿងមិនចេះចប់ ហើយរឿងទាំងនោះ ខ្ញុំមិនអាចខាំមាត់មិនគិតបានទេ ហើយគ្រប់ពេលដែលមានជម្លោះកើតឡើង ខ្ញុំហាក់ដូចជាផ្ទាំងស៊ីប ដែលត្រូវគេបាញ់យ៉ាងសុះសាច់ ហើយទឹកភ្នែកជាច្រើន​ដែលហូរមក ក្នុងរយះពេល ច្រើនឆ្នាំមកនេះ នៅតែមិនអាច លុបលាង ក្តីស្អប់ គំនុំ ក្នុងចិត្តបានឡើយ តើហេតុអ្វី​ មិនអាចរំសាយ ចិត្តស្អប់មួយនេះបាន។

កាលនោះ​ខ្ញុំ ធំដឹងក្តីខ្លះហើយ ហើយល្មមនឹងដឹង ថា ឪពុកខ្ញុំមានប្រពន្ធចុងម្នាក់ទៀត ហើយម្តាយរបស់ខ្ញុំ យំស្ទើររាល់ថ្ងៃ យំព្រោះចិត្តក្បត់ យំព្រោះ កូនស្រីតូចម្នាក់ទៀត កំពុងចាប់ផ្ទៃក្នុងពោះ ហើយការលះលែង បានចប់សព្វគ្រប់ ល្មមសមដែលភរិយាថ្មី អាចគ្រង ទ្រព្យសម្បិត្ត ដែលឪពុកខ្ញុំរកបាន យ៉ាងច្រើននោះ ធ្វើជារបស់ខ្លួន…។

មិនយូរប៉ុន្មាន ប្អូនស្រីកម្សត់របស់ខ្ញុំក៏កើត​មក ខ្ញុំសម្លឹងមើលគេដោយក្តីស្រឡាញ់ តែគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំនៅក្បែរនាង នាងស្រែកយំមិនឈប់ឈរឡើយ ម្តាយខ្ញុំតែងតែដេញខ្ញុំចេញគ្រប់ពេល ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា នាងដណ្តើមក្តីស្រឡាញ់ពីខ្ញុំអស់ហើយ នេះជាគំនិតក្មេងវ័យរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំតែងតែឯកា ខ្ញុំ មិនពេញលេញ ដូចគ្រួសារដទៃទៀត ដែលមានម្តាយឳពុក ប្អូនប្រុសស្រី រស់ជុំគ្នាមូរមីឡើយ។ រាល់ថ្ងៃខ្ញុំលេងម្នាក់ឯង ញុំាបាយម្នាក់ឯង ហើយគេងតែម្នាក់ឯង ខ្ញុំតែងតែយំ ហើយជូតទឹកភ្នែកតែម្នាក់ឯង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។

កន្លងទៅជាង៣ឆ្នាំ ប្រពន្ធចុងរបស់ឪពុកខ្ញុំ បានស្លាប់ ហើយគាត់បន្សល់ទុក កូនប្រុសម្នាក់ ជាកូនរបស់ឪពុកខ្ញុំ។ ការជួបជុំរបស់ម្តាយឳពុកខ្ញុំ ក៏បានត្រឡប់មកវិញ រួមទាំងកិច្ចសន្យា ព្រមទទួលយកកូនចុង ប្រុសនោះមកចិញ្ចឹម ក្រោមដំបូលតែមួយ  ជីវភាពលំបាក ខ្វះខាតខាងរៀនសូត្រ ចំណីអាហាររបស់ខ្ញុំប្រសើរវិញហើយ ខ្ញុំលែងលំបាក អត់ឃ្លាន ខ្ញុំអាចរៀនសូត្រពេញបរិបូណ៍ដោយមិនបាច់ជួយម្តាយខ្ញុំរកស៊ី នេះជាការរីករាយ ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។ ឳពុកខ្ញុំជាមនុស្សពូកែរកស៊ីណាស់ គ្រួសារមួយនេះថ្កុំថ្កើន ព្រោះស្នាដៃគាត់ ម្តាយខ្ញុំពេលនេះត្រឹមជាមេផ្ទះ មិនហត់នឿយព្រឹកល្ងាចដូចមុនទៀតទេ។

ពីក្រោយភាពរីករាយទាំងនេះ មានរឿងជាច្រើន ដែលស្មានមិនដល់ ម្តាយខ្ញុំមានគំនុំយ៉ាងធំធេងជាមួយ កូនប្រុសភរិយាទី២ ខ្ញុំឃើញភាពស្អប់ខ្ពើមទាំងនោះនៅស្រស់នឹងភ្នែក គាត់តែងតែជេរប្រមាទ វាយដំក្មេងនោះជារឿយៗ។ ខ្ញុំតែងតែលួចសួរក្នុងចិត្ត ថាក្មេងតូចនោះមានកំហុសអ្ចីទៅ គេគ្រាន់តែកើតមកជាកូនប្រពន្ធចុងប៉ុណ្ណោះ តែខ្ញុំគ្មានលទ្ធភាពអ្វី ទៅប្រដៅមនុស្សចាស់ កែប្រែការគិតរបស់ពួកគាត់បានទេ អ្វីដែលខ្ញុំធ្វើបាន បានត្រឹមតែធ្វើល្អដាក់ក្មេងនោះ យ៉ាងយោចណាស់គេជាប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំម្នាក់ទៀត យើងមានឳពុកជាមួយគ្នា គ្រាន់តែកើតក្នុងផ្ទៃខុសគ្នា ប៉ុណ្ណោះ។ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន ត្រឹមឃើញម្តាយខ្ញុំ ចាកចេញពីភាពស្អប់ខ្ពើម ចាកចេញពីគំនុំ ខ្ញុំចង់ឃើញគាត់រស់នៅ ដោយអារម្មណ៍ល្អ រស់នៅដោយក្តីស្ងប់ ខ្ញុំតែងសន្យា នឹងខ្លួនឯងថា នឹងធ្វើឲ្យអ្នកទាំងពីរ ងាកមកស្រឡាញ់គ្នា។ តើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងណា​? នេះជាសំនួរ ដែលខ្ញុំខ្លួនឯងពិបាក នឹងរកចម្លើយ ! តើមិត្តអ្នកអាន មានយោបល់យ៉ាងណា?

សៀមរាប ០១​​ មករា ២០១៦ ​​

រៀបរៀងដោយ ចន្នី

រឿងខ្លី ៖ សុបិនឃើញខ្មោច

រៀបរៀងដោយ៖ Mon Channy

សុភា កាលពីសប្តាហ៍មុន នាងបានទៅលេងផ្ទះជីដូន នាងគេងនៅក្នុងបន្ទប់របស់សុភី ដែលជា បងស្រី ទើបតែស្លាប់កាលពីអាទិត្យមុន។
សុភា មិនដែលនិយាយថាខ្លាចខ្មោចបងស្រីទេ មានតែនឹករលឹក ដល់កាលដែលធ្លាប់រស់នៅជាមួយនឹងបងស្រី ហើយគេងជុំគ្នាក្នុងបន្ទប់នេះ។
គ្មាននរណានិយាយអ្វីទេក្រៅពីពោលថា៖ ស្រីក្រមុំអាយុ ២៦ឆ្នាំ ស្លាប់ទាំងវ័យក្មេង មានតែភាពសោកស្តាយ ចំពោះនាង ដែលបានជោយជ័យក្នុងការងារ ក្នុងការរៀនសូត្រ តែកម្មអកុសលផ្តល់ឲ្យមនុស្សមិនទៀងទាត់ឡើយ គ្មាននរណាគេចផុត គ្រាន់តែមុននឹងក្រោយតែប៉ុណ្ណោះ។
ក្នុងរាត្រីដំបូង សុភា បានលឺសម្លេងល្វើយៗ របស់សុភី ហៅនាងដោយក្តីឈឺចាប់… សុភាភ្ញាក់ក្រញាង ទាំងកណ្តាលរាត្រី ហើយភ័យតិចៗ ហាក់ដូចជាមានអ្វីម្យ៉ាងចង់ប្រាប់នាងអំពីអ្វីមួយ..???
ក្រោកពីព្រលឹមជីដូនរបស់នាងដែលរាងវង្វែងតិចៗ ព្រោះគាត់អាយុ៨១ឆ្នាំហើយ កំពុងអង្គុយរអ៊ូម្នាក់ឯង ហាក់ដូចជាសោកស្តាយ និងក្រៀមក្រំ តែអ្នកនៅក្នុងផ្ទះ ពុំបានចាប់អារម្មណ៍ ព្រោះគាត់ចាស់ ហើយនិយាយតែម្នាក់ឯងមកជាប្រចាំ ៖ សុភីចៅស្រី ចៅមិនទាន់ស្លាប់ទេហេតុអ្វី ក៏គេយកចៅទៅកប់?ចៅយាយចៅវេទនាយ៉ាងណា ! ហ៊ីហ៊ីហ៊ីហ៊ី (គាត់យំយ៉ាងសោកសង្រេក ធ្វើឲ្យសុភា ឈរស្តាប់ស្ទើរទ្រាំទប់ទឹកភ្នែកមិនបាន)
នាងលួងលោមដូនចាស់៖ យាយ បងភី គាត់តៅបានសុខហើយ យើងទេដែលនៅរស់ទើបនៅមានកម្មណាយាយ កាត់ចិត្តទៅយាយ ! មោះមោរ ! ចៅនាំយាយទៅ ពិសារបបរណាយាយណា…
យាយតប៖ ស្រីភាចៅ ជឿយាយទៅស្រីភី មិនទាន់ផុតដង្ហើមទេ តែគេយកនាងទៅកប់ ដោយគ្មាននរណាជឿយាយទេចៅ…
ភា៖ បានបាន ! ចៅជឿយាយ ! តែពិសារបបរសិនទើបចៅជឿទាំងអស់ !
យាយ៖ សន្យាណាចៅថាជឿយាយ… !
សុភាខំលួងលោមយាយរហូតគាត់ស្ងប់ចិត្ត នាងតែងតែលឺ យាយនិយាយបែបនេះជាងមួយអាទិត្យហើយ ពីមុនៗគ្រាន់តែរអ៊ូរទាំរឿងផ្សេងៗ តែនាងក៏មិនបានចាប់អារម្មណ័អ្វីឡើយ រក៏អាចមកពីគាត់រន្ធត់ចិត្តពេលបាត់បង់ចៅស្រី ហើយមិនអាចទទួលយកការពិតបាន។
រាត្រីកាលចេះតែធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លាច ព្រោះភាពងងឹត បាំងបិទចក្ខុរបស់មនុស្ស សម្រស់ស្រស់ត្រកាលទាំងឡាយក៏មិនអាចនឹងមើលចាក់ឆ្លុះ ចុះហេតុអ្វី សុភា បែរជាចុះកាំជណ្តើរ ក្នុងរ៉ូបរាត្រី ពណ៌សស្គុសដូចគ្មានវិញ្ញាណដើរសំដៅទៅទីវាលកប់ខ្មោច តែម្នាក់ឯងបែបនេះ?
សំលេងហៅល្វើយៗ របស់ស្រីម្នាក់ យ៉ាងគ្រលួច យ៉ាងឈឺចាប់ វេទនា លាយឡំដោយទឹកភ្នែក ៖ នាងកំពុងអង្គុយយំលើផ្នូរ ហើយនិយាយទៅកាន់ប្អូនស្រី ! ស្រីភា បងនៅឯណោះប្អូន បងនឹកគ្រប់ៗគ្នានៅក្នុងផ្ទះណាស់ ជាពិសេសនឹកយាយ មានតែយាយទេទើបដឹងថាបងពិបាកយ៉ាង បងនៅក្នុងមឈ្ឈូស ហប់ខ្យល់ក្តៅក្រហល់ក្រហាយ ស្រែកទឹក ឃ្លានបាយ ហៅនរណាក៏គ្មានអ្នកលឺ មានតែភាពងងឹត បងខ្លាច បងវេទនាណាស់ជួយយកបងចេញពីក្នុងផ្នូរផង ! យកបងទៅបូជា កុំទុករូបរាងបងឲ្យនៅបែបនេះ បងសុំអង្វរ !
សុភាភ្ញាក់ដូចគេដាស់ នាងបែកញើសជោគ ដោយភាពតក់ស្លុត តើនាងកំពុងយល់សប្តិ ឫក៏ជាការពិត តើបងស្រីនាងពិតជាមិនទាន់ស្លាប់មែនឫ ហើយតើពិតទេដែលក្រុមគ្រួសារសារនាង យកនាងទៅកប់ទាំងដែលនាងមិនទាន់ស្លាប់។ ទាំងគ្រូពេទ្យ សុទ្ធតែបញ្ជាក់ហើយថានាងស្លាប់បាត់ហើយ ព្រោះគ្មានដង្ហើម នាងគេងឈឺមកជាយូរថ្ងៃរហូតដល់ មិនបានបរិភោគចំណីអាហារអ្វី សូម្បីបន្តិច តើរស់នៅបានយ៉ាងដូចម្តេច?
សុភា រត់ចេញពីបន្ទប់ទៅរកឪពុកម្តាយ ហើយប្រាប់រឿងដែលនាងបានយល់សុបិនស្រាប់តែជើងនាងឈឺជាខ្លាំង ហាក់ដូចជាបានដើរអត់ស្បែកជើងមុតថ្ម មុតបន្លា ហើយប្រឡាក់ទៅដោយភក់ជ្រាំពេញជើងនិងរ៉ូបរបស់នាង។ តើពិតទេនាងបានទៅដល់វាលកប់ខ្មោចព្រោះការអន្ទង់ហៅរបស់បងស្រីនាង?
ចំងល់ទាំងឡាយត្រូវបានបកស្រាយនៅវេលាព្រឹកនេះ គ្រូបញ្ជាន់អារក្យ ចូលរូបបានលេងភ្លេងទ្រហឹងអឺងកង ស្រែកយំ ដោយសំលេងឈឺចាប់ ៖ ម៉ែៗ ហេតុអ្វីក៏យកកូនទៅកប់ទាំងកូនមិនទាន់ស្លាប់ ព្រលឹងកូនគ្រាន់តែចេញពីខ្លួន មិនទាន់ចូលរូបវិញ ! ម្ត៉េះក៏ធ្វើបែបហ្នឹង? នាងយំក្នុងរូបរបស់អ្នកផ្សេង……។
ភាពមន្ទិលសង្ស័យក៏កើតឡើង នេះប្រហែលជានាងសុភី ឈឺភ្លឹក មិនដឹងខ្លួនជាយូរថ្ងៃ ហើយយើងគិតថាសម័យនេះគ្រូពេទ្យមានវិជ្ជាជីវៈ យើងជឿលើគ្រូពេទ្យគ្រប់គ្នាដែលជាទីពឹងចុងក្រោយ តែអបិយជំនឿរបស់ខ្មែរក៏មិនអាចនឹងមើលរំលងផងដែរ។
អ្នកជិតខាងរួមមានបុរសៗមាឌធំៗជាច្រើនព្រមទាំងក្រុមគ្រួសាររបស់សុភា នាំគ្នាជីកគាស់ ហើយបើកគំរប់ក្តាមឈ្ឍូស ភាពឆោឡោក៏កើតឡើង នារីម្នាក់មុនដំបូងដេកសណ្តូកយ៉ាងស្តូកស្តឹងគ្មានជីវិត តែបែរជាគេងអោបដៃ មាត់មានស្នាមឈាម ដោយការខាំម្រាមដៃ សសេរលើគំរបមឈ្ឍូស ដោយឈាមរបស់នាងផ្ទាល់៖ (ពុកម៉ែ ហេតុអ្វីយកកូនមកកប់ទាំងកូនមិនទាន់ស្លាប់) !!
អ្នកដែលបានឃើញហេតុការនេះស្ទើរស្រែកទ្រហ៊ូយំដោយអាណិតនាង ព្រោះពេលនេះនាងស្លាប់មែនទែនហើយ សភាពរបស់នាងដូចជាទើបនឹងស្លាប់ថ្មី ៗគ្មានក្លិនស្អុយ គ្មានសត្វអ្វីមកយ៉ាយី ទោះជាកប់បានជាងមួយអាទិត្យក៏ដោយ។
គ្រួសារនាងលើកនាងចេញពីមឈ្ឈូសហើយលាងសំអាតខ្លួននឹងឈាមលើក្រចកដៃនាង ហើយធ្វើបុណ្យម្តងទៀត ដោយការបូជាតាមសំណើររបស់នាង៕
ចប់បរិបូណ៍

រឿង៖​ Mr. Money (ទឹកចិត្តស្មោះរបស់ប្រាក់)

Part I

នៅក្នុងភូមិដាច់ស្រយាលមួយ មានបុរសទុរគតម្នាក់ឈ្មោះប្រាក់ តែប្រាក់មិនមានជីវភាពធូរធារឫមានប្រាក់ ដូចឈ្មោះឡើយ។

គាត់រស់នៅលើដីចំការមួយកន្លែងដែលបន្សល់ពីឪពុកម្តាយដែរចែកឋានចោលគាត់ ទុកអោយគាត់ ដែរគ្មានបងប្អូន ជាកូនទោល រស់នៅតែឯង ដូចខ្លែងដាច់ខ្សែកាលពី៨ឆ្នាំមុន ហើយមិនបានរៀនសូត្របានជ្រៅជ្រះដូចក្មេងដទៃក្នុងភូមិ។

ប្រាក់ឆ្នាំនេះ ពេញកំលោះស្តូក អាយុ២៣ឆ្នាំ ក្រៅពីធ្វើចំការស្រែ គាត់ទើបបានការងារថ្មីមួយ គឺធ្វើជាអ្នកយាមនៅតាមប្រាសាទ ជុំវិញតំបន់អង្គរធំ ឫអង្គរវត្តនិងតាមកន្លែងផ្សេងៗដែរគេចាត់តាំង។ ប្រាក់ជាមនុស្សល្អនិងស្មោះត្រង់ អ្នកភូមិក្មេងចាស់តែងតែគោរពស្រលាញ់ ខុសពីយុវជនដទៃទៀតដែលមានជីវភាពធូរធារ តែមិនគិតខំសិក្សារៀនសូត្រ។ ជាមួយបង្វិចបាយ ដាក់លើដៃកង់ យុវជនប្រាក់ ក្នុងសំលៀកបំពាក់ឆ្មាំប្រាសាទ ប្រឹងធាក់កង់យ៉ាងលឿន ស្ទើរប៉ើងមួកត្នោតរហែក សំរាប់បាំងកំដៅថ្ងៃ របស់គាត់។ អ៊ុំស៊ុមអ្នកជិតខាងស្រែកជាមួយភាសាររដឺនមានស្នេហ៍របស់គាត់ ៖ អាប្រាក់វ៉ើយ អារែងប្រញាប់អីយ៉ាងនេះ ជិះកង់ឡើងហ៊ុយដី ហ៎ា ប្រយ័ត្នបុកគោអាញខាងមុននេះវ៉ើយ !… ប្រាក់តបទាំងទាញមួកដែរហោះតាមកំលាំងខ្យល់ ងាកមើលតាមសំលេងពូស៊ុម ៖ ពូ ! ខ្ញុំដេកជ្រុល ហួសម៉ោងទៅធ្វើការហើយ ! (ស្រាប់តែគោដែរនៅខាងមុខ ដើរទាំងហ្វូង រាំងផ្លូវ ប្រាក់គេចស្ទើរមិនទាន់ ហួសទៅចូលដុបបន្លា រពាក់ក្បែរនោះ) ពូស៊ុម រត់ត្រហេបត្រហប ពីចំងាយដោយក្តីបារម្ភ ៖ អាវ៉ា ម៉េចទៅហើយ ! ហ៎ាស ! ងាប់ហើយ ស្ងៀតជ្រាប អាវ៉ាវ៉ើយអាវ៉ា ! (ប្រាក់ទៅហោះ មកវិញវាដោយអការៈខ្សោះ ជាប់ជាមួយបន្លាមកផង) មុខដ៏សង្ហា សំបុរខ្មៅស្រអែម ដាច់ឈាមតិចៗ តាមដៃជើង) ពូស៊ុមមនុស្សមិនជួយទេ រត់ទៅលើកកង់ មើលស្តាំមើលធ្វេង ពិនិត្យហើយពិនិត្យទៀត ប្រាក់និយាយទាំងហួសចិត្ត៖ ពូ ! ខ្ញុំឯណេះឈឺចង់ស្លាប់ មិនជួយទេ បែរជាទៅជួយកង់ឯណោះទៅវិញ គ្មានយុត្តិធម៍សោះពូ ! ពូយើងក៏ដោះកន្សែងចង់ចង្កេះ ហ៊ុចអោយប្រាក់ជួតខ្លួន ៖ អើ ! វាជាកង់អាញ ! អាឯងជិះថែផង ! តិចខូចបានលុយឯណាសងអាញ ! ប្រាក់ស្រែក៖ ចុះកន្សែងពូ ម៉េចក៏ឆ្អេះម្ល៉េះ ? ពូស៊ុម៖ អើកន្សែង​ទើបស្ងួត អាញស្លៀកចុះត្រពាំងលាងក្របី រួចក៏នោមដាក់ ហាហាហា ! (គាត់សើច ទាំងមើលមុខប្រាក់ដែរ ធ្វើមុខជូរ) ប្រាក់៖ ពូអ្ហើយ !  ខ្ញុំយឺតមែនទែនហើយ តិចលោ គេដឹងគេពិន័យកាត់លុយប្រាក់ខែទៅ ពូជួយរកស្បែកជើងអោយខ្ញុំផង ! (ពូស្ទុះទៅទាញស្រែកជើងដែរនៅក្នុងដុប ស្រែកយ៉ៃ..អ៊ួយ ) ៖ ចុះអាអំបែងក្បាលណា មកជុះអាចន៍ ដាក់នេះវ៉ើយ រួចគប់ស្រែកជើងតំរង់ប្រាក់ ប្រាក់គេចទាន់ សើចខឹក ៖ អ៊ុំឯងនេះ ! សមហើយ ! ចាត់ទុកថារួចគ្នា អោយកន្សែងឆ្អេះខ្ញុំហិត ! ចាត់ទុកថារួចគ្នា ! ស្បែកជើងខ្ញុំជាន់អាចន៍ឆ្កែ ខ្ញុំប្រញ៉ាប់ពេកមិនបានជូតវា ! (និយាយរួចប្រាក់ឡើងកង់ ជិះយ៉ាងលឿន មិនខ្វល់ថាពូស៊ុមជេរតាមពីក្រោយយ៉ាងណាទេ) គេលើដៃលាហើយស្រែកពីចំងាយលឺល្វើយៗ៖ ពូល្ងាច ជួបគ្នា ! មើលគោឲ្យខ្ញុំផង ! បើកប្រាក់ខែបាន ខ្ញុំចេញលុយថ្លៃកង់ ! (អ៊ុំស៊ុម សើចញឹមៗ ក្រវីក្បាល សំលឹងមើលប្រាក់ ជិះកង់ហួសទៅឆ្ងាយ..)

ថ្លែងពីប្រាក់បុរសកំសត់ ល្ងាចវិលវៃ ក៏រាងងងឹត ព្រាលៗ ជិះកាត់តំបន់អង្គរកាត់តាមព្រៃ ដែលមានផ្លូវកៅស៊ូក្រឡង់ រាងដូចជាស្ងាត់ៗ គេក៏រអើលខ្នងតិចៗដែរ ! ស្រាប់តែវ៉ាក់អើ និងកូនក្មេងវារត់ឆ្លងផ្លូវកាត់កន្លែងនោះ គេក៏ឈប់កង់ រត់ទៅលើកក្មេងនោះ ដែរដួលផ្កាប់មុខ ៖ អាអូន អាអូន ម៉េចហើយ ម៉េចហើយ ! ក្មេងនោះបើកភ្នែកយ៉ាងធំក្រឡោត ហើយញញឹមដាក់ ប្រាក់ ប្រាក់ភ្ញាក់នឹកក្នុងចិត្ត(យីសជល់វាប៉ុណ្ណឹងហើយ នៅអត់អីទៀត) ប្រាក់សួរដោយបារម្ភយកដៃស្ទាបខ្លួន៖ អានាង ! ខ្លួន និងដៃជើងត្រជាក់ស្រេប តិចលោកើតខ្យល់អីទេដឹង ! ផ្ទះឯងនៅឯណា ចាំបងជួនទៅ ! ក្មេងវាចង្អុលទៅមុខ៖ ផ្ទះខ្ញុំនៅជិតដើមស្រឡៅធំមួយដើម ! ខ្ញុំរត់លេង ចេញមកម៉ែខ្ញុំរកខ្ញុំងាប់ហើយ ! ប្រាក់លើកក្មេងនោះដាក់លើរានកង់ ប្រុងដុបវាទៅផ្ទះ តែលើកវាអត់រួចសោះ ៖ ធ្ងន់អីក៏ធ្ងន់ម្ល៉េះ អានាង !

(វាសើច កក្អឹកៗ ស្រាប់តែលេចស្រ្តីម្នាក់ចេញមក) ៖ កូន ! កុំមករត់លេងផ្តេសផ្តាស តាមនេះ ! ប្រាក់ក៏លើកដៃសំពះ៖ មីងកុំបន្ទោសវា ខ្ញុំបានបុកវាដួលអំបាញ់មិញនេះ ! ខ្ញុំសុំទោសមីង មីងប្រាប់ខ្ញុំមកផ្ទះនៅឯណា ខ្ញុំទិញថ្នាំអោយវា !

មីងរាដៃ៖ មិនអីទេ ក្មួយ អរគុណសណ្តានចិត្ត ដែលមិនទុកវាចោរ វានេះរប៉ើសណាស់ ! វាមិនកើតអីទេ មិនបាច់ថ្នាំក៏វាមិនកើតអីដែរ (ក្មេងនោះវាសើច កក្អឹករត់ទៅរកម្តាយវា វាដូចចូលចិត្តប្រាក់ណាស់ សើចដាក់ប្រាក់ជានិច្ច) ប្រាក់ក៏ជិះកង់ត្រឡប់ មកវិញមកដល់ផ្ទះគេចេះតែឆ្ងល់ គេដេកគងថ្ងាស ក្នុងខ្ទមតែឯង ជាមួយចង្កៀងប្រេងកាត់ប្លុងៗ ក៏លក់មួយភាំងទៅ ស្រាប់តែព្រលឹងគេ បានទៅដល់កន្លែងដែល បុកក្មេងនោះ !

ក្មេងនោះរត់មករកគេហើយទាញដៃគេ ពូប្រាក់ទៅលេងផ្ទះខ្ញុំទេ ! ខ្ញុំប្រុងបបួលពូមក តែ​ម្តាយខ្ញុំមិនអោយ ហៅពូមកទេ ! តោះ ! តោះ ! ទៅ! ទៅ ! ស្រាប់តែមកដល់ព្រៃមួយ គេទៅដល់ដើមឈើមួយដ៏ធំ ក្មេងនេះប្រាប់ ៖ នោះគឺផ្ទះខ្ញុំ ខ្ញុំនៅក្នុងដើមឈើនេះ ប្រាក់ភ័យ៖ មានតែឯងជាខ្មោច ! ក្មេងនោះងក់ក្បាល ! ប្រាក់យំ បិទភ្នែក៖ អោយខ្ញុំទៅវិញទៅ ! ខ្ញុំខ្លាចខ្មោចណាស់ ! (ប្រាក់យំហ៊ីៗ កូននោះវាទះដៃសើច កក្កឺក) ម៉ែវាក៏មកដល់ភ្លាម៖ កូនអោយគេទៅវិញទៅ ! លេងប៉ុណ្ណឹងបានហើយ មិនស្តាប់ម៉ែ ម៉ែយកកូនទៅដាក់លើចុងឈើលូវហើយ ! ប្រាក់ភ្ញាក់ពីយល់សប្តិ រាគនោមដាក់ខោជោគជាំ គេក៏ដូរខោចេញ ហើយពន្លត់ភ្លើងដេកទទូរភួយ ទាំងអារម្មណ៍នៅភិតភ័យនៅឡើយ។

ព្រឹកនេះប្រាក់កំលោះភ្ញាក់ពីព្រលឹមទៅយាមនៅខ្លោងទ្វារដៃឆ្នាំងក្នុងតំបន់អង្គរធំ គេអូសកង់កាត់មុខផ្ទះពូស៊ុម៖ ពូ ! រំដួល ទៅរៀនកាត់ដេរជាងមួយឆ្នាំហើយ ខ្ញុំខានឃើញនាងយូរហើយ តើនាងសុខសប្បាយជាទេ? ស្រអែមដែលជាបងរំដួលឆ្លើយជំនួស៖ អាប្រាក់ ! ឯងព្រឹកឡើងមកសួររកកូនក្រមុំគេទាំងព្រឹកតែម្តង ! ម្តាយរំដួលមីងអុកសួរ៖ ចុះ ឯងរករំដួលធ្វើអី? ពូស៊ុម៖ ៣ខែទៀតមីនាងមកវិញហើយ នឹងបើកតូបកាត់ដេរតូចមួយ ចុះឯងសួររកមីងនាងធ្វើអីហ៎ា! កំលោះយើងរាងអៀន៖ គឺរំដួល រំដួល ថានឹងកាត់ខោអាវផ្ញើរខ្ញុំពេលរៀនចេះ ! ស្រអែមតប៖ ការពិតចង់បានអាវសោះ ស្មានតែនឹករំដួលមែនទែន។

ប្រាក់ឆ្លើយរបៀបស្មោះត្រង់ ៖ គឺចង់បានអាវថ្មីពាក់ដើរលេងចូលថ្នាំហ្នឹងណា ខ្ញុំចាំរំដួល១ឆ្នាំជាងហើយ អត់ឃើញផ្ញើរអាវអោយសោះ! មីងអុក៖ មីនាង វាថារៀនបន្ថែមបីខែទៀត ឯងកុំប្រញាប់ពេក ! ពូស៊ុម៖ មិនទាន់ចូលឆ្នាំទេ ឯងកុំភ័យពេក មុខតែបានពាក់អាវថ្មីនោះហើយ.. ប្រាក់៖ មិនភ័យ ម៉េចនិងបាន ព្រោះអាវខ្ញុំដូរនិងមេមាន់ ដែលពូរស៊ុមឯង យកទៅក្លែមពីឆ្នាំមុន…ពូស៊ុម ៖ ចុម ! អាអំបែងក្បាល កុំនិយាយផ្តេសផ្តាស ប្រយត្ន័..! មីងអ៊ុកស្ទុះមក៖ ឪស្រអែម ការពិតឈឺឆ្នាំមុន គឺដោយផឹកស្រាទេ ! ខ្ញុំស្មានតែក្រពះវារើរពីគ្រុនពោះវៀន ការពិតលួចផឹកស្រាសោះ….ខ្ញុំខំខ្ចីបុលគេមើលជំងឺឯង នេះបើមិនដឹងពីអាប្រាក់ទេ ខ្ញុំខំអាណិតឯងនោះអាណិត ឯងនេះមិនចោលគំនិតទេ កូនសុទ្ធតែក្រមុំៗ នៅខំផឹកស្រាមិនចេះគិតទេ តិចគ្មាននរណាគេចូលដណ្តឹងកូនទៅ…! ប្រាក់ធ្វើភ្នែកម៉ក់ៗ ឃើញពូនិងមីងឈ្លោះគ្នា…ពូស៊ុម៖ អាប្រាក់ ! អាញ់ខំញាក់ភ្នែកប៉ុណ្ណឹងហើយ អាឯងមិនដឹងទៀត យ៉ាប់មែនអាមួយនេះវ៉ើយ.. ស្រអែមត៖ នេះហើយ ដោយសារតែអាវឯងមួយ ចាំមើលចុះម៉ែរអ៊ូមិនឈប់ទេថ្ងៃនេះ.. ប្រាក់តប៖ បើខ្លាចអត់នរណាចូលដណ្តឹងរំដួល ចាំខ្ញុំជាអ្នកដណ្តឹងក៏បាន…! ពូស៊ុមដេញ៖ ទៅបានហើយ ទៅធ្វើការទៅ ! នៅបូរបាច់ហ្នឹងហើយ ! ម៉ែស្រអែមកំពុងតែខឹងផង នេះមកពីឯងតែម្នាក់គត់..! ប្រាក់ជិះកង់ផងស្រែប្រាប់មីងអុកផង៖ មីង ! ចាំខ្ញុំប្រាប់ ! បើពូស៊ុមលួចផឹកស្រាទៀត ! ពូស៊ុម៖ អុញ…អាអំបែងក្បាល…!!! ស្រអែមលួចសើចផង គ្រវីក្បាល ហួសចិត្តផង…ខឹខឹខឹខឹខឹ… បានហើយៗ ម៉ែ! ពុកគាត់ដឹងខុសហើយ! ហើយរំលងទៅក៏យូរហើយ ឈប់ខឹងពុកទៅ ! ពុកម៉ែដឹងទេប្រាក់គេស្មោះត្រង់ណាស់ ! គ្នានិយាយគ្មានបំណងអាក្រក់អីទេ កុំប្រកាន់គេអី ! ពូស៊ុម៖ ពុកមិនខឹងវាទេ វានិយាយស្មោះពីចិត្តទេ វាមិនដូចក្មេងដទៃទេ វាអត្តចរិកល្អគួរសមដែរ ទាស់តែគ្នាកំព្រានិងខ្សត់តិចតែប៉ុណ្ណោះ ! មីងអុក៖ តែវាក្រណាស់ពុកវា សង្ឃឹមអីការងារឆ្មាំប្រសាទនោះ ខ្ញុំមិនលើករំដួលអោយទេ! ពូស៊ុម៖ វាក្រតែទ្រព្យ តែចិត្តវាមិនក្រទេ ! វាមានចំការស្រែ គោក្របី ហើយវាឧស្សាហ៍ ចេះគោរពចាស់ទុំ និងសណ្តាន់ចិត្តល្អណាស់! ស្រអែមលូកមាត់៖ មែនហើយម៉ែប្រាក់គ្រាន់បើដែរតើ ! មីងអុក៖ ហ៊ីម ! ម៉ែមើលមិនឃើញ មានអីល្អទេ ! អ្នកផ្សេងក៏ល្អមិនចាញ់វាដែរ ហើយគេក៏ធូរធារ រំដួលអាចរស់ស្រួលជាងនេះ ក៏ថាបាន..! ស្រអែម និងពូស៊ុមគ្រវីក្បាល ហួសចិត្តនិងចិត្តលោភលន់របស់មីងអុក។

ថ្លែងពីបុរសទុរគត ទឹកចិត្តល្អនិងភាពស្មោះត្រង់របស់គេគឺមានមកតាំងពីកំណើតមក គួបផ្សំនិងការអប់រំប្រដៅរបស់ឪពុកម្តាយ ទោះគេជាកូនកសិករក្នុងត្រកូលក្រីក្រក៏ដោយ ប្រាក់ងាកទៅកំពតព្រៃក្បែរកន្លែងយាម ឃើញតាចាស់ម្នាក់ កាប់អុស ដាក់ជាគំនរ គេក៏ស្ទុះទៅជួយ លើកដាក់លើកង់ ហើយឃាត់មិនអោយតាចាស់នោះធ្វើទៀតទេ៖ តា តា បានហើយៗៗ ទុកអោយខ្ញុំជួយ ! តាសំរាកខ្លះទៅ បែកញើសឡើងជោកខ្នង ហើយអស់កំលាំងទៀតមើលទៅ មុខឡើងស្លេកហើយ !(គេរត់ទៅយកទឹកមកអោយតាចាស់) នេះទឹកហូបទៅតា! តាចាស់៖ អរគុណ ហើយចៅ! ប្រាក់៖ ចុះតា ខំប្រឹងអីយ៉ាងនេះ ! ទុកអោយកូនចៅគេធ្វើទៅ តាចាស់ហើយ ល្មមសំរាក រកធម៍អាថ៍ កុំធ្វើការតទៅទៀតអី ! តា រាងធូរបានទឹកផឹកផ្សើមបំពង់ក៖ កូនចៅតាមានច្រើនណាស់ពឹងមិនបានទេ គេបានប្រពន្ធប្តីរៀងៗខ្លួន គេមិនដែរមកអើតតាទេចៅ គេមិនចិញ្ចឹមតាជរាក៏ហ៊ីចុះ គេមិននាំចៅៗមកលេងនឹងតាទេ តានឹករលឹកចៅៗណាស់ ! (តាស្រក់ទឹកភ្នែក ខ្សឹកខ្សួល) ប្រាក់៖ ខ្ញុំ គ្មានឱកាសចិញ្ចឹមនិងមើលថែម្តាយឪពុកខ្ញុំទេគាត់ចាកចោលខ្ញុំបាត់អស់ហើយ ចុះកូនចៅតាគេក៏ចិត្តដាច់ម្ល៉េះ មានឱកាសហើយ មិនមើលថែតបគុណឪពុកចាស់ជរាសោះ ទុកអោយគាត់ពិបាកកាយចិត្តយ៉ាងនេះ។ តា៖ ណ្ហើយគេមានគ្រួសារគេ តាមិនខឹងគេទេ តែតានឹកចៅៗណាស់ ចង់ឃើញមុខពួកគេណាស់ ។ ប្រាក់៖ តាពិសារបាយហើយនៅ នេះថ្ងៃត្រង់ថ្ងៃបែររាងជ្រេហើយ? តា៖ នៅទេចៅ ដឹកអុសនេះអោយគេ ដូរយកអង្ករបានខ្លះ គ្រាន់នឹងបបរហូប បានបួន ប្រាំថ្ងៃដែរ..! ប្រាក់យកបាយវិចនឹងក្រម៉ា ហ៊ុចអោយតា៖ តាពិសារទៅ ! ខ្ញុំមានតែប្រហុកដុតនិងត្រប់ស្រួយបេះក្រោយផ្ទះទេ ! តាហូបចុះ !.. តា៖ ទេ ចៅ ចៅឯងបានអីហូប តាមិនទទួលទេ ! ប្រាក់៖ បើតាមិនទទួល ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ ! ខ្ញុំមិនសូវឃ្លាន ខ្ញុំនៅក្មេងមានកំលាំង តាពិសារចុះ..(តាញញឹម ទទួលមកបរិភោគដោយអាការៈត្រេកអរជាពន់ពេក) ប្រាក់បន្តជញ្ជូនអុសដាក់កង់ ចង់យ៉ាងរៀបរយ ៖ តា ! ខ្ញុំចង់រួចហើយ តាបើលើក្រោយខ្ញុំមកយាមនៅត្រង់នេះទៀតខ្ញុំ យកអង្ករផ្ញើរតាសូមតាកុំប្រកែក ទទួលយក ចាត់ទុកថាខ្ញុំធ្វើបុណ្យដល់មនុស្សចាស់ជរា ! (តាញញឹម ហើយអោយពរកំលោះប្រាក់សព្វសាធុការ) ពេលគេត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ គេនឹកអាណិតដល់តាជាពន្លឹក គេនឹកដល់ម្តាយឪពុកគេខ្លាំងណាស់ គេបួងសួងអោយតាជួបសេចក្តីសុខ គេគេងលក់ដោយអស់កំលាំង៖ ព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់គេបានទៅដល់កន្លែងមួយដែរស្ងាត់ជ្រងំនិងងងឹត គេដើរទៅមុខជារឿយៗតាមពន្លឺតូចមួយ គេបានជួបតា ដែរបានជួបពីថ្ងៃ តាប្រាប់គេថាតាបានស្លាប់បាត់ហើយ ជាខ្មោចតៃហោងក្នុងព្រៃ ព្រោះខ្យល់គរ ប្រាក់យើងក៏តប៖ ចុះតាដែរខ្ញុំជួបពីថ្ងៃជាខ្មោច មែនទេ? ប្រាក់ភ្ញាក់ឡើងដោយសង្ស័យនឹកក្នុងចិត្ត(គ្រាន់តែជាយល់សប្តិ សោះខំតែភ័យ ស្មានតែជួបខ្មោចមែន..) សប្តាហ៍ក្រោយបន្ទាប់មក ប្រាក់ក៏ទៅយាមនៅត្រង់ក្លោងទ្វារនោះទៀត ដល់ពេលថ្ងៃត្រង់ គេលាតកញ្ចប់អាហារបរិភោគបាយ របស់គេ ស្រាប់តែធុំក្លិនស្អុយមួយហោះកាត់ច្រមុះគេ (យីសសត្វអីងាប់ស្អុយដូចគំរង់..) កំពុងតែហូបស្រាប់តែឃើញតាជិះកង់មកពីចំងាយ គេមើលឃើញតាគេអរណាស់ គេប្រុងនឹងអោយអង្ករមួយថង់ដែលចង់និងក្រោយកង់ទៅតា ! ស្រាប់តែកង់នោះជិតមកជិតមិនមែនជាតាទេជាអ្នកភូមិទៅវិញ ។ ប្រហែលជាស្រវាំងភ្នែក គេបន្តរហូបបាយ ! គេកាន់តែធុំក្លិនស្អុយនោះខ្លាំងឡើងៗ គេឈប់ហូបបាយ ប្រុងចង់ទុកអង្ករវិញ ស្រាប់តែតាមកដល់ ប្រាក់ភ្ញាក់ក្រញាង នៅសុខៗ ស្រាប់តែមកដល់ពីពេលណា ! គេសួរតា៖ តាសុខសប្បាយទេ ! ខ្ញុំឃើញតាពីចំងាយ តែស្រាប់តែបាត់តាឈឺង ! ស្មានតែស្រវាំងភ្នែក ! ដឹងអីតាមកដល់ គ្មានលឺសំរិបជើង…! តាតប៖ តាចុះបត់ជើងក្នុងព្រៃ ទុកកង់ឯខាងនោះ រួចដើរមករកចៅ ដឹងថាចៅចាំផ្លូវតា ! ប្រាក់៖ ខ្ញុំសន្យាថាយកអង្ករអោយតា ចឹងហើយចេះតែរកមើលតាជារឿយៗ ក្រែនៅម្តុំៗនេះ។ តា៖ តាភាគច្រើន នៅតែម្តុំៗនេះឯង តែតាលេងបានជួបចៅទៀតហើយ តាឈប់កាប់អុសលក់ទៀតហើយ តាកាន់តែចាស់ណាស់ហើយ ! ប្រាក់ហ៊ុចអង្ករ៖ នេះតា យកទៅ ! តាទៅរស់នៅជាមួយកូនចៅតាមែនទេ? តា៖តាមានកន្លែងត្រូវទៅ និងរស់នៅបានសុខជាងនៅទីនេះហើយ !

Part II

 

រំលងបាន៣ខែមក ប្រាក់ក៏លែងបានជួបតាចាស់ដែរកាប់អុស នៅម្តុំនេះ តែមានរឿងមួយដែរកើតឡើងចំពោះប្រាក់ បុរសយើង ធ្លាប់ជួបខ្មោចកូនក្មេង ក៏មិនដែរជិះតាមផ្លូវនេះទៀតទេ គេសុទ្ធចិត្តជិះវៀងផ្លូវផ្សេងៗ ប្រាក់បាននិទានរឿងពិតមួយប្រាប់អ្នកនិពន្ធថា វេលាមួយ ប្រាក់និងក្រុមការងារបានប្រទះឃើញសពកូនក្មេង២នាក់ដេកអោបគ្នាក្នុងព្រៃ ក្នុងតំបន់អង្គរធំ ខណៈដែរប្រាក់និងក្រុមការងារ ចុះត្រួសត្រាយកន្លែងព្រៃស្កុកនេះ រឿងរ៉ាវមានដូចខាងក្រោមនេះ៖ មានអ្នកស្រុកអង្គរជុំ ជាកម្មករសំណង់ជិះកាត់ផ្លូវនេះ ក៏បានឃើញស្រ្តីមា្នក់ដើរចេញពីក្នុងព្រៃតែម្នាក់ឯង ដើរបណ្តើរយំបណ្តើរ ចេះតែងាកមើលចូលទៅក្នុងព្រៃម្ខាងនោះ ម្នាក់ៗក៏ឆ្ងល់ហើយចំលែកចិត្តជាខ្លាំង ចេះតែនាំគ្នាមើលស្រ្តីនោះ តែគ្មាននរណាហ៊ានសួរនាំទេ ព្រោះរាងរសៀលៗទៅហើយ ! ដំណឹងនេះក៏ចេះតែនិយាយតគ្នាថា មានស្រ្តីម្នាក់ដើរយំតាមព្រៃ ប្រហែលមនុស្សឆ្គួត តែមើលទៅសមរម្យមិនសមវិកលចរិកចឹងទេ។ លុះក្រុមកម្មករទៅអស់ក៏នៅសល់បុរសចំណាស់ម្នាក់ ជិះកង់កាត់នោះ ក៏ឃើញក្មេងម្នាក់ ឈររារេ សុំកង់គាត់ជិះ ៖ តា តា ឈប់សិន អោយខ្ញុំនិងប្អូនខ្ញុំសុំទៅជាមួយផង ខ្ញុំចាំម៉ែខ្ញុំគាត់ថាចូលព្រៃបត់ជើងតែមិនឃើញត្រឡប់មកវិញសោះ ប្អូនខ្ញុំវាយំឃ្លានរកប៉ៅ វាដេកលក់ក្នុងព្រៃឯណោះ ចាំខ្ញុំបន្តិចមកខ្ញុំទៅយកវាសិន។ បុរសចំណាស់តបដោយអាណិត ៖ អឺ អឺ ឆាប់លឿន លឿនមក ល្ងាចណាស់ហើយ…! ក្មេងប្រុស៖ បាទ…(រត់ចូលព្រៃបាត់) បុរសចំណាស់ស្រាប់តែភ័យ ៖ អីយ៉ា អាញ ត្រូវខ្មោចលងទេដឹង វាមិនដែរថ្មើរនេះ មានក្មេងមកសុំជិះកង់ (ស្រាប់តែគាត់ ស្ទុះវឹងធាក់កង់យ៉ាងញាប់ស្អេក ទៅបាត់) ព្រឹកឡើងគាត់ក៍និយាយប្រាប់តៗ ដល់អ្នកភូមិ ស្រាប់តែថ្ងៃនេះប្រាក់និងក្រុមគាត់ ប្រទះឃើញខ្មោចកូនក្មេងដេកស្លាប់ដោយអាកាសធាតុត្រជាក់ក្នុងព្រៃនិងដោយអត់អាហារ ប៉ូលីសក៏សាកសួរពត៍មានអ្នកស្រុកនិងសន្និដ្នានបានដឹងថា ក្មេងទាំងពីរនាក់ត្រូវស្ត្រីជាម្តាយ យកមកផ្លុងចោល នៅក្នុងព្រៃ (តើការខ្លាចខ្មោចរបស់បុរសចំណាស់នេះ ជារឿងមួយដែរធ្វើអោយ ក្មេងនោះស្លាប់មែនទេ? តើយើងគួរបន្ទោសអ្នកណា) ។ ប្រាក់និយាយប្រាប់ខ្ញុំទាំងអួលដើមករ ជីវិតពិតជាពិបាកមែន ! គេថាគេខ្លាចខ្មោចណាស់ តែទោះជាខ្មោចនេះមករកគេ ឫបន្លាចគេ ឫអោយគេឃើញ តែគេនៅតែមានស្មារតី ហើយគេតាំងចិត្តថាគេធ្វើអំពើល្អដែរចេញពីចិត្តគេជានិច្ច។ ប្រាក់មិនខ្លាចទេក៏លើកសាកសពក្មេងទាំងពីរទៅវត្ត ដើម្បីធ្វើបុណ្យ សពនោះឱបគ្នាជាប់រឹងឆ្កឺតបេះមិនចង់បាន មិនដឹងថាគ្នារងារនិងឃ្លានដល់ថ្នាក់ណាទេ តើស្រ្តីជាម្តាយនោះម្ត៉េចក៏ចិត្តដាច់ម្ល៉េះ សុខចិត្តចោលកូនរបស់ខ្លួន តើនាងមានវិបត្តអ្វី? ខ្ញុំសូមស្លេះរឿងនេះសិននិងសសេររឿងប្រាក់បន្តនៅពេលបន្ទាប់ៗទៀត ខ្ញុំចង់ស្រក់ទឹកភ្នែក ពេលឃើញប្រាក់យំ !

Part III

ក្រោយពីប្រាក់កំសត់ធ្វើបុណ្យ អោយក្មេង២នាក់រួចរាល់ហើយ គេក៏ឈប់សំរាកការងារចុងសប្តាហ៍ មើលចុះកំលោះយើងមិនទំនេរដៃទេ ខំដាំបន្លែ និងធ្វើចំការយ៉ាងសស្រាក់សស្រាំ កំពុងអោនងើបៗ ស្រាប់តែឃើញស្រមោលមនុស្សស្រីដើរវ៉េវៗនៅជិតពំនូកចំប៉ើង គេតាមមើលដោយមិនអស់ចិត្ត តែក៍មិនឃើញ ក៏ឆ្ងក់ជំរះស្មៅជាបន្តរ ស្រាប់តែដុំដីហោះវើៗ ចំក្បាល ផូសៗ គេស្ទុះស្រែកភ្ញាក់ក្រញ៉ាង៖ កន្តុំឆែប កង្កែបអាំង មេម៉ាយខែប្រាំង ក្រៀមកំពិតៗ ! (សំលេង មនុស្សស្រីសើច ខឹកៗ ក៏ស្ងាត់ជ្រៀបទៅវិញ) បុរសយើងសង្ស័យថាច្បាស់ជាមានក្មេងវាមកពួនម្តុំនេះ ចាំពន្ញាក់បុរសយើង គេធ្វើជាហ៊ីៗ.. ទាញជំពាមកៅស៊ូតំរង់ ដៃអ្នកចោលដុំដី  តែមិនត្រូវ សង្គ្រាមកើតឡើង គេគុបគ្នាទៅវិញទៅមក ភាគីម្ខាងទៀតមិនដឹងថាប្រាក់ដើរជិតដល់ពំនូកចំប៉ើងទេ ៖ ហ៎ា ! ចាប់បានស្រេច មើល អាណាក្បាលខូច គុបអាញឡើងពកក្បាល ! អាញវាយវា ទំលាក់ទឹក (ឱប គ្រឹប..រើរអត់រួច កំលោះពេញកំលាំង) ងាកមុខមក គឺរំដួលសោះ ប្រាក់បេះដូងលោតខុសចង្វាក់ មើលមុខនាងស្លឺ នាងស្រែកយ៉ៃ.. គេភ័យរុញនាងខ្ទាត់ដួលផ្កាប់មុខ ប្រលាក់អាចន៍គោពេញមុខ ពេលនោះនាងយំហ៊ី ៖ បងប្រាក់ បងមកលេងឆ្កួតៗ ប្រលាក់ខ្ញុំអស់ហើយ..ប្រាក់៖ រំដួល គឺនាងមកលេងជាមួយខ្ញុំមុនតើ ខ្ញុំអត់ដឹងថានាងទេ ក៍ចាប់ឱប ស្មានថាអាពីងវាមកលោខ្ញុំ…រំដួលស្ទុះទៅលាងមុខចេញ ហ៊ុចកញ្ចប់ស្បោងមួយ៖ នែក…! ខោអាវ ខ្ញុំកាត់អោយ ! ខ្ញុំគ្មានពេលយក មកអោយទេ ព្រោះរវល់ពេក..! ប្រាក់៖ អូហ៍..! រំដួល អរគុណហើយ..ខ្ញុំចាំខោអាវនេះជាងមួយឆ្នាំហើយ.. រំដួលប្លែកណាស់ ហើយស្អាតជាងមុន ទោះប្រលាក់អាចន៍គោក៍នៅតែស្អាត ! រំដួល៖ សើចខើល..ហេសហេស..បងប្រាក់ មកសរសើរមនុស្ស ឫសរសើរអាចន៍គោ.. ប្រាក់៖ សរសើរទាំងពីរយ៉ាង… ម្នាក់ៗផ្ទុះសំណើច ស្រាប់តែលឺមាត់ហៅរបស់ស្រអែម៖ រំដួលអើយ រំដួល មកយូរហើយ ម៉ែអោយមកតាម មកសំងំធ្វើអីយូរម្ល៉េះ មកដល់ផ្ទះមិនទាន់ មករកអាប្រាក់ភ្លាម។ រំដួល៖ ខ្ញុំនៅឯនោះបង ខាងនេះ..ស្រអែម៖ ហ្កាក..! ចុះ មុខមិចក៍ប្រលាក់សុទ្ធតែអាចន៍គោ ងាប់ហើយជាប់តាំងពីសក់ទៀត មានរឿងអីហាស់ ។ ប្រាក់គេសើចហើយនិយាយ៖ អ្នកទីក្រុង ចង់ម៉ាស្សាមុខ និងលាមកគោ ហាហាហា។ រំដួលសំលក់៖ គឺខ្ញុំរអិលដួល ទៅត្រូវនិងលាមកគោពេញទំហឹង។ ស្រអែមសើចហួសចិត្ត៖ តោះម៉ែនិងពុកអោយមកតាមឯងទៅហូបបាយ ហើយអោយហៅអាប្រាក់ទៅដែរ ព្រោះម៉ែបានម្ហូបពិសេសទទួលឯង តោះ មោហ៍ ! (ពួកគេបណ្តើរគ្នាផងនិយាយគេផងសើចកក្អិក ព្រោះធ្លាប់រត់លេងពីក្មេងៗជាមួយគ្នា ពួកគេនឹករលឹកគ្នាណាស់ ម្នាក់ៗសប្បាយចិត្តពេលបានជួបគ្នាជាថ្មីម្តងទៀត) មីងអុក៖ មកដល់ល្មម ! រៀបចំបាយទឹក ហើយហៅឪឯងមកមីងនាង ! ប្រាក់៖ ទុកអោយខ្ញុំទៅវិញ… ពូស៊ុមនៅក្រោយផ្ទះរអ៊ូងូវៗ ៖ ចាំមើលអាញរកឃើញថាអាណា វាលួចមេមាន់ក្រាបពងអាញទាំងសំបុក អាញនឹងចាប់វាទៅដាក់ខ្នោះម្តង..! ប្រាក់សួរ៖ ពូបាត់ ពួជមាន់ដែលខំបង្កាត់ យកពូជមាន់ជល់មែនទេ មើលចុះដូចខឹងសម្បារជាងបាត់លុយទៅទៀត ពូអ្ហើយពូ បាត់ហើយកុំទៅគិត បង្កាត់ថ្មីទៀតទៅ..! ពូស៊ុម៖ អាញ! ឆ្ងល់នុះឆ្ងល់ មាន់ម៉ាគំនូរវាមិនលួច សុទ្ធតែល្អៗ វាទៅលួចមាន់ពូជទាំងសំបុក អាញវាហួសចិត្ត ចោរអំបុកចោរអំបែង បើរកឃើញដាក់អោយចាស់ដៃ។ ប្រាក់៖ មោហ៍ ! ពូទៅហូបបាយ ថ្ងៃនេះជុំគ្នា អ៊ូរអរ ខ្ញុំកំរមានឈប់សំរាកណាស់ តោះពូ..! ពូស៊ុម៖ អើ…!!!! មីអុក៖ មកវ៉ើយ ! យកខសាច់មាន់ ហើយដួសយកពងមាន់ដាក់មកផង មីងនាង! (រំដួលនិងស្រអែមរៀបចំយាងរៀបរយ នាំគ្នាបរិភោគយ៉ាងឆ្ងាញ់ពិសារ..) ពូស៊ុម៖ ម៉ែមីង៉ា ! ថ្ងៃនេះបានសុទ្ធតែខមាន់ទៀត វ៉ើយ !ឆ្ងាញ់ណាស់ ! អាប្រាក់ ! មីង៉ាវ៉ើយ ហូបបានអោយច្រើនៗ..! (ក្រោយអាហាររួច ពូស៊ុមនៅតែឆ្ងល់ ឯងអ្ហើយ បើគ្នាចាប់បានចោរលួចមាន់គ្នាទាំងសំបុក គ្នាដាក់វាអោយចាស់ដៃ ឡើងជង្គង់ កែងបត់ នាគវាត់កន្ទុយ..ផាំងៗៗ.. មីងអុក៖ យីស ! ចង់វ៉ៃខ្ញុំផងឪវា ! ឯងចូលសាកលោមើល ! តិចថាគ្នាមិនបានប្រាប់ ! មីងអ៊ុកក្រោកឈរលាត់សំពាត់ចង់ក្បិន តប៖ដាល់បាក់ធ្មេញអស់២ជួរលូវ។ ពូស៊ុម៖ គ្នាមានថាអោយឯងឯណា គ្នាថាអោយចោរតើ ឫក៏ឯង…! មីងអុក៖ អឺអឺ ! គ្នាវ៉ើយគ្នាលួចមាន់ឯង… យកមកខអោយឯងហូប ឯងក៏ថាឆ្ងាញ់ដែរតើ…ពូប្រាក់៖ អុញ..!! ម៉ែមីនាង..ចុះមាន់មួយគំនរមិនយកខ មកយកមាន់គ្នាខ គ្នាខំស្រាលាញ់ថែរាល់ថ្ងៃ.. មីងអុក៖ ចុះឯងម្ង៉ៃៗ គិតតែថ្នម មេមាន់នោះ អង្អែលមេមាន់នេះ មិនធ្វើអីសោះ បើស្រលាញ់មាន់ណាស់ឯងទៅដេកជាមួយវាទៅ.. ពូស៊ុម៖ ម៉ែប្រពន្ធ..! ឯងទៅច្រនែនជាមួយមាន់ ឯងអើយឯង… មីងអុក លើកសំពត់ ៖ ម៉េចឯង នៅចង់កែងបត់ជង្គងហោះទៀតអត់ មោហ៍ ចូលមក..! ពូស៊ុម៖ យីសឯង ! គ្នាម៉េចហ៊ាន មាឌគ្នាតូចជាងឯង.. (ក្មេងនាំគ្នាលាងចាន លួចសើចពូស៊ុមនិងមីងអុកប្រកែកគ្នា ចាស់ៗតែប៉ុណ្ណឹង ទោះប្រកែកគ្នា តែស្រលាញ់គ្នាចាក់ទឹកមិនលេចទេ ខ្ញុំច្រនែននឹងសុភមង្គលរបស់ពួកគាត់ណាស់)

មីងអុក៖ នែប្រាក់ ! មីងហៅឯងមកហូបបាយចង់ពឹងឯងអោយជួយ ធ្វើតូបកាត់ដេរអោយរំដួលបន្តិច ឯងជួយវាផងទៅ វាខំកាត់ខោអាវអោយឯង… ពូស៊ុមលួចរអ៊ូ ៖ យាយប៉ិនេះ ហៅមកហូបបាយ ការពិតចង់ប្រើគ្នាសោះ មីងអុក៖ ឯងនិយាយអី ស្តាប់មិនបានសោះ … ពូស៊ុមដោះសារ៖ គ្នាថាគ្នានឹងជួយអាប្រាក់ធ្វើតូបកាត់ដេរនៅមុខផ្ទះដែរ…. ប្រាក់៖ មិនអីទេមីង ចាំខ្ញុំជួយ.. ខ្ញុំរីករាយជានិច្ច..មិនចឹងរំដួល (គេនិយាយមើលមុខរំដួល..រំដួលសើចញឹមៗ ងក់ក្បាល) រំលងមកជាច្រើនខែជិតដល់ចូលឆ្នាំខ្មែរ តូបកាត់ដេររបស់រំដួល ក៏មានអ្នកភូមិចូលកាត់ជាហូរហែរ ស្រអែមក៏រៀនបន្តពីប្អូន នាងជាអ្នកគ្រូបង្រៀននៅសាលាបឋមសិក្សាផងជួយឆ្លៀតពេលទំនេរ ម្តាយនាងក៏ជួយការងាតដែរ ហើយការងារនេះងាយៗសំរាប់ស្ត្រី មិនបាច់ធ្វើចំណាក់ស្រុក ដែរនាំអោយសង្គមមានភាពច្របូកច្របល់ លុះយូរៗទៅ ក៏មានកូនជាងចូលមករៀនជាបន្តបន្ទាប់ គ្រួសារនេះក៏មានកំរិតធូរធារជាលំដាប់។ យើងបែរមកនិយាយពីប្រាក់ គេនៅតែជាមនុស្សល្អមិនផ្លាស់ប្តូរ ថ្ងៃនេះគេបានសន្សំលុយទិញបានម៉ូតូមួយគ្រឿងសំរាប់ជិះទៅធ្វើការ បុរសយើងហាក់ដូចជាស្អាតបាតខុសសព្វមួយដង គេទើបតែដាច់ចិត្តស្លៀកសំលៀកបំពាក់ដែររំដួលកាត់អោយ មើលទៅក៏សមរម្យនិងម៉ូតូថ្មី គេជិះកាត់តូបដេររំដួល៖ បងទៅធ្វើការហើយ..! ល្ងាចជួបគ្នានៅកំពង់ទឹក ! (២នាក់នេះលួចជួបគ្នាជារឿយៗ បើម៉ែនាងដឹងច្បាស់ជាជេរបែកផ្សែងជាមិនខាន) រំដួល៖ ថ្ងៃនេះដូចជាសង្ហាខុសប្លែក ខោអាវនេះកាត់អោយយូរហើយ ម៉េចមិនដែរពាក់ចឹងបងប្រាក់.. ប្រាក់៖ បងខ្លាចវាមិនសមនិងកង់តែពេលនេះបងមានម៉ូតូ ទើបសមនិងអាវអូនកាត់អោយ..ស្រអែមដើរមកដល់៖ យឺ យឺ ២នាក់ឯងហៅគ្នាសុទ្ធតែបងនឹងអូនផង ផ្អែមល្ហែមដល់ហើយ…! ប្រាក់គេដូចអៀន ៖ បងថ្លៃ ! អ៊ួយច្រឡំ! បងអែមខ្ញុំជំរាបលាសិនហើយ (គេមិចភ្នែកដាក់រំដួលជាសញ្ញា ជិះម៉ូតូចេញឡើងលឿន) ស្រអែម៖ ឯងពីរនាក់មានការសំងាត់អី លាក់បាំងនិងយើងមែនទេ ! រំដួល៖ អត់ទេបងអែម ! ដល់ម៉ោងទៅបង្រៀនហើយ ! ឆាប់ទៅ! ម៉ែចុះមកឡូឡាទៀតឥលូវហើយ ! ស្រអែម៖ អឺអឺ ! បងទៅហើយ..! ប្រាក់ថ្ងៃនេះញញឹមផងច្រៀងផង មិនដឹងសប្បាយចិត្តរឿងអីទេ គេនៅឈរឆែកសំបុត្រភ្ញៀវទេសចរណ៍ចូលទស្សនាប្រាសាទស្រាប់តែ គេប្រាប់គ្នីគ្នាគេអោយធ្វើការជំនួស រួចគេបើកម៉ូតូដេញតាមឡាន កាមេរីឆ្លាម មួយយ៉ាងលឿន ស្រាប់តែម្ចាស់ឡាននោះ ខំបន្ថែមល្បឿនយ៉ាងលឿន ព្រោះឆ្ងល់និងកាយវិការរបស់ប្រាក់ដែរបើកពីក្រោយ ធ្វើដៃផងជើងផង អោយឡាននោះឈប់ ភ្ញៀវដែរនៅក្នុងឡាន២នាក់ ក៏ប្រាប់ម្ចាស់ឡានអោយឈប់ ក្រែងមានខុសច្បាប់ដោយប្រការណាមួយ ឡានឈប់ងក់។ ប្រាក់សក់បះជ្រោង សុទ្ធតែដីក្រហមពេញមុខ ហត់ចង់ដកអណ្តាត ជ្រុលចង្ហូតបើកហួសឡានបាត់ ក៏ថយមកវិញ ៖ បងតៃកុងឡាន អោយឈប់ម៉េចក៏មិនឈប់ ខ្ញុំនេះបើកតាមមិនចង់ទាន់ ! តៃកុងឡានសួរ៖ ខ្ញុំខុសអីបានជាបើកតាមខ្ញុំ ខ្ញុំប្រញាប់នាំភ្ញៀវឡើងយន្តហោះផង តិចលោខកដំណើរ…ប្រាក់បែកញើសរហាម៖ ដកយកកាបូបលុយ មួយហ៊ុចទៅភ្ញៀវ (ភ្ញៀវភ្ញាក់ មិនដឹងថាជ្រុះពីពេលណា បើកមើលមិនបាត់លុយ មិនបាត់សំបុត្រឆ្លងដែន សំបុត្រយន្តហោះ ក្រេដីតកាត អ្វីៗនៅទាំងអស់..) ពួកភ្ញៀវចេញមកអរគុណនិងឱបប្រាក់ដោយក្តីពេញចិត្ត និងអាណិតដល់ទឹកចិត្តល្អរបស់ប្រាក់ជាពន់ពេក ភ្ញៀវទេសចរណ៍ បានអោយរង្វាន់ប្រាក់តែគេមិនទទួលទេ ភ្ញៀវក៏សុំរាប់អានគេ ហើយសួរគេថាគេឈ្មោះអ្វី គេប្រាប់ថា ៖ My name is Mr. Money ពួកគេសន្យាថានិងមកលេងស្រុកខ្មែរទៀត ហើយមកជួបប្រាក់ទៀត៖ Thanks Mr. Money , you’re so kind, good person, I love Cambodia, and love people here, I promise I come back to see you again! (ភ្ញៀវ២នាក់នោះក៏លាប្រាក់ទាំងអាល័យ ងាកក្រោយលើកដៃលាហើយកត់ចំណាំបុរសល្អម្នាក់នេះ ពិតជាគំរូយុវជនខ្មែរដ៏ល្អ កំលោះយើងគ្មានលេខទូរសព្ទ គ្មានអីម៉ែល គេបានត្រឹមប្រាប់ឈ្មោះគេនិងឈ្មោះភូមិដែរគេរស់នៅតែប៉ុណ្ណោះ.. ) ល្ងាចគេធ្វើដំនើរមកវិញ ស្រាប់តែម៉ូតូអស់សាំងតាមផ្លូវ ព្រោះតែជិះដេញតាមឡានពីថ្ងៃ ៖ ម៉ែអ្ហើយម៉ែ ធ្លាប់ជិះកង់មិនដែរចេះអស់សាំង អស់តែកំលាំង ដល់ជិះម៉ូតូអស់កំលាំងព្រោះអស់សាំងដើរដឹក ! (រាងដូចស្ងាត់ៗ តាមផ្លូវ លឺតែសំលេងរ៉ៃកណ្តឹង យំទ្រហឹងពេញព្រៃ បុរសកំសត់ហត់ក្រៃលេងឈប់សំរាកក្រោមដើរឈើធំមួយ ស្រាប់តែរំពេចនេះ មានរទះសេះបរ មកដល់ ឈប់ងក់ក្បែរនោះ មនុស្សប្រុសស្រី២នាក់ ស្រែកសួរទាំង ងងឹតស្ទុងៗមើលមុខមិនសូវច្បាស់ ៖ ប្អូនម៉ូតូកើតអី អស់សាំង មែនទេ ប្រាក់ជូតញើស៖ បាទបង ! ខ្ញុំដើរអូសរាងឆ្ងាយមកហើយដែរ អស់កំលាំងណាស់ ! បុរសនោះ៖ បងចែកសាំងខ្លះ បងទិញចាកម៉ាស៊ីនបូមទឹក ! ស្រីលើរទះដូចត្រៀមទុកស្រេចហ៊ុចសាំងមួយដបអោយប្រាក់ ៖ នេះយកទៅ មិនបាច់លុយកាក អីទេ ! (រទះសេះក៏បរទៅមុខ មួយសន្ទុះមកក៏បាត់លឺសំលេងជើងសេះរត់ ដូចជាចំលែកចិត្ត ) ប្រាក់លើកដៃបន់ទាំងសំលេងញ័រៗ ៖ អរុក្សអារក្សអ្នកតា កូនចៅអរគុណ ដែរជួយយកអាសារ (ថាតែប៉ុណ្ណេះ ជិះម៉ូតូ ប្រុយដូចហោះ លឿនជាងជិះតាមឡានកាលពីថ្ងៃទៅទៀត) នៅកំពង់ទឹកនារីរំដូល សៀតផ្ការំដួល ក្រអូបដូចសាយក្លិន នាពេលសាយន្ត័ ចាំងពន្លឺផ្ទៃទឹក ឃើញរង្វង់ភក្រ្ត៍ដ៍ស្រល់ផូរផង់ ក្រមុំអង្គរកន្តៀតក្អមទឹក ឈរចាំរេរា តែម្នាក់ឯង ៖ យីស ! ណាត់អោយខ្ញុំមក តែខ្លួនឯងមិនមក ! បងប្រាក់គាត់មានរឿងអីទេដឹង (មុខក្រញូវ ណាមួយខឹងណាមួយបារម្ភ)។ នាងចុះទឹកដងដាក់ក្អម កំពុងយោលជើងក្នុងទឹក ស្រាប់តែ មានអ្វីចាប់ជើង នាងភ័យណាស់ ស្ទុះដកជើងយ៉ាងលឿនប្រុងរត់ឡើងគោក ៖ បងទេ រំដួល បងសុំទោសដែរអោយអូនចាំ ព្រោះបងអស់សាំងម៉ូតូ តាមផ្លូវ បងគិតជានិច្ចបើអូនមិននៅចាំបង ម្ល៉េះអូនខឹងនឹងបងស្លាប់ហើយ.. រំដួលអស់ពីភ័យ ខឹងធ្វើមុចក្រញូវ៖ បងយូរក៏យូរចុះ ម្ត៉េចក៏មកបំភ័យអូន ហើយបងមានរឿងអីចង់សួរអូនមែនទេ? ប្រាក់៖ បងលឺគេនិយាយតគ្នាថា មានគេចូលចែចូវ តើគេចូលសួរអ្នកណា អូនឫមួយបងអែម? រំដួល៖ គឺបងអែមទេ ! ជាគ្រូបង្រៀនជាមួយគ្នា ! ប្រាក់៖ បង ខំតែភ័យ ! បងខ្លាចអូនបានគេ បងកំព្រីកំព្រា ខ្លាចអូនមិនហ៊ានផ្ញើរវាសនា.. រំដួល៖ បងខំ សន្សំប្រាក់និងធ្វើស្រែចំការទៅ ខ្ញុំចាំបង ! បើម៉ែលើកខ្ញុំអោយគេ ! ខ្ញុំប្រកែក ! ខ្ញុំមិនក្បត់សន្យាឡើយ ខ្ញុំនៅចាំបងជានិច្ច… ប្រាក់៖ បងមានគោលដៅសំរាប់ជីវិតហើយតែខ្វះទុន តែបងសន្យាថាបង និងមិនអោយអូនចាំបងយូរទេ ! (គេញញឹមដាក់គ្នា ដោយក្តីស្នេហា តែពួកគេមិនធ្វើអ្វីអោយរំលងប្រពៃណីទេ.. ស្រាប់តែលឺសំលេងហៅរបស់ម្តាយនាង ប្រាក់ច្រមុជចូលក្នុងទឹកភ្លាមរំពេចនោះ..) មីនាង មកយូរហើយ ម៉ែលឺបងឯងថាឯងមកដងទឹក ម៉ែក៏មកតាម ហើយដងថែមមួយក្អមទៀត (ស្រាប់តែលឺទឹកខ្ជាយ..គាត់ខំរកមើលតាមសំលេង)៖ ចុះស្អីគេមីង៉ា ! រំដួលឆ្លើយ៖ ម៉ែ ! កំពង់ទឹកនេះសំបូរត្រីណាស់ វាលោតចុះលោតឡើង តោះម៉ែ ទៅវិញ ម៉ែយកអាក្អមតូច ខ្ញុំយកអាធំចុះ ! មីងអុក៖ អឺ អឺ តោះឡើងទៅ…..! (ប្រាក់ នៅក្នុងទឹកចង់ដាច់ខ្យល់ ប្រកាច់ស្លាប់ ហេតុតែស្រលាញ់កូនគេ លោកអើយ ទ្រាំនុះទ្រាំ…)

រំដួលដងស្ទឹងព្រលឹងសៀមរាប បងសូមសារភាពមុនលោកមេបា….(ចំរៀង៖លោកស៊ិនស៊ីសាមុត្រ)

ពិធីរៀបការរបស់ស្រអែមក៏មកដល់ គេប្រារព្ធមុនចូលឆ្នាំ រៀបការកូនស្រីលើកទីមួយ មីងអុកញញឹមញញែម បានស៊ីក្បាលជ្រូក ដែលគាត់ប្រាថ្នាខាន់ស្លាពរជ័យ ដែរកូនប្រុសស្រីគួរណាស់បំពេញជូនម្តាយឪពុក។ ថ្ងៃនេះរំដួល ក៏ស្អាតខុសសព្វមួយដង កំលោះៗក្នុងភូមិចោលរោមមើលមិនដាក់ភ្នែក ធ្វើអោយកំលោះប្រាក់ លួចភ័យក្នុងចិត្ត។ រឿងរ៉ាវស្មុគស្មាញក៏កើតឡើងក្រោយ ពីមានចាស់ទុំចូលស្តីដណ្តឹងរំដួល….តើរឿងនោះយ៉ាងណាសូមតាមដានជាបន្តកុំបីខាន ! សូមស្លេះមួយអន្លើត្រឹមនេះសិន !

Part VI

សុរិយាចែងចាំង បញ្ចេញកំដៅខ្លាំងនាខែចេត្រ ក្តៅថ្ងៃមិនស្មើរនិងក្តៅចិត្ត ងងឹតអ្វីមិនស្មើរនិងអវិជ្ជា ប្រាក់កំសត់ ទោះដឹងថាគេចូលចែចូវនារីជាទីស្រលាញ់ ក៏នៅមានស្មារតីទទួលខុសត្រូវជានិច្ច គែមិនទាន់ដឹងចិត្តនារីយ៉ាងណាទេ គេចង់លួចសួរចិត្តនាងជាពន់ពេក គេនិយាយនឹងតោថ្មនៅក្បែរនោះ៖ ឯងជួយប្រាប់ខ្ញុំបន្តិចមក តើខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងណា? តើរំដួលមួយទងដែលប៉ងប្រាថ្នាត្រូវរបូតទៅព្រោះវណ្ណៈ និងទ្រព្យសម្បត្តិមែនទេ? តោអើយតោ អាចអោយទ្រព្យសម្បិត្តមកខ្ញុំបានទេ? (គេហាក់មួរម៉ង ព្រោះតោមិនឆ្លើយ) កំពង់ទឹកដ៏ស្រស់មានផ្កាឈូក ព្រលិត រំចង់ និងកញ្ឆែត បញ្ខេញសំរស់តាមធម្មជាតិ រំដួលមួយទងតែងចាំបងនៅទីនេះ ចង់ប្រាប់បងថា នារីនួនល្អងមិនប្រែក្រឡាស់សំដី តែនាងមិនដែលបានជួបមុខកំលោះយើងសោះ តើគេគេចមុខឫយ៉ាងណា។ គេចនៅតែជួបផែនដីវិលមិនឈប់ ៖ បងប្រាក់ ខ្ញុំមិនដែរឃើញបងសោះថ្មីៗនេះ បងគេចមុខពីរំដួលមែនទេបង? ប្រាក់៖បងចង់ជួបរំដួលណាស់ចង់សួរអោយអស់ចំងល់ សំនួរក្នុងចិត្តវាលងបន្លាចបងជានិច្ច តែបងខ្លាចចំលើយរបស់រំដួល ធ្វើអោយបងឈឺចាប់ តែបងត្រូវតែរីករាយនិងទទួលយកសេចក្តីសុខរបស់អូននិងគ្រូសារអូន…។ រំដួលមុខឡើងស្រពោនតែនាងនៅតែអះអាង៖ ខ្ញុំប្រកែកដែរតែម៉ែ មិនព្រម បងខ្ញុំមានវិធីចុងក្រោយមួយ តែខ្ញុំមិនក្លាហានធ្វើវាសោះ…ប្រាក់៖ ទេ ទេ ! អូន ប្រុងរត់តាមបង ! ទេមិនបានទេ! បងគោរពពុកម្តាយអូនណាស់ បងមិនអោយគាត់ខកចិត្តនិងអស់សង្ឃឹមមកលើបងឫក៏អូនទេ…

រំដួល៖ នរណាថាខ្ញុំរត់តាមបង ! កុំនិយាយផ្តេសផ្តាស ខ្ញុំមានវិធីរបស់ខ្ញុំ..បងចាំតែមើលទៅ..! (នារីរំដួលដើររ៉េវទៅបាត់ ទុកអោយកំលោះភ័យផងអរផង ឆ្ងល់ផង)

យប់នេះអាពីងកូនយាយឡាងនៅជិតផ្ទះវាមកបបួលប្រាក់អោយជូនវាទៅមើលកុនក្រណាត់ស នៅវត្ត! ប្រាក់ក៍ជូនអាពីងទៅ ស្រាប់តែជំពប់ជើងដួលភីងនិងបង្គោលឈើមួយ ក្បែររបងផ្ទះគេ គេនិយាយជាមួយបង្គោល៖ ពេលខ្ញុំមកវិញ ខ្ញុំនិងដកឯងចោល ឯងមិនជួយទេ ឃើញខ្ញុំមានទុកឯងនេះមកថែម…(គេក៏ដើរហួសទៅ) ពេលកុនចប់គេក៏ដើរមកវិញ គេជំពប់ជើងដួលម្តងទៀត គេខឹងណាស់ និយាយនិងបង្គោលទៀត ៖ ខ្ញុំមិនដែរខឹងនរណា ដូចខឹងឯងទេបង្គោល…(ឈ្លោះជាមួយបង្គោល អាពីងសើចចុកពោះ)។ យប់នេះគេដេកឈឺជើង គេយល់សប្តិឃើញបង្គោលនោះ (នេះប្រហែលជាខឹងខ្លាំងហើយ ធ្វើអោយគេភ្ញាក់ពីដំនេក) គេក៏ក្រោកក្រូក ចេញទៅបត់ជើងតូច គេក៏ដួលម្តងទៀតនិងបង្គោលនោះ ៖ ស្អែកឯងកុំស្មានថាខ្ញុំនិងទុកឯងអោយនៅធ្វើអោយខ្ញុំដួលទៀតបានអោយសោះ ! (គេដើរហួសទៅ ងាកមកមើលបង្គោលនោះម្តងទៀតដើម្បីចំណាំកន្លែង ស្រាប់តែគេឃើញប្រុសចាស់ម្នាក់អង្គុយក្បែរនោះ គេបែរមកវិញ រាងរន្ធត់ (យប់ថ្មើរនេះនរណាចូលមកក្នុងដីគេ) គេងាកម្តងទៀតក៏បាត់ទៅ គេដើរចូលផ្ទះយ៉ាងលឿន បិទទ្វារ រុំភួយលក់ទល់ភ្លឺតែម្តង (ចៅអើយចៅ ជីកបង្គោលនោះទៅចៅ…)

ស្រាប់តែមានមនុស្សមកអង្រួនទ្វារផ្ទះគេទាំងកណ្តាលព្រឹក ភាពអ៊ួរអរ និងឆោឡោ ក៏កើតឡើង សំលេងមីងអុក៖ អាប្រាក់អាថ្លើមខ្មៅឯងចេញមកនិយាយ និយាយជាមួយអាញ ឯងបានធ្វើអ្វីកូនស្រីអាញឯងចេញមក ! ប្រាក់៖ បើកទ្វារ ខ្វាក់ ២ដៃស្វាគមន៍ទាំងព្រឹក ចង់វិលក្បុង

(មួយរយៈពេលនេះដូចជាឈឺខ្លួនបន្តិចហើយ) រាងស្វាងយល់សប្តិ គេស្រែកសួរទាំងវង្វែង៖ តា តាជីបង្គោលនោះធ្វើអី (ស្រាប់តែមើលម្តងទៀតគឺមីងអុក) ៖ ចុះមីងមកវ៉ៃខ្ញុំធ្វើអី ខ្ញុំកំពុងតែយលសប្តិ ! (ស្រអែមនិងពូស៊ុមតាមមកដល់)៖ ម៉ែវា ឯងដើរលឿនដូចហោះតាមមិនទាន់ទេ ធ្វើម៉េចបើអង្ករក្លាយជាបាយហើយ កុំខឹងអីឯង(ប្រាក់រាងឡេឡឺ ចុះកើតស្អី គេនាំគ្នានិយាយពីស្អី) មីងអុក៖ ឯងដឹងទេអាប្រាក់ខ្ញុំខ្មាស់គេប៉ុណ្ណា ! ប្រាក់៖ មីងខ្មាស់គេរឿងអី ខ្ញុំមិនមែនមេភូមិឯណា មកប្តឹងខ្ញុំ (មីងអុកថែមមួយដៃទៀត) ផាំង៖ អ៊ូយ មីងវ៉ៃខ្ញុំធ្វើអី … (មីងនិយាយមិនចេញពូស៊ុមតបជំនួស)៖ នាងរំដួលថាវាបាន ជ្រុលជ្រោះខ្លួនជាមួយឯង វាប្រកែកមិនរៀបការទេ… ប្រាក់៖ អុញ រំដួល.. ទេ ខ្ញុំមិនបានធ្វើអីនាងទេ ! ខ្ញុំអត់ដឹងទេ (មីងអុកថែមមួយដៃទៀត)៖ឯងនេះ មិនទទួលខុសត្រូវទេ ធ្វើអ្វីហើយនៅប្រកែកទៀត កូនយើងវានិយាយពេញៗមាត់… ស្រអែម៖ ម៉ែ ម៉ែ កុំខឹងអី! បើដល់ថ្នាក់ហ្នឹងហើយ! យើងរៀបចំអោយវាទៅ ! កុំនិយាយនាំខ្មាស់ញាតិ គ្មាននរណាគេដឹងទេ មានតែក្រុមគ្រួសារយើងទេ ម៉ែកាត់ចិត្តខ្លះទៅ … ពូស៊ុម៖ តោះម៉ែវាទៅវិញ កុំខឹងអីឯង មីងនាងស្រលាញ់គ្នានិងប្រាក់ក៏អោយគេបានគ្នាជាម្តីប្រពន្ធទៅ !

(ប្រាក់ហួសចិត្តនិងរំដួលដែលប្រើវិធីនេះ គេមិនខឹងនឹងម្តាយនាងទេ គេក៏និយាយលួងលោមមីងអុក)៖ ចាំខ្ញុំចូលស្តីរំដួលតាមប្រពៃណីចុះមីង សូមមីងកុំអាក់អន់ចិត្តអី ខ្ញុំមិនអោយមីងអាប់មុខទេ… មីងអុក៖ ឯងមានប្រាក់៥ដំលឹងដូចកូនអ្នករឿនទេគេហានអោយថ្លៃទឹកដោះច្រើនណាស់ ! ប្រាក់៖ ចាំខ្ញុំគិតសិន (មិនបានធ្វើអីសោះបែរជាត្រូវរងគ្រោះ ប្រាក់អ្ហើយទៅរកប្រាក់ឯណា៥ដំលឹង..) ពូស៊ុម៖ ម៉ែវាអើយគ្នាអត់ក៏តាមអត់ទៅ កុំទៅបង្គាប់ថ្លៃយ៉ាងនេះឯង! ស្រអែម៖ ម៉ែ ម៉ែ !នេះគ្នាទទួលខុសហើយ ប្រសើរជាងវាមិនទទួលយករំដួលណាម៉ែ …ប្រាក់៖ ទេ ទេ ខ្ញុំនៅតែស្រលាញ់ និងទទួលនាងជានិច្ចទោះនាងក្លាយជាអ្វីក៏ដោយ….! (ម្នាក់ៗត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទាំងទឹកមុខស្រពោន រំដួលអើយរំដួល ស្នេហាអាចអោយអ្នកហ៊ានកុហកម្តាយឪពុក សង្ឃឹមថារឿងរ៉ាវនិងល្អប្រសើរឡើងវិញនៅពេលដែរប្រាក់អះអាងថាទទួលខុសត្រូវ) គេទៅធ្វើការដូចសព្វមួយដង ត្រឡប់មកវិញគេឈរចាំលួចមើលរំដួល នៅមាត់កំពងទឹក គេកាក់ផ្លូវនាង៖ រំដួល រំដួលឈប់ បងត្រូវម្តាយអូនទះ៤ដៃ ! ព្រោះតែអូន… រំដួល៖ ម៉េចបងសប្បាយចិត្តហើយនៅ ខ្ញុំមិនរៀបការជាមួយនរណាក្រៅពីបងទេ បងមិនទទួលខ្ញុំខ្ញុំស៊ូនៅព្រៅចុះ… ប្រាក់៖ បងគ្មានប្រាក់ដូចឈ្មោះបងទេអូន ! មិនដឹងថាឈ្មោះនេះគួរដូរចេញឫអត់ទេ..! រំដួល៖ ខ្ញុំមិនប្រាថ្នាប្រាក់ពីបងទេ តែខ្ញុំចង់បានបងប្រាក់ជាស្វាម៉ី ខ្ញុំចាំបង ទោះចាំដល់ចាស់ក៏ដោយ..(នាងនិយាយក៏ដើរហួសទៅបាត់ ទុកអោយប្រាក់ស្មុគស្មាញតែឯង..) ព្រលប់ៗ គេដើរត្រឡប់ទៅវិញក៏អង្គុយលើបង្គោលឈើដែលគេតែងតែជំពប់ជើងដួល ស្រាប់តែមានតាចាស់ម្នាក់ មកគោះខ្នងគេពីក្រៅហើយ៖ ចៅអើយចៅ កុំកើតទុក្ខអី ជីកបង្គោលនេះទៅ ចៅនឹងបានសេចក្តីសុខ… ប្រាក់តបទាំងមិនបែរខ្នងមើលទេ៖ ទោះជាយ៉ាងក៏ត្រូវតែជីកបង្គោលនេះ ខ្ញុំដើរដួលត្រង់នេះស្ទើរគ្រប់ពេលហើយ…! សំលេងតាចាស៖ រឿងអីមិនដួល បើតាជាអ្នកចាប់ជើងឯងអោយដួល.. ប្រាក់ងាកមើលក្រោយ៖ ស្រាប់តែបាត់មនុស្សនិយាយនោះសូន្យឈឹង (យីស..និយាយជាមួយនរណាគេអំបាញ់មិញនេះ..រកមើលក៏អត់ឃើញដែរ ខ្មោចលងទេដឹង) ប្រាក់ប្រុងនឹងរត់តែជំពប់ជើងដួលលាន់សូរភីង.. គេស្ទុះវឹង ទៅជំនីក មកជីកបង្គោលនោះទាំងខឹង ទាំងខ្លាច ស្រាប់តែរំពេចនោះ គេឃើញក្រឡមួយបិទជិត គេលើកយកមកទាញបង្គោលនោះចេញ ! គេយកក្រឡនោះទៅទុកក្រោយផ្ទះ រួចក៏ងូតទឹកសំអាតខ្លួនហូបបាយ ចូលសំរាក លក់លីវៗលឺសំលេងហៅ៖ ប្រាក់ ម្ត៉េចចៅយកក្រឡទៅទុកក្រោយផ្ទះ យកមកបើកមើលមកចៅ ចៅនឹងបានអ្វីដូចប្រាថ្នា កុំប្រាប់នរណាអោយសោះណាចៅតា (ប្រាក់បើកទ្វាស្ទុះទៅយកក្រឡ មកបើកមើល គេភ្ញាក់ហើយបើកភ្នែកធំៗ៖ សុទ្ធតែមាស ! ខ្ញុំមិនមែនយលសប្តិទេមែនទេ ? (ប្រាក់អរជាពន់ពេក គេហាក់មានសង្ឃឹមគេ លើកដៃប្រណម បួងសួង ថ្លែងអំណរគុណដល់អ្នកដែលតាមថែរក្សាគេ អំពើល្អទោះ មើលរំលង តែទេវតាគង់មានភ្នែក) រំលងបានមួយខែក្រោយមក គេក៏អោយចាស់ទុំចូលស្តីដណ្តឹងរំដួល និងអោយថ្លៃទឹកដោះ ៥ដំឡឹង ម្តាយរំដួលញញឹមញញែម ម្នាក់ៗឆ្ងល់ថាប្រាក់បានមាសមកពីណា គេក៏ប្រាប់ថាជាកេរ្តិ៍របស់ជីតាបន្សល់ទុកអោយ។ក្រោយរៀបការប្រាក់ក៏ប្រគល់មាស អោយប្រពន្ធ គេនិយាយនឹងនាងថា៖ រំដួលបងជួនប្រាក់នេះអោយអូន ចាត់ចែង មានគោលបំណងធំ៣យ៉ាង ទីមួយបងធ្វើបុណ្យឧទ្ទិសដល់ខ្មោចដែរធ្លាប់ជួប និងឪពុកម្តាយជីដូនជីតា បំនងទីពីរ៖ បើកកន្លែងប្រមូលទិញសិប្បកម្មរបស់អ្នកភូមិ សំរាប់ជួយដល់ក្មេងកំព្រានិងចាស់ទីទាល់ក្រ ទីបី៖ ទិញសំភារៈកសិកម្មផ្សេងៗ។ រំលងបាន២ឆ្នាំក្រោយមក លោកប្រាក់បានជំនួយឧបត្ថមដល់មជ្ឃមណ្ឌលក្មេងកំព្រា និង រោងសិប្បកម្ម ទាំងពីររបស់គាត់ (រួមមានផលិតផលធ្វើពីដើមត្នោត)  ភ្ញៀវ២នាក់ដែរគាត់បានរើកាបូបលុយកាលពីលើកមុន បានមករកគាត់ហើយជួយឧបត្ថមដល់មណ្ឌលគាត់ ហើយប្រពន្ធគាត់ជាអ្នកបង្រៀនកាត់ដេរដល់ស្រ្តីក្នុងភូមិ មនុស្សល្អដូចប្រាកពិតជាមានមែននៅលើទឹកដីអង្គរនេះ ខ្ញុំក៏គោរពគាត់ណាស់ដែរ ខ្ញុំត្រូវបានគេពឹងពាក់អោយជួយរកបុរស ឈ្មោះប្រាក់ពីភ្ញៀវទេសចរណ៍មួយក្រុម នៅក្នុងភូមិមួយ ខ្ញុំបានជួបគាត់ ដូចមានអភូតហេតុបណ្តាលអោយប្រកដមែន ថ្វីត្បិតតែសំដីរឌឺនរបស់គាត់ ខ្ញុំស្តាប់មិនសូវបាន តែការរៀបរាប់ប្រវត្តិរបស់គាត់ម្នាក់ៗពិតជារីករាយ និងបានជួបមនុស្សល្អដូចគាត់។ តែក៏កុំជឿការនិទានរបស់ខ្ញុំ១០០% ជីវិតជាក់ស្តែង មិនដូចអ្វីទាំងស្រុងក្នុងការនិទាន និងពិតជាទទួលបានជោគជ័យពិតប្រាកដនោះឡើយ តោងតែពិចារណាអោយបានច្បាស់លាស់។

សូមមេត្តាខន្តីអភ័យទោសរាល់កំហុសឆ្គង ការសរសេររឿង ក្នុងគោលបំណងអប់រំ  ជាការលំហែកំសាន្តពេលទំនេរ និងចែករំលែក ពិភាក្សាយោបល់ពីមិត្តអ្នកអាន ខ្ញុំគ្មានអាជីពឫជំនាញច្បាស់លាស់ ក្នុងការតែងនិពន្ធនោះទេ បើពាក្យមិនសមរម្យដោយប្រការណាមួយ សូមមេត្តាអធ្យាស្រ័យ។​ នាងខ្ញុំរងចាំការរិះគន់ ដោយក្តីគោរពរីករាយ !!!

ចប់ដោយបរិបូរណ៍

ម៉ុន ចន្នី

រឿង៖ ផ្ទះចាស់ My old home town (ភាគ០៥ ចប់)

Credited by: Channy Mon

ព្រឹកនេះអាកាសធាតុល្អណាស់ តាំងពីខ្ញុំមកដល់ទីនេះ ថ្ងៃនេះជាលើកទីមួយ ដែលខ្ញុំមាអារម្មណ៍ឈប់ភ័យខ្លាច និងមានភាពរីករាយ ព្រោះបុប្ជាមួយទង បានមករីកក្នុងគេហដ្ឋានរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំកំពុងតែមានអារម្មណ៍ថា កំពុងយល់សបិ្ត ហើយខ្ញុំខ្លាចបំផុតគឺត្រូវបាត់មនុស្សស្រីគួរឲ្យអាណិតម្នាក់នេះ។

ស្រីភួង៖ វិជាតិ តើបងគិតនឹងទៅទីក្រុងវិញនៅពេលណាទៅ?

វិជាតិ៖ ខ្ញុំគិតថានិងទៅវិញនៅថ្ងៃស្អែក ហើយថ្ងៃស្អែក មិត្តភក្តិខ្ញុំគេនិងមកទទួលទៅវិញ? តែខ្ញុំមិនចង់ឃ្លាតពីនាងទេ ខ្ញុំពិតជាអាណិតនាងខ្លាំងណាស់ តើនាងនឹងរស់នៅម្នាក់ឯងបានដោយរបៀបណា ហើយអាសុរៈកាយនោះវានិងមករកនាងម្តងទៀតដែលឫទេ?

ស្រីភួង៖ វិជាតិ ខ្ញុំនឹងទៅតាមបង ទោះបងទៅដល់ទិណា ព្រោះមានតែបងទេដែលអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតខ្ញុំបាន សូមបងកុំបោះបង់ខ្ញុំឫទុកខ្ញុំចោលអីណា !

វិជាតិខិតទៅជិតនាងហើយ ចាប់ដៃនាង ហើយអះអាង ៖ បងពិតជារំភើបរីករាយណាស់ដែរស្រីភួងនិយាយបែបនេះ ហើយព្រមទៅតាមបង បងនឹងមើលថែស្រីភួង ហើយនាំអូនចាកចេញពីទីកន្លែងនេះ ពួកយើងនឹងរួមរស់ជាមួយគ្នា។

ស្រីភួងផ្តេកក្បាលលើស្មាររបស់វិជាតិ នាងចាប់ផ្តើម មានសភាពស្រស់បស់វិញហើយ ស្នាមញញឹមដ៏ស្រទន់របស់នាងពិតជាធ្វើឲ្យបេះដូងវិជាតិញាប់ញ័រ ហើយពិតជាស្រឡាញ់និងអាណិតនាងខ្លាំងណាស់។

វិជាតិ៖ ស្រីភួងអាចប្រាប់បងបានទេ តើហេតុអ្វីក៏នៅតំបន់នេះ ពុំសូវមានមនុស្សរស់នៅ ហើយតើបងកំពុងយល់សប្តិឫ? ព្រោះអ្វីៗវាហាក់ដូចជាកើតឡើង ហើយចម្លែកបំផុត បងមិនចង់បើកភ្នែកឡើងហើយបាត់បង់អូនទេ !

ស្រីភួង៖ បងវិជាតិ បងមិនបានយល់ច្រឡំ ឫយល់សប្តិទេ តែអ្វីដែលបងបានជួបប្រទះ វាជាពេលវេលាមួយ សែនឆ្ងាយពីពេលដែលបងកំពុងតែរស់នៅ បើសិនជាខ្ញុំចាកចេញពីពិភពនេះ ខ្ញុំត្រូវស្លាប់ ចាស់ ឈឺ ដូចមនុស្សទូទៅ ! ហើយខ្ញុំរងចាំបងមកទទួលខ្ញុំ អស់រយៈពេលយូរណាស់មកហើយ អរគុណបងដែលមិនភ្លេចពាក្យសន្យារបស់ពួកយើង។

វិជាតិ៖ បងតែងតែឆ្ងល់ថា តើបងធ្លាប់ជួបអូននៅទីណា ពួកយើងត្រូវជាអ្វីនឹងគ្នា ការពិត អតីតកាលរបស់ពួកយើង វាចងជាប់គ្នាមកច្រើនណាស់ មានរឿងរ៉ាវខ្លះបងនៅចាំបាន គឺពួកយើងធ្លាប់រៀបការជាមួយគ្នា។

ស្រីភួងមុខក្រៀម៖ បើសិនជាថ្ងៃស្អែក បងភ្ញាក់ឡើងហើយមិនឃើញខ្ញុំតើបងមានអារម្មណ៍បែបណាទៅ?

វិជាតិចាប់ឱបស្រីភួងហើយថើបនាង៖ ស្រីភួង បងនឹងឱបអូនបែបនេះ ទោះអូនមានស្លាបក៏ហើរទៅណាមិនរួចដែរ? បងសុំអង្វរសូមអូនកុំចាកចេញពីបងម្តងហើយម្តងទៀត ទោះថ្ងៃមុខអូនក្លាយទៅជាអ្វីសូមអូន មេត្តាកុំបែកពីបង !
………………………………

ដំណក់ទឹកភ្នែកស្នេហា អបដោយចង្វាក់បេះដូង លាយឡំនឹងស្បៃរាត្រីកន្លងផុតទៅ ព្រះអាទិត្យរះឡើងជាមួយនឹងទឹកសន្សើមចាំងពន្លឺ និងខ្យល់បក់តិចមកប៉ះនិងថ្ពាល់របស់កំលោះយើង គេប្រហែលជាពុំហ៊ានបើកភ្នែកទេ ព្រោះ គេប្រហែលជាខ្លាចបាត់បង់នារីជាទីស្រឡាញ់ដែលគេថ្នាក់ថ្នមពេញមួយរាត្រី ! ខ្យល់នេះជាខ្យល់ដង្ហើមរបស់មនុស្ស ហើយមនុស្សម្នាក់ កំពុងតែថើបផ្ពាល់គេ វិជាតិ បើកភ្នែកតិចៗ គេញញឹមឡើង ហើយចាប់ស្រីភួងអង្រួន ហើយស្រែកហ៊ោ៖

វិជាតិ៖ ស្រីភួង អូនមានដង្ហើមដូចមនុស្សហើយ បងសប្បាយចិត្តណាស់ !
ស្រីភួង ៖ បងប្រុងសំលាប់ខ្ញុំឫ បានជាចាប់ឱបខ្ញុំស្ទើរតែដកដង្ហើមមិនចេញ ! លែងខ្ញុំទៅ ! លែងទៅ ! (ស្រាប់តែស្រីភួង រកកលចង់ក្អួតចង្អោរ)
វិជាតិ៖ បងពិតជាពូកែមែន គ្រាន់តែមួយយប់សោះ អូនចាញ់កូនទៅហើយ !
ស្រីភួង៖ ហេតុអ្វីក៏បងដឹងថាខ្ញុំមានកូន?
វិជាតិ៖ ព្រោះបងជាគ្រូពេទ្យ ! (វិជាតិស្ទុះទៅរកកន្ធោមកឲ្យស្រីភួងក្អួតដាក់)
ស្រីភួង៖ នេះមិនមែនជាកំអួតនៃការចាញ់កូនទេបងវិជាតិ បងមើលក្នុងកន្ធោនោះទៅ?
វិជាតិ៖ ហ្ហាស ! គឺជាសត្វឈ្លើង ! ហេតុអ្វីក៏ពណ៌វាលឿងបែបនេះ !
ស្រីភួង៖ វាស្លាប់ហើយបងវិជាតិ ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ វាលែងមានអសុរៈកាយឈ្លើងនេះ នៅលើផែនដីយើងទៀតហើយ !
វិជាតិ៖ តើហេតុអ្វីបានជាវាស្លាប់បានយ៉ាងងាយបែបនេះ?
ស្រីភួង៖ ព្រោះស្រីក្រមុំដែលស្នងដំណែងពេលនេះ នាងមានប្តីហើយ !
វិជាតិ៖ បើដឹងចឹងបង យកអូនធ្វើប្រពន្ធយូរហើយ !
ស្រីភួង ក្តិចតិចៗ (ក្តៀនយោបល់) ៖………..
ប្រហែលរសៀលបន្តិចមិត្តភក្តិរបស់វិជាតិ ក៏បើកឡានមកដល់ ហើយគេនាំគ្នាសំលឹងមើលតួឯងស្រីរបស់យើងយ៉ាងចំឡែក ព្រោះនាងស្អាតប្លែក ទោះនាងមានសំបុរសរស្លាំងបន្តិចក៏ដោយ ! មួយគូរនេះសមនឹងគ្នាណាស់ មើលចុះ មានមនុស្សក្នុងឡានជាច្រើននាក់តែពួកគេ បែរជាអង្គុយជជែកគ្នាតែ២នាក់ មិនខ្វល់ពីអ្នកមើលឫអ្នកអានឡើយ។
សូមជូនពរសព្វសាធុការ ដល់ពួកគេ ព្រមទាំងមិត្តអ្នកអាន ឲ្យជួបតែសេចក្តីសុខ សុភមង្គល ! រឿង៖ ផ្ទះចាស់ My old home town សូមស្លេះតែត្រឹមណេះ ! សូមខន្តីអភ័យទោស រាល់កំហុសឆ្គង ពាក្យមិនគប្បី ឫអក្ខរាវិរុទ្ធ ទាំងឡាយណាដែរឆ្គាំឆ្គង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសសេរកែកំសាន្ត នឹងពុំមែនជាអ្នកនិពន្ធដែលមានវិជ្ជាជីវៈឡើយ គ្រាន់តែជាចំណូចចិត្ត ក្រោយពេលទំនេរប៉ុណ្ណោះ សូមអធ្យាស្រ័យ ។

ម៉ុន ចន្នី

រឿង៖ ផ្ទះចាស់ My old home town (ភាគ០៤)

Credited by: Channy Mon

ដោយស្ថានភាពមិនស្រួល ខ្ញុំក៏ចាប់លើក ស្រីភួងចាកចេញពីផ្ទះនោះ ក្រោយពួកយើង ចេញផុតបន្តិច ផ្ទះរបស់ពួកនាងក៏ចាប់ផ្តើមឆេះ យ៉ាងសន្ធោសន្ធៅ ស្រីភួងនាងយំបោកខ្លួនគួរឲ្យសង្វែក ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានចិត្តអាណិតនាងយ៉ាងខ្លាំង នាងក្រាញបំរុងរត់ចូលទៅក្នុងផ្នក់ភ្លើង បន្ទាប់មកក៏ដួលសន្លប់បាត់ទៅ តែមិនអាចទៅបាន ព្រោះដៃដ៏មាំរបស់ខ្ញុំ។

ក្រោយពីភ្លើងរលត់ សំរែកសត្វអាសុរៈកាយ ក៏លែងលឺទៀត ភាពភ័យខ្លាចក៏លែងកើតមាន ចិត្តនឹងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ក៏មានសភាពនឹងន មកវិញ តែអ្វីដែរខ្ញុំ ត្រូវប្រឈមមុខនោះគឺនារីម្នាក់ ពេលនេះមកនៅក្នុងបន្ទប់ខ្ញុំ។ នាងគេងយំឱបដៃខ្ញុំយ៉ាងជាប់ រង្វង់មុខនាងពេលនេះ គឺស្រស់ស្អាត ខុសពីសភាពពីយប់មិញ។ កំពុងតែមើលមុខនាងដែរស្ថិតក្បែរច្រមុះខ្ញុំ ហើយអណ្តែងអណ្តូងទៅឆ្ងាយ ស្រាប់តែនាងភ្ញាក់បើកភ្នែកធំៗ ធ្វើឲ្យខ្ញុំភ័យស្ទើរគាំងបេះដូង នាងធាក់ខ្ញុំធ្លាក់ពីលើគ្រែ ស្ទើរបាក់ចង្កេះ រួចស្រែក ស្ទើរតែបែកក្រដាសត្រចៀកខ្ញុំ៖ វិជាតិ វិជាតិ លោកឯងប្រុងធ្វើអ្វីខ្ញុំហ្នឹង !

វិជាតិ ៖ ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីស្រីភួងសូម្បីបន្តិច តែស្រីភួងទេ ដែលគេងឱបខ្ញុំពេញមួយយប់រហូតខ្ញុំ ដកដង្ហើមស្ទើរតែមិនរួច !

(និយាយមិនទាន់ផុតពីមាត់នាងក៏ស្ទុះមកឱបខ្ញុំម្តងទៀត ខ្ញុំតាមនាងមិនទាន់ទេ នាងកើតស្អីទៅ ម្តងបែបនេះម្តងបែបនោះ)៖ វិជាតិ វិជាតិ ! ហិក ហិក ! បងស្រីខ្ញុំស្លាប់ហើយ បងស្រី បងស្រី…. ! (នាងយំ មិនឈប់សោះ រហូតដល់ខ្ញុំ ស្ទើរតែទប់ទឹកភ្នែកមិនបាន ខ្ញុំអង្អែលខ្នងនាងតិចៗ ហើយគ្រានាងឲ្យសំរាកលើគ្រែវិញ)

ខ្ញុំគិតមិនចេញទេថា ខ្ញុំត្រូវជួយនាងតាមរបៀបណា ខ្ញុំក៏នឹកឃើញដល់ជីតាខ្ញុំ គាត់បានប្រាប់ឲ្យខ្ញុំចាកចេញពីទីនេះ ខ្ញុំរៀបចំខោអាវ ស្អែកនេះខ្ញុំនឹងនាំស្រីភួងទៅជាមួយខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងមើលថែនាង ស្រាប់តែខ្ញុំប្រទះឃើញខ្សែកព្រះដែលម៉ាកខ្ញុំពាក់ឲ្យមុនខ្ញុំឡើងឡាន ខ្ញុំនឹងក្នុងចិត្តថា ខ្សែក៏នេះនឹងអាចជួយខ្ញុំបាន ព្រោះរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើង វាពុំមែនជារឿងចៃដន្យឡើង ខ្ញុំសូមបួងសួងឲ្យវត្ថុសាកសិទ្ធិទាំងឡាយតាមជួយថែរក្សាខ្ញុំនឹងស្រីភួងឲ្យរួចផុតពីរឿងរ៉ាវអាក្រក់ទាំងឡាយផងចុះ។

មេឃចាប់ផ្តើមងងឹត ខ្ញុំសំគាល់ឃើញថាស្រីភួង មានសភាពខុសប្រក្រតី នាងប្តូរសំលៀកបំពាក់បែបបូរាណ បួងសក់ទៅលើយ៉ាងស្អាត នាងដើរតិចៗចូលទៅក្នុងបន្ទប់ នាងញញឹមតិចៗមករកខ្ញុំ តែអ្វីដែរចំលែកខ្ញុំឃើញស្រមោលអ្វីម្យ៉ាង រត់កាត់មុខនាងមួយភ្លេត ក្នុងដៃរបស់នាងមានកាន់វត្ថុអ្វីម្យ៉ាង ដូចជាសំរាប់បូជា ខ្ញុំស្រាប់តែមានសភាព ព្រឺសំបុរតិចៗ ព្រោះ ពេលនេះ ខ្ញុំលឺសំរែកសត្វអ្វីម្យ៉ាង ! ព្រះអើយ ! ខ្ញុំស្ទើរតែពុំជឿនឹងភ្នែកខ្លួនឯង មានសត្វឈ្លើងជាច្រើន កំពុងតែវាឡើងមកលើផ្ទះរបស់ខ្ញុំ រាប់រយពាន់ក្បាល ហើយផ្គុំខ្លួនជាមនុស្សឈរ យ៉ាងសាហាវយង់ឃ្នង គួរឲ្យខ្ពើមរអើម និងមានសភាពគួឲ្យខ្លាច ឈរចំពីមុខស្រីភួង។

ស្រីភួងក្នុងសភាពមិនដឹងខ្លួន ចាប់ផ្តើមរាំ ដូចជាមនុស្សត្រូវអ្វីម្យ៉ាងចូលសន្ធិត ហើយរាំថ្វាយបូជាដល់អាសុរៈកាយកំណាចនោះ នាងចាប់ផ្តើមដោះសំលៀកបំពាក់ចេញពីខ្លួន ហើយថ្វាយបង្គុំ ដល់អ្វីម្យ៉ាង ហើយសត្វឈ្លើងទាំងនោះក៏បំបែកខ្លួន មកតោងបឺតឈាមនាង ខ្ញុំហាក់ដូចជាចាប់ផ្តើមភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង តែខ្ញុំចង់ជួយនាងឲ្យផុតពី កណ្តាប់ដៃរបស់របស់អសុរៈកាយនោះ ខ្ញុំស្ទុះយកខ្សែកព្រះ ទៅពាក់លើ ក របស់នាង ធ្វើឲ្យសត្វឈ្លើងទាំងនោះរលាយខ្លួនទៅអស់ ពីរាងកាយនាង។ នាងក៏ដួលដេកទាំងរាងកាយអាក្រាត អបដោយស្នាមជាំតិចៗលើដងខ្លួន។

តើរឿងរ៉ាវទាំងនេះ វាកើតឡើងបានយ៉ាងដូចម្ត៉េច ហើយបើខ្ញុំប្រាប់ទៅអ្នកដទៃតើគេជឿខ្ញុំទេ នារីម្នាក់នេះ តើនាងនឹងក្លាយទៅជាអ្វីបើគ្មានរូបខ្ញុំ ចាំជួយនាង តើខ្ញុំមានកម្មពៀរអ្វីជាមួយនាង តើហេតុអ្វីក៏នាងជួបរឿងបែបនេះទៅវិញ ខ្ញុំលាបថ្នាំឲ្យនាងចំកន្លែងដែលមានរបួស រួចដណ្តប់ភួយ បិទបាំងរាំងកាយដ៏ស្រឡូនស្អាតនេះ ខ្ញុំមិនហ៊ានមើលឫពាល់ពាល់អ្វីច្រើនទេ មិនហ៊ានទាំងស្លៀកពាក់ឲ្យនាងទៀតផង មិនមែនខ្ញុំខ្លាចនាងទេ ហើយក៏មិនមែនខ្ទើយដែរ តែកុំឲ្យអ្នកអានថាខ្ញុំជាព្រាន ហើយឈ្លៀតឱកាស (អារម្មណ៍ពិតរបស់តួឯងប្រុស)។

អ្នកនិពន្ធរឿងនេះ ខ្ញុំស្លេះត្រឹមនេះសិន ហើយទុកឲ្យអ្នកអាន គិតថា ភាគបញ្ចប់ទៅជាយ៉ាងណា ! រាត្រីសួស្តី !

រឿង៖ ផ្ទះចាស់ My old home town (ភាគ០៣)

Credited by: Channy Mon

សំលេងឆ្កែលូ មិនដាច់សូរ គ្រលួច ខ្យល់បក់បោកខ្លាំង តែគ្មានភ្លៀងផ្គរឡើយ ខ្ញុំមិនយល់ទេ អារម្មណ៍ពេលនេះ សោកសៅ ហើយធុញថប់ខ្លាំងណាស់ យូរៗម្តង ខ្ញុំលឺសំរិបជើងឡើងកាំជណ្តើរ ហើយក៏ស្ងាត់ទៅវិញ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍ខ្លាចបន្តិចបន្តួចឡើងមកហើយ។
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមបើកទ្វារហើយបំរុងនឹងដើរទៅរកសំលេង ដែលឡើងកាំជន្តើរនោះ តើជាស្រីភួងមែនទេ? ខ្ញុំទាញគន្លឹះបើកតិចៗ ស្រាប់តែផ្សែងហ៊ុយទ្រលុម លេចចេញ រូបរាងជីតាខ្ញុំ នៅនឹងភ្នែកស្រស់ៗ ខ្ញុំពិតជាភ័យណាស់ ហើយបិទទ្វារយ៉ាងលឿន ស្ទុះមកអង្គុយដកដង្ហើមមួយៗ តើហេតុអ្វីទើបខ្ញុំត្រូវខ្លាចជីតាខ្លួនឯងទៅវិញ? កំពុងតែគិត ស្រាប់តែក្រឡេកភ្នែកទៅ វ៉ាកអើ និងបុរសចំណាស់ម្នាក់អង្គុយលើកៅអី ញញឹមមករកខ្ញុំ គឺជាជីតាខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ថយក្រោយ២ជំហាន បំរុងរត់គេចតែគាត់ឃាត់ទាន់ ៖ ចៅបំរុងទៅណា? ស្តាប់តានិយាយសិន? ហេតុអ្វីមិនសំពះ ជំរាបសួរតា កុំខ្លាចតាអី តាមិនមកធ្វើអ្វីអាក្រក់ដល់ចៅខ្លួនឯងទេ ចូលមកត្រង់នេះមកវិជាតិ !

ខ្ញុំពិតជាខ្លាច ហើយក៏នឹកស្មានមិនដល់ដែរ ថាខ្ញុំជួបខ្មោចពិតៗ ខ្ញុំសួរទាំងរដាក់រដុប៖ ក្រែងលោកតាស្លាប់ហើយតើមែនទេ? ហើយមុននេះនៅខាងក្រៅសោះ តើហេតុអ្វីក៏ចូលមកក្នុងបាន?

តា៖ តាំងចិត្តឲ្យស្ងប់ ស្តាប់តាអធិប្បាយណាវិជាតិ ស្អែកចៅត្រូវត្រឡប់ទៅវិញ ហើយចៅកុំទៅតាមការហៅរបស់ស្រីភួងឲ្យសោះ ទីនោះមានគ្រោះថា្នក់ណាស់ (និយាយមិនទាន់ដឹងរឿងផង ក៏រលាយបាត់រូបរបស់គាត់ទៅ ចម្ងល់កាន់តែគ្មានចម្លើយថែមទៀតហើយ)

សំលេងស្រែកហៅឈ្មោះខ្ញុំល្វើយៗ លឺគ្រលួចពីចុងម្ខាងនៃរបង ខ្ញុំមិនហ៊ានឆ្លើយទេ តែខ្លួនរបស់ខ្ញុំបែរជាដើរចុះកាំជណ្តើរ តំរង់ទៅរកសំលេងហៅនោះ ៖ វិជាតិ មកខាងនេះមក….. វិជាតិ មកឲ្យឆាប់ឡើង វិជាតិ….

គ្មាននរណាហាមមិនឲ្យខ្ញុំ មិនឲ្យទៅរកសំលេងអន្ទងហៅនោះឡើយ ! នៅតាមផ្លូវ មានស្រមោលជាច្រើន ដើរតាមខ្ញុំ តែខ្ញុំពុំដឹងថានោះជាអ្វីឡើយ។ អ្វីដែលខ្ញុំ សំគាល់ឃើញនោះ គឺមាននារីម្នាក់ មានបបូរមាត់ខ្មៅមុខឡើងសស្លាំង ឈរចាំខ្ញុំ នៅក្បែររបងផ្ទះ នាងជាស្រីភួង តែសភាពនាងពេលនេះ ប្រៀបដូចជាខ្មោចឆៅ កែវភ្នែកនាង ឡើងក្រហម ហើយនាងចាប់ទាញដៃខ្ញុំ អូសទៅមុខយ៉ាងលឿង ខ្ញុំសំគាល់ឃើញថា នាងមានដៃត្រជាក់ស្រេប ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមសួរនាង៖ ស្រីភួង នាងនាំខ្ញុំទៅណា? តើហេតុអ្វីក៏នាងមានសភាពរាងកាយប្រែប្រួលបែបនេះ?

ស្រីភួង ៖ បងវិជាតិ ខ្ញុំនាំបងទៅមើលបងស្រីខ្ញុំ ! គាត់ រស់ពុំបានយូរទេ ! ហើយ យប់នេះជាយប់ចុងក្រោយ ! សូមបងមេត្តាដើរឲ្យលឿនបន្តិចទៅ !
ពេលនេះខ្ញុំមកដល់ លើផ្ទះរបស់ខ្ញុំវិញហើយ តែអ្វីដែលប្លែក ទីនេះមិនមែនផ្ទះខ្ញុំទេ គ្រាន់តែវាមានសភាពស្រដៀងគ្នាប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំឃើញរូបថត ពួកយើងទាំងបីនាក់ កាលវ័យកុមារ ព្យួរយ៉ាងធំនៅលើជញ្ជាំង តើហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំ បំភ្លេច មនុស្ស២នាក់ដែរតែងតែងនឹកដល់ខ្ញុំគ្រប់ពេល តើប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះពួកនាងរស់នៅយ៉ាងដូចម្ត៉េចទៅ បានជាមានសភាព ខុសពីមនុស្សដទៃបែបនេះ។

មនុស្សម្នាក់ អង្គុយបែរខ្នង លើកៅអីវិល កំពុងតែបែរមុខសន្សឹមៗ មករកខ្ញុំ តែអ្វីដែលខ្ញុំ ភ្ញាក់ផ្អើលនោះ គឺនាង មានសភាពជា មនុស្សស្រីចាស់ជរា ហើយស្លេកស្លាំងបំផុតរកពាក្យអ្វីនិយាយមិនបានឡើយ។

ស្រីភួង៖ បងស្រីនេះជាវិជាតិ គេមកហើយ មករកយើងហើយ ! (ការពិតនាងជាមាលាសោះ ហេតុអ្វីក៏នាងប្រែទៅជាបែរនេះទៅវិញ)

វិជាតិ៖ មាលា ខ្ញុំមិននឹកស្មានសោះថានាង ចាស់ដល់ម្លឹង? តើនាងមានជំងឺអ្វី នាងប្រាប់ខ្ញុំមកចុះ ខ្ញុំជាវេជ្ជបណ្ឌិត យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំអាចជួយសំរាល ដល់ជំងឺនាងខ្លះ ជាជាងការមកសំងំ តែក្នុងផ្ទះបែបនេះ។

មាលាញញឹមហើយ ងក់ក្បាលតិចៗ ញ័រៗ ក្នុងសភាពអស់កម្លាំង៖ ខ្ញុំមិនអាចព្យាបាលបានទេ ខ្ញុំមានជំងឺតំណរពូជ ហើយអ្វីដែរសំខាន់ ខ្ញុំចង់ជួបមុខវិជាតិជាលើកចុងក្រោយ ហើយខ្ញុំសុំផ្តាំវិជាតិឲ្យជួយមើលថែប្អូនស្រីខ្ញុំផង នាងជាអ្នកស្នងវេនបន្ត ពីខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនចង់ឲ្យនាង ដូចខ្ញុំឡើយ។

វិជាតិ៖ តើនាងចង់និយាយពីអ្វីទៅ ខ្ញុំមិនសូវយល់ទេ?

មាលាក៏បន្តនិយាយទាំងដង្ហក់ ធ្វើឲ្យស្រីភួងហូរទឹកភ្នែក មិនឈប់សោះ៖ វិជាតិដឹងទេ ម្តាយរបស់ខ្ញុំ តែងតែ ប្រែក្លាយទៅជាសត្វឈ្លើងធំមួយនៅពេល រាត្រី ហើយមិនដឹងថា អំពើអាបធ្មប់នេះ វាដាក់ទារុណកម្មមកលើគាត់ជាខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ គាត់មិនហ៊ានចេញក្រៅទៅបឺតឈាមសត្វឫមនុស្សណាឡើយ គាត់តែងតែ វាតិចៗ មកបឺតឈាមខ្ញុំនឹងស្រីភួង ដោយគាត់អាណិតខ្ញុំពេក គាត់ទ្រាំអត់ជញ្ជក់ឈាម ធ្វើឲ្យគាត់ប្រកាច់ម្តងៗ ពួកខ្ញុំអាណិតគាត់ណាស់ ហើយព្រមឲ្យគាត់បឺតឈាមស្ទើររាល់ថ្ងៃ។ តែយូរៗទៅ គាត់ក៏សុខចិត្តសំលាប់ខ្លួន ចោលពួកយើងទៅ តែអ្វីដែលពួកយើង គិតវាមិនខុសឡើយ ព្រលឹងអាសុរៈកាយនោះ វាចូលមកក្នុងខ្លួនខ្ញុំម្តង ខ្ញុំទ្រាំ នឹងសភាពឈឺចាប់ស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃ ព្រោះតែមិនចង់បន្តរ ការស្នងដំណែកទៅដល់ប្អូនស្រី…..។

ស្រីភួងទ្រាំមើលបងស្រីស្លាប់មិនបាន នាងស្ទុះទៅយកកាំបិត ចាក់ដៃហើយប្រគល់ដៃនាងប្រលាក់ឈាមឲ្យទៅបងស្រី៖ បងមាលា សូមបងមេត្តាជញ្ជក់ឈាម ខ្ញុំម្តងទៀតទៅបងដើម្បីបន្តជីវិតរស់នៅ ខ្ញុំសូមអង្វរ…. នាងយំផងស្រែកផង ក្នុងសភាព សោកសៅ ព្រោះមិនចង់ឲ្យបងស្រីនាងស្លាប់ឡើយ ត្បិតនាងនៅសល់បងប្អូនតែ២នាក់គត់….!

ខ្ញុំទើបតែដឹងទេថា សភាពស្លេកស្លាំងរបស់នាងទាំងពីរ មកពីការបឺតឈាមបន្តគ្នាសោះ៖ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វី ទើបអាចជួយពួកនាងបាន ? តើនាងធ្វើអ្វីជាមួយពួកអាសុរៈកាយនោះ? (ខ្ញុំស្ទុះទៅលើកស្រីភួងមករុំដៃព្រោះនាង ហូរឈាមដៃច្រើនណាស់)

រឿង៖ ផ្ទះចាស់ My old home town (ភាគ០២)

Credited by: Channy Mon

រាត្រីនេះ ខ្ញុំគេងលងលក់ដោយក្តីសុខដុម តែអារម្មណ៍ខ្ញុំបានប្រឌិតឡើង នូវរឿងរ៉ាវកាលវ័យកុមារ ដែលខ្ញុំខ្លួនឯងស្ទើរតែភ្លេចអស់ទៅហើយ តែវាហាក់ដូចជាកើតឡើងកាលពីម្សិលមិញ ការសើររើក៏បានកើតឡើងក្នុងការចងចាំមួយដែលនឹកស្មានមិនដល់។

ស្រីភួង អាយុ៩ឆ្នាំ និងមាលាអាយុ១០ឆ្នាំ ពីរនាក់នេះ ជាកុមារីតូចបងប្អូនបង្កើតនឹងគ្នា ក្បែរផ្ទះជីតាខ្ញុំ កាលពីខ្ញុំនៅតូចខ្ញុំតែងតែ លេងជាមួយនាងទាំង២ ហើយពួកនាងទាំង២ជាភរិយាកាលវ័យកុមាររបស់ខ្ញុំ ព្រោះកាលនោះពួកយើងលេងល្បែងរៀបការ ដោយខ្ញុំជាកូនកម្លោះដែលមានសំណាងបំផុត បានរៀបការជាមួយស្រីស្អាតដល់ទៅ២នាក់។ ខ្ញុំហៅពួកនាងថា ភួងមាលា (កម្រងផ្កា)។ តែអ្វីដែលខ្ញុំឆ្ងល់បំផុតនោះគឺ នាងទាំង២មានសភាពសស្លេកស្លាំង ហើយជាទូទៅ ពួកនាងតែងតែយំ លាន់ទ្រហឹងពេញផ្ទះរបស់នាង នាពេលសាយន្ត័ផុតរស្មីទៅ ខ្ញុំតែងតែលួចសួរជីតាខ្ញុំ ថាតើផ្ទះនាង មានរឿងអ្វីកើតឡើង តើហេតុអ្វីបានជាម្តាយរបស់នាង ធ្វើបាបពួកនាង។

កំពុងតែគិតដល់ចំនុចសង្ស័យនេះ ស្រាប់តែខ្ញុំនឹកដល់ជីតាខ្ញុំដែលបានចែកដ្ឋានទៅហើយ មុននឹងគាត់ស្លាប់ គាត់បានផ្តាំ ឲ្យម្តាយឪពុកខ្ញុំ នាំខ្ញុំ និងគ្រួសារទាំងមូល ចេញពីដីឡូតិ៍មួយកន្លែងនេះ តែខ្ញុំហាក់ពុំដាច់អាល័យពីទីកន្លែងនេះ ហើយតែងតែរំពៃគិតថា បើចេញពីទីនេះទៅខ្ញុំច្បាស់ជាលេងបានជួបកុមារីទាំង២នាក់នោះទៀតហើយ។

ព្រលឹមដ៏ត្រជាក់ខ្ញុំភ្ញាក់ពីដំណេក ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានកំលាំង ហើយអ្វីៗជុំវិញផ្ទះមានសភាពស្រស់បំព្រង ខ្ញុំស្រាប់តែភ្ញាក់ ស្រឡាំងកាំង គឺស្រីម្នាក់ កំពុងតែដើរមករកខ្ញុំហើយញញឹម យ៉ាងស្រស់ តើនាងជាអ្វីទៅ ជាមនុស្សឫខ្មោច ឫទេព្ពាអប្សរ។

ខ្ញុំថយក្រោយ រាងរអើលខ្នង ព្រោះខ្យល់ត្រជាត់អ្វីម្យ៉ាងអណ្តែតមកប៉ះខ្លួនខ្ញុំ ខ្ញុំក៏តាំងចិត្តក្លាហានសួរ ៖ តើអ្នកនាងជានរណា?

ស្រីនោះក៏ដើរមកជិតខ្ញុំ ហើយតបទាំងរីករាយ ៖ ខ្ញុំឈ្មោះស្រីភួង ចាំបានទេ? ស្រីភួងណា !

ដូចរាងអន់ភ័យបន្តិច៖ អូហ៍ស្រីភួង តើហេតុអ្វីនៅចាំខ្ញុំបាន? ខ្ញុំចំណាំនាងមិនបានសោះ ! ចុះមាលា តើទៅណាហើយ? ហើយនាងចូលមកក្នុងផ្ទះខ្ញុំបានយ៉ាងដូចម្ត៉េច !

ស្រីភួង៖ ខ្ញុំចូលមករស់នៅទីនេះយូរហើយ ហើយបានការអនុញ្ញាតិពីលោកតារបស់ វិជាតិ(ឈ្មោះតួឯងប្រុស) ! បងស្រីខ្ញុំគាត់នឹកវិជាតិខ្លាំងណាស់ តែគាត់មិនហ៊ានចេញមកជួបវិជាតិទេ ព្រោះពេលនេះគាត់មានជំងឺ ខ្លាចពន្លឺថ្ងៃ ! ខ្ញុំរងចាំវិជាតិយូរណាស់ តើដឹងទេ?

វិជាតិ៖ លោកតាខ្ញុំ? គាត់…គាត់… ស្លាប់ហើយតើ? ហេតុអ្វីក៏នាងរងចាំខ្ញុំ? ខ្ញុំ អត់យល់ពីអ្វីដែលនាងនិយាយទេ?
(ខ្ញុំមើលមុខនាងយូរៗទៅ នាងប្រែសភាព ជាស្លេកស្លាំង ដូចកាលនាងនៅពីកុមារភាព តែទោះជាបែបនេះក៏ដោយនាង នៅតែមានសម្ផស្សនិងទំរង់មុខស្អាតដដែរ)

ស្រីភួង៖ វិជាតិ អាចទៅលេងបងស្រីខ្ញុំបន្តិចបានទេ នារាត្រីយប់នេះ ! គាត់ពិតជាមានរឿងរ៉ាវខ្លះ ចង់និយាយជាមួយវិជាតិច្រើនណាស់ ! ហើយគាត់និងពន្យល់រាល់ចំងល់ទាំងឡាយដែលវិជាតិចង់ដឹង ! ខ្ញុំដឹងថាវិជាតិ មានចំងល់ ! វិជាតិកុំខ្លាច ទោះឃើញសភាពបងស្រីខ្ញុំយ៉ាងណា ត្រូវទៅឲ្យបានក្នុងយប់នេះ ! ខ្ញុំរងចាំវិជាតិ នៅកន្លែងចាស់ ផ្លូវលំតូចមួយក្បែរព្រំរបងជីតារបស់វិជាតិ ! (និយាយចប់នាងក៏រត់ចុះក្រោម បាត់ស្រមោល ខ្ញុំរកនាងសព្វកន្លែងមិនឃើញសោះ ខ្ញុំប្រទះឃើញតែចំណីអាហារ ដែររៀបចំទុក ហើយមានសរសេរថា អាហារពេកព្រឹក សំរាប់វិជាតិ )។

ខ្ញុំពិតជាមានចំងល់ ហើយក៏លើកទូរសព្ទ័ចុចសួរទៅម៉ាក់ខ្ញុំ សំលេងគាត់ ដូចចម្លែកណាស់ ខ្ញុំមិនទាន់ទាំងបានសួរនាំអ្វីផង គាត់បែរជានិយាយប្រាប់មុនថា ផ្ទះចាស់នេះ បានជួលទៅឲ្យអ្នកស្រីដែលជាម្តាយរបស់ ស្រីភួង និងមាលា ! គាត់ប្រាប់ថា គាត់ភ្លេចបញ្ជាក់ប្រាប់ពីរឿងនេះដល់ខ្ញុំ !

ចម្ងល់ពិតជារត់ជុំវិញរង្វង់មុខរបស់ខ្ញុំ ដូចមានអ្វីកើតឡើង ហើយត្រៀមទុកសំរាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំហាក់មិនសូវជឿសោះថា គ្រូពេទ្យដូចខ្ញុំ ត្រូវមកជួបរឿងចម្លែកបែបនេះ។ មិនយូរប៉ុន្មានស្បៃរាត្រី ក៏អណ្តែតមកម្តងទៀត ហាក់ដូចពេលថ្ងៃមានសភាពខ្លីបំផុតសំរាប់ខ្ញុំ ហើយរាត្រីទិ២នេះ ហាក់ដូចជាស្ងាត់និងគួរឲ្យខ្លាចជាងរាត្រីមុន ហើយខ្ញុំក៏ ដូចជាពុំបានឃើញមាននរណា មករស់នៅក្បែរដីឡូតិ៍របស់ខ្ញុំសោះ ក៏មិនអាចរកនរណាម្នាក់សួរនាំ ពីគ្រួសាររបស់ ភួងមាលាបានទៀត។

តើខ្ញុំត្រូវធ្វើតាមសំណើររបស់ ស្រីភួងដែរឫទេ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះពួកនាង? សូមឲ្យរាត្រីនេះ មិត្តអ្នកអានស្រម៉ៃមើលថាតើ ខ្ញុំជួបរឿងអ្វី បើអ្នកជាខ្ញុំអ្នកគួរចេញទៅរកពួកនាងទេ?

រាត្រីសួស្តី !

រឿង៖ ផ្ទះចាស់ My old home town (ភាគ០១)

Credited by: Channy Mon

ដំនើរកំសាន្តថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ក្នុងអាទិត្យនេះ ខ្ញុំសំរេចចិត្តចេញដំនើរទៅស្រុកនិងផ្ទះកំនើតរបស់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំខកខានមិនដែរបានទៅលេងផ្ទះចាស់របស់ខ្ញុំសោះតាំងពីរៀនចប់ ហើយគ្រួសារយើងបានចាកចេញមករស់នៅទីក្រុង ទុកផ្ទះឈើមួយខ្នងនោះចោល ដោយកំរនិងមានឱកាសបានទៅលេង ឫរៀបចំសម្អាតណាស់។ មិនដឹងថា ចិត្តខ្ញុំ ហេតុអ្វីក៏ប្រែជា នឹកផ្ទះចាស់ នោះខ្លាំងម្ល៉េះ ហើយហាក់ដូចជា មានអ្នក ទន្ទឹងរងចាំមើលផ្លូវ ខ្ញុំបានប្រាប់ម្តាយនិងឪពុកខ្ញុំថានិងសម្រាកនៅទីនោះ ១អាទិត្យ ហើយរៀបចំសម្អាត ឆ្ការព្រៃជុំវិញផ្ទះ គាត់ទាំង២ក៏អនុញ្ញាតិ្ត ហើយជូនពរកូនប្រុសសំណព្វអោយធ្វើដំនើរដោយសុវត្ថិភាព ព្រមទាំងពាក់ខ្សែកព្រះឲ្យខ្ញុំមួយខ្សែទៀតផង ត្បិតខ្ញុំមិនសូវមានជំនឿ តែណ្ហើយកុំឲ្យគាត់អន់ចិត្ត ក៏ព្រមពាក់ទៅ។

នៅលើរថយន្តក្រុង ខ្ញុំងក់ហើយគេងលក់មួយស្របក់ អារម្មណ៍និងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ បានអណ្តែតទៅដល់វិមាណផ្ទះឈើដ៏ស្រស់ស្អាតមួយកន្លែង ទីនោះជាផ្ទះចាស់របស់ខ្ញុំ តែហេតុអ្វីក៏ស្រស់ស្អាត និងត្រជាក់គួរជាទីរម្យនាម្ល៉េះ ហាក់ដូចជាមានអ្នកចាំមើលថែ និងរៀបចំយ៉ាងស្អាត ខ្ញុំក៏បោះជំហានឡើងកាំជណ្តើរមួយៗ ស្រាប់តែប្រទះភ្នែក ឃើញនារីម្នាក់អង្គុយក្រងផ្កា បែរខ្នងដាក់ខ្ញុំ មើលទៅនាង មិនដឹងថាម្ចាស់ផ្ទះគេមកទេ នាងបែរជាចូលមករស់នៅយ៉ាងសុខសាន្តបែបនេះទៅវិញ។ ខ្ញុំបំរុងរៀបនឹងស្រែកសួរ តែក៏ត្រូវភ្ញាក់ ព្រោះឡានក្រុង ជាន់ហ្រ្វាំង ខ្ញុំបុកក្បាលនិងកញ្ចក់បង្អួចស្ទើរតែចេញខួរ មកក្រៅ ក្បាលឡើងពក ក្រហមព្រឿងៗ ព្រោះតែសត្វគោរត់ឆ្លងថ្នល់។

ការធ្វើដំណើរហាក់មិនរលូនសោះ ឡានចេះតែខូចនេះខូចនោះ ទំរាំនឹងដល់ផ្ទះចាស់របស់ខ្ញុំ ងងឹតស្ទើរតែមើលផ្លូវមិនឃើញទៅហើយ។ ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រឺត និងសំលេងទូរសព្ទ័រោទិ៍ ខ្ញុំចុចទទួល ហើយតបទៅម្ចាស់សំលេងព្រោះលេខនេះជាសំណព្វចិត្តរបស់ខ្ញុំ៖ បាទម៉ាក់ កូនមកដល់ហើយ ! កំពុងតែចាក់សោរចូល ណាម៉ាក់ ! បាទកូនស្គាល់កន្លែងបើកភ្លើងហើយ ! បានហើយម៉ាក់ ទូរសព្ទ័កូនជិតអស់ថ្មហើយ ! ចាំកូនខលទៅម៉ាកវិញ ! Good night! I Love U too Mum!

អីយ៉ា ! ភ្លើងនៅបើកបានទេតើ ! គេមិនទាន់ផ្តាច់ទេ ! តែដូចជាមិនសូវមានធូលីដី អីទេ នៅស្អាតបាទ ដូចមានគេបោសជូតអញ្ចឹង ! ស្ងាត់ល្អណាស់ ! ខានមកលេងយូរហើយ មិនប្រែប្រួលសោះ ! អស់កម្លាំងណាស់ ! ខ្ញុំសំឡឹងមើលគ្រែរបស់ខ្ញុំដោយក្តីពេញចិត្ត តែគ្រែនេះវារាងតូចបន្តិហើយ ព្រោះពេលនេះ ខ្ញុំពេញកម្ល៉ោះ មិនមែនជាកុមារាដូចមុនទៀតទេ ! ដាក់ខ្នងលើគ្រែខ្ញុំក៏គេងលក់ ហើយទ្វារបង្អួច អំពូលភ្លើងក៏ចាប់ផ្តើមបិត ដោយឯកឯង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដឹងខ្លួនតិចៗ ហាក់មានការសណ្តំអ្វីម្យ៉ាងមកលើខ្លួនខ្ញុំ ! ស្រមោលមនុស្សស្រីនោះ ក៏ដើរមកក្បែរចុងជើងខ្ញុំ ខ្ញុំក៏រកនិយាយអ្វីមិនចេញ បានត្រឹមតែធ្មេចភ្នែក ហើយអារម្មណ៍ខ្ញុំ លែងតបត និងការចង់ដឹងថា ស្រមោលនោះ ជាអ្វីឡើយ….. !