រឿងខ្លី ៖ ខ្ញុំស្រឡាញ់ប៉ា, I love you Father !

តើអ្នកធ្លាប់នឹកប៉ាហើយប្រាប់ថាស្រឡាញ់គាត់ទេ? ខ្ញុំវិញ ខ្ញុំស្រឡាញ់លោកទាំងពីរណាស់ !

ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមឧទានពីគ្រួសារតូចមួយ ដែលស្ថិតក្នុងភាពអវិជ្ជា អំពើហឹង្សា… ហើយបន្សល់ទុកនូវក្តីឈឺចាប់ ក្តីវេទនា និងទឹកភ្នែក….. ក្នុងគ្រួសារនោះ មានយុវតីម្នាក់ នាងឈ្មោះចន្ទ្រា ដែលរស់នៅជាមួយម្តាយដែលមានជំងឺជាប់ខ្លួននិងឪពុកជាប់ពន្ធនាគារ។

ឆ្នាំនេះនាងមាន អាយុ២១ឆ្នាំ នាងសព្វថ្ងៃជាបុគ្គលិកក្នុងស្ថាប័នមួយ ហើយខ្ញុំបានស្គាល់នាងអស់រយៈពេល១០ឆ្នាំហើយ ខ្ញុំឈ្មោះម៉ូនឃី ជានាយក សាលារៀនអង្គការនិងសាលាឯកជនមួយ។

ចាប់តាំងពីពេលខ្ញុំបានជួបនាង ចន្ទ្រាមិនដែលហ៊ានមើលមុខខ្ញុំឡើយ ព្រមទាំងគេចពីខ្ញុំ រាល់ពេលដែលខ្ញុំមានកិច្ចការសំខាន់ប្រើនាងផ្សេងៗ វាលំបាកក្នុង ការសហការណ៍ ឫនិយាយពីបញ្ហាសាលាផ្សេងៗ ខ្ញុំមានការឆ្ងល់ក្នុងចិត្តជាខ្លាំង ហើយបានប្រាប់បញ្ហានេះដល់ភរិយាខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំមិនពេញចិត្តអត្តចរិក មិនទទួលខុសត្រូវនេះឡើយ។

ភរិយាខ្ញុំនាងឈ្មោះហៃយ៉ា នាងជាស្ត្រីល្អម្នាក់ នាងបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យចេះអត់ឱន យោគយល់ អាធ្យាស្រ័យ ចំពោះ ចន្ទ្រា ជាករណីពិសេស ហើយបានប្រាប់ខ្ញុំពីបញ្ហារបស់ចន្ទ្រាជាច្រើន ដូចតទៅនេះ ៖

ចន្ទ្រាសព្វថ្ងៃរស់នៅជាមួយម្តាយ អាយុគាត់មិនសូវចាស់ប៉ុន្មានទេត្រឹមតែ៤០ឆ្នាំទេ តែសម្រស់របស់គាត់ ត្រូវបានជំងឺប្រចាំកាយ និងជំងឺផ្លូវចិត្ត ក្រោបសង្កត់ជាមួយនិងអតីតកាលដ៏ជូរចត់ ហើយគាត់បង្ហូរទឹកភ្នែកគ្រប់ពេល ដែលចន្ទ្រា ឫអ្នកដទៃនិយាយពីប្តីដ៏កំណាចឃោរឃៅ ហើយរាល់ពេលដែលរំលឹកពីប្អូនប្រុសចន្ទ្រាអាយុ៤ខែ គាត់ស្រែកយំបោកខ្លួន ស្ទើរឆ្កួតស្ទើរជា គួរអោយសង្វែកចិត្តឥតឧបមាឡើយ។

ឪពុកចន្ទ្រា ឈ្មោះសំអឿនគាត់មានអាយុ៤៥ឆ្នាំ គាត់គ្មានមុខរបស់អ្វីក្រៅអំពីផឹកស្រា ស្រែកឡូឡា វាយដំ ប្រើអំពើហឹង្សាលើបុត្រភរិយាទេ។ កាលនោះចន្ទ្រាអាយុបាន១២ឆ្នាំ នាងបានចាំនូវគ្រប់ហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើង លើរូបម្តាយនាង ថ្ងៃនោះ មិនដឹងថាហេតុអ្វី ប្អូនរបស់ចន្ទ្រាស្រែកយំយ៉ាងខ្លាំង ម្តាយនាង និងនាងខំលួងយ៉ាងណាក៏មិនព្រមបាត់យំឡើយ កុមារតូចអាយុ៤ខែ ប្រហែលជាឈឺពោះ ព្រោះរាគរូសមកហូរហែក៏មិនដឹង?
ឪពុករបស់គាត់ស្រវឹងជោគជាំ ដោយអំណាចក្លាហានរបស់ស្រា គាត់ខឹងនិងកុមារតូចមិនទាន់ដឹងក្តី យំរំខានដំណេកស្រវឹងរបស់គាត់ គាត់ក្តៅក្រហល់ក្រហាយ ស្ទុះទៅវាយនិង រុញម្តាយនាង ខ្ទប់និងជញ្ជាំងដួលដេកសន្លប់ ស្តូកស្តឹង ហើយកញ្ឆក់យកប្អូនពីដៃនាងទៅដាក់អោយយំ សំដិលហាលថ្ងៃ រួចសំឡុតគំរាមនាងតូច បើហ៊ានយកប្អូននាងមកវិញ គាត់និងច្របាច់ករនាងឲ្យស្លាប់។

ចន្ទ្រាស្ទុះទៅលើកក្រកងម្តាយ អង្រួនគាត់ឲ្យដឹងខ្លួន យំផងស្រែកផងក៏គ្មានអ្នកណាអើពើ ព្រោះអ្នកជិតខាងគ្រប់គ្នាមិនហ៊ានចូលជួយគ្រួសារនាងឡើយ ហើយឪនាងបង្ករជំំលោះ វាយដំមិនលោះថ្ងៃឡើយ ….. ម្តាយនាងបើកភ្នែកតិចៗ សំលឹងរកមើលកូនតូច រួចប្រាប់ចន្ទ្រាឲ្យទៅលើកកូនមកឲ្យខ្លួនវិញ ត្បិតអីកូនតូចនោះ លែងលឺសំលែងយំខ្លាំងទៀតហើយ។

ចន្ទ្រាដើរទៅមុខក្នុងជំហានភ័យខ្លាច ភ្នែកនាងចាប់ផ្តើមក្រហម ហើយដំណក់ទឹកភ្នែកក៍ហូរមកឥតឈប់ …. ប្អូនប្រុសនាង ប្រែសំបុរពីក្រហមទៅជាខ្មៅស្វាយ សំលេងយំក៏ខ្សោយទៅៗ រហូតដល់ស្ងាត់បាត់សូន្យឈឹង។ ចន្ទ្រា យកដៃទៅស្ទាបដងខ្លួនរបស់ប្អូន ដែលប្រែពីក្តៅអ៊ុន មកត្រជាត់ស្រេប ហើយមានសភាពរឹងក្រញាង… នាងស្រែកយំ យ៉ាងខ្លាំង ធ្វើអោយម្តាយនាង ស្ទើរតែស្លាប់តាមសំលេងយំរបស់នាង។

ម្តាយនាងរំកិលក្រោកតិចៗ វាផងលូនផងទៅរកកូនស្រី នាងតូចចន្ទ្រា ក៏បីប្អូនទៅអោយម្តាយ ម្តាយនាងចាប់ផ្តើមស្រែកយំ យ៉ាងខ្លាំងធ្វើអោយចន្ទ្រា នាងឈរធ្មឹង ហើយផ្តិតយករូបភាពឈឺចាប់របស់ម្តាយ ដាក់ក្នុងប្រអប់បេះដូង ដោយក្តីឈឺចាប់ អាណិតអាសូរ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនម៉ោងដែលម្តាយនាងយំឱប ច្រៀងបំពេរសាកសពប្អូនប្រុសនាង ដែលស្លាប់ទៅហើយ ក្នុងសភាពគួរអោយសង្វែក រកទីបំផុតគ្មានឡើយ អ្នកភូមិ និងសាច់ញាតិ ខំនាំគ្នា និយាយលួងលោម អង្វរម្តាយនាង ទំរាំនឹងគាត់ព្រមលែង កូនរបស់ខ្លួនយកទៅកប់ និងធ្វើបុណ្យ។

ពេលនោះឪពុកនាងត្រូវបានប៉ូលីសចាប់ខ្លួនយកទៅដាក់គុគ ហើយម្តាយនាងក្លាយទៅជាវិកលចរិក… នាងតូចត្រូវ ស្ថិតក្នុងសភាព គ្មានទីពឹង ហើយនាងចាប់ផ្តើម ក្រោកឈរឡើងតស៊ូ និងជីវិតលំបាកនោះតែម្នាក់ឯង…. នាងត្រូវឈប់រៀន ហើយទៅស៊ីឈ្នួល បោកខោអាវតាមផ្ទះផង លាងចានតាមហាងបាយ និង តូបកាហ្វេផង …….. ដើរទូលនំប៉ុ័ងលក់តាមបេនឡានានា ដើម្បីរកលុយ ទិញថ្នាំសង្កូវម្ហូបបាយ ឲ្យម្តាយ ព្រមទាំងយកចំណីអាហារ ផ្ញើរឪពុកក្នុងគុគទៀតផង។

ជីវិតរបស់នាង ត្រូវរស់នៅដើម្បីម្តាយឈឺនិងឪពុកកំណាច នាងមិនចុះចាញ់និងព្រហ្មលិខិត ហើយតស៊ូ ដោយមិនដើរសុំទានគេ.. ធ្វើការដោយកំលាំងញើសឈាម មានកក្តញូគួរអោយសរសើរក្រៃលែង។ មុនដំបូងនាងជាអ្នកបោសសំអាតជូត ឥដ្នការ៉ូ លាងបង្គន់ ក្នុងសាលារៀនរបស់ខ្ញុំ តែក្រោយមកនាង ក្លាយជាបុគ្គលិករបស់សាលាខ្ញុំ តើអ្នកដឹងទេដោយសារមូលហេតុអ្វី…?

[….. ក្នុងបន្ទប់រៀន មានកូនសិស្សអ្នកមាន អ្នកមធ្យម ម្តាយឪពុកបង់លុយឲ្យរៀន…តែពុំដែលយកចិត្តទុកដាក់ ខិតខំ ប្រឹងប្រែងឡើយ ខុសអំពីចន្ទ្រា នាងជូនឥដ្នបន្តើរ លួចសំលឹង ថ្នាក់រៀនបន្តើរ នាងខិតខំរៀន តាមការសង្កេត លួចអាន លួចទន្ទេញ រើសក្រដាសចាស់ៗ មករៀនសរសេរ រហូតដល់ចេះចាំ និងនិយាយភាសារខ្មែរ និងអគ្លេស បានយ៉ាងល្អ គួរអោយសរសើរពិតមែន និងស្មានមិនដល់ផងដែរ។ ភរិយាខ្ញុំ គាត់អាណិតនាង ហើយបានឲ្យ នាងចូលរៀនដូចក្មេងដទៃទៀត ពេលនោះនាងរៀនបានពិន្ទុល្អជាងគេ ស្រឡាញ់ការសិក្សា ស្រឡាញ់ការងារ។ នាងក្រៅពីជូនសំអាតក្នុងសាលា ខិតខំរៀនសូត្រ នាងចេះធ្វើម្ហូបគ្រប់មុខទាំងម្ហូបខ្មែរនិងម្ហូបបរទេស ថែសួនច្បារដាំផ្កាយ៉ាងស្រស់បំព្រង បោកគក់តុបតែង និងធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗ មិនចេះឈប់ឈរ មិនចេះរអ៊ូ ឆ្លៀតទៅមើលឪពុក របស់នាងក្នុងគុកមិនដែលខានឡើយ… តែថ្ងៃមួយ ពេលនាងត្រឡប់មកវិញ នាងយំ ហើយស្រែកហៅឈ្មោះម្តាយនាងដូច មនុស្ស ឆ្កួតវិកលចរិក ខ្ញុំនិងភរិយាពិតជាអាណិតនាងខ្លាំងណាស់ ព្រោះសភាពបែបនេះវាកើតឡើង មកច្រើនឆ្នាំហើយ ។

ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំប្រាប់ភរិយាខ្ញុំថា ខ្ញុំនិងរកវិធីជួយនាង ឲ្យនាងក្លាយជាមនុស្សរឹងមាំ និងមានសភាពចិត្តប្រក្រតី ដូចមនុស្សដទៃ ភរិយាខ្ញុំញញឹមហើយទះស្មាខ្ញុំលើកទឹកចិត្ត។ ខ្ញុំក៏បានទៅជួប គ្រូពេទ្យចិត្តសាស្ត្រ យកម្តាយនាងទៅព្យាបាល រហូតដល់មានសភាព ល្អប្រក្រតីឡើងវិញ នាងតូចអរគុណខ្ញុំដោយលុតជង្គង់សំពះ ធ្វើអោយខ្ញុំនិងប្រពន្ធ ស្ទើរតែយំ រកពាក្យនិយាយមិនចេញឡើយ….។

ខ្ញុំសួរនាង៖ តើនាងស្អប់ឪពុករបស់នាងណាស់មែនទេ?

ចន្ទ្រា៖ ខ្ញុំស្អប់គាត់ណាស់ គាត់ធ្វើបាបម្តាយខ្ញុំ និងសំលាប់ ប្អូនប្រុសខ្ញុំទៀត !

ខ្ញុំ៖ ចុះហេតុអ្វី នាងគេចមុខពីខ្ញុំ ហើយមិនដែលហ៊ានលំលឹងមុខខ្ញុំ??

ចន្ទ្រា៖ នោះមកពីលោក មានអាយុ និងមុខមាត់ស្រដៀង ឪពុកបង្កើតរបស់ខ្ញុំ ?

ខ្ញុំ ៖ បើសិនជាខ្ញុំ សុំធ្វើជាឪពុករបស់នាង តើនាងយល់ព្រមទេ ?

ចន្ទ្រា៖ ខ្ញុំស្អប់ពាក្យថាឪពុក Father នោះខ្លាំងណាស់ !

ខ្ញុំ៖ តែខ្ញុំដឹងថានាងនៅតែស្រឡាញ់ឪពុកនាង សូមនាងចាត់ទុកខ្ញុំជាប៉ារបស់នាងចុះ !

ចន្ទ្រាចាប់ផ្តើម ស្រក់ទឹកភ្នែក ក្តាប់ដៃយ៉ាងណែន រួចងើបមុខសំលឹងមើលភ្នែកខ្ញុំ យ៉ាងមុត រួចហៅខ្ញុំ ៖ ប៉ា ប៉ា ! ហេតុអ្វីក៏ ប៉ា សម្លាប់ប្អូនប្រុសខ្ញុំ ហើយហេតុអ្វីក៏ប៉ាធ្វើបាបចិត្តម៉ាកខ្ញុំ ធ្វើបាបរាងកាយគាត់ ហេតុអ្វីក៏ប៉ាមិនដូចប៉ាគេផ្សេងខ្ញុំចង់មាន ប៉ា មានម៉ាក់ មានប្អូន មានគ្រួសារកក់ក្តៅដូចគេ ប៉ា ប៉ា ប៉ាចិត្តខ្មៅ ខ្ញុំស្អប់ប៉ា ខ្ញុំស្អប់ ស្អប់..!

នាងបានវាយខ្ញុំ ស្ទើរសុះសាច់ ក្រចកដៃនាងមុតមុខ និងខ្លួនរបស់ខ្ញុំដាច់ឈាមរឹមៗ ហែកអាវខ្ញុំដាច់ដោយអន្លើរ តែខ្ញុំទ្រាំនូវសភាពឈឺចាប់ ដោយការទះតប់របស់នាង តែមិនឈឺចាប់ដូចដែរខ្ញុំឃើញនាង ស្ទើរក្លាយជាមនុស្សឆ្កួត លាក់ទុកកំហឹង ជាច្រើនឆ្នាំ ក្នុងក្រអៅបេះដូង បៀមទុក្ខក្នុងចិត្តឡើយ។ នាងឱបខ្ញុំ រួចហៅខ្ញុំថាប៉ា ម្តងទៀត៖ ( (ប៉ាខ្ញុំស្រឡាញ់ប៉ា ខ្ញុំស្រឡាញ់ម៉ាក…) នាងសុំទោសខ្ញុំ ដោយនាងភ្លេចខ្លួនបញ្ចេញ កំហឹងដាក់ខ្ញុំ …. ភរិយានិងកូនប្រុសខ្ញុំក៏ចេញមកលួងលោមនាង ហើយហៅនាងថាកូនស្រី កូនប្រុសខ្ញុំក៏ហៅនាងថាបងស្រី នាងរំភើបហើយ ទទួលអារម្មណ៍ថា នាងកំពុងតែស្ថិតក្នុងគ្រួសាររបស់នាងយ៉ាងកក់ក្តៅ…។ ការពិតពួកយើងស្រឡាញ់នាង ហើយចង់បាននាងជាកូនស្រីចិញ្ចឹម ហើយនិងមើលថែនាងដូចកូនបង្កើត ព្រមទាំងចែករំលែកសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់នាងជានិច្ច។

នៅពេលដែលខ្ញុំនិងភរិយាត្រឡប់ទៅប្រទេស ហ្វីលីពីនវិញ ខ្ញុំនិងយកនាងទៅរស់នៅ និងបន្តការសិក្សានៅទីនោះ នាងអាចត្រឡប់មកលេងម្តាយឪពុក បង្កើតរបស់នាងវិញ ហើយចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាពួកគេបាន តាមទឹកចិត្ត កត្តញូរបស់នាង។

ខ្ញុំស្រឡាញ់ប៉ា ! ខ្ញុំនឹក ប៉ា….! I Love you Father !

By: Channy Mon

រឿងខ្លី៖ ទូរសព្ទ័រោទិ៍ពេលរាត្រី

Credit by: Channy Mon

កាលថ្ងៃមួយ ក្នុងខែកក្កដា ២០១៣…. ខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះអ៊ុំស្រីធំខ្ញុំនៅស្រុកកំណើត ហើយក័អង្គុយញុំាបាយជាមួយគ្រួសារគាត់ ស្រាប់តែខ្ញុំប្រទះភ្នែកនិងរូបថតយុវជនម្នាក់ មុខស្អាត តែក្រៀមក្រំបន្តិច… ខ្ញុំមើលហើយមើលទៀត ប្រៀបដូចជារូបហ្នឹងមានជីវិត ព្រោះកែវភ្នែកនោះហាក់សំឡឹងតបមកខ្ញុំ ដោយឥទ្ធិពលអ្វីម្យ៉ាង។

ក្រោយពេលញុំាបាយល្ងាចហើយ ខ្ញុំក៏សួរអ៊ុំស្រី ស្រាយចំងល់ (តើម្ចាស់រូបថតនោះជានរណា អ៊ុំស្រី?) អ៊ុំតប (នេះជារូបសម្បត្តិ ជាកូនប្រុសច្បងរបស់អ៊ុំ) (ចឹងតើ ដូចស្រដៀងៗ តើហេតុអ្វីថ្មីៗនេះ ខ្ញុំមិនដែលឃើញគាត់) (ឯងគ្មានឱកាសបានឃើញគេទៀតទេ ព្រោះគេស្លាប់ហើយ) …គាត់ស្រក់ទឹកភ្នែក…. (ចុះហេតុអ្វី បានខ្ញុំមិនដឹងថាគាត់ស្លាប់ តើគាត់ស្លាប់ដោយសារអ្វីទៅអ៊ុំ?) (គេគ្មានជំងឺអ្វីទេ គឺគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ បើកបរម៉ូតូពេលយប់ត្រូវឡានអ្នកស្រវឹងបុកពីក្រោយ) ..គាត់យំកាន់តែខ្លាំង ហើយនិយាយបន្តទាំងរដាក់រដុប ..(ក្មួយឯង មិនបានដឹងព្រោះ ឯងរវល់ជាប់ប្រឡង នៅឯខេត្ត ទើបអ៊ុំមិនឲ្យ ម៉ែឯងប្រាប់ឯង បានជាថ្ងៃនេះ អ៊ុំហៅឯងមកលេង ហើយចាំនិយាយប្រាប់ឯងតាមក្រោយ) ខ្ញុំលួងលោមគាត់ផង ចង់យំតាមគាត់ផង (អ៊ុំកាត់ចិត្តទៅ ធ្វើម្ត៉េច ជីវិតមើលមិនឃើញ កំនត់មិនបាន គ្មាននរណាដឹងថាស្លាប់នៅពេលណាទេអ៊ុំ ឈប់យំទៅ.. តែរូបថតនេះមើលទៅក្មេង ចំណាំមិនចង់បាន នេះមកពីខ្ញុំខានជួបគាត់ពេកទេដឹង…)

អ៊ុំស្រីបន្តសំដី (ឯងដឹងទេ គេថាខ្មោចស្លាប់ ដោយគ្រោះថ្នាក់អញ្ចឹង អ្នកភូមិថា អោយយកទៅធ្វើបុណ្យនៅវត្ត គេថាជាខ្មោចតៃហោង តែអ៊ុំ មិនដាច់ចិត្តទេ ក៏យកគេមកធ្វើបុណ្យនៅផ្ទះ ) ដល់ពេលនិយាយរឿងខ្មោច ដូចជាម៉េចមិនដឹងទេខ្ញុំ រាងភ័យៗម៉េចទេ…! (មែនហើយ អ៊ុំទើបតែយកធាតុសម្បត្តិទៅដំកល់នៅវត្តកាលពីអាទិត្យមុន..) (ក្រែងអាទិត្យមុនខ្ញុំលឺ ម៉ែប្រាប់ថាចោរចូលលួច និងគាស់ទ្វារ បង្អួចនៅផ្ទះអ៊ុំតើមែនទេ?) (អឺ មែនហើយ…តែកុំបានខ្មោចសម្បត្តិ កុំអី មិនដឹងជា វាលួចបានអីខ្លះទេ) (ខ្មោចបងសម្បត្តិ?? យ៉ាងម៉េចទៅអ៊ុំ ខ្ញុំដូចជាព្រឺសំបុរណាស់)

អ៊ុំនិយាយ៖ កាលនោះ អ្នកភូមិគេនិយាយថា លឺសូរឆ្កែលូ មិនដាច់សូរទេ ពេលដែលតំកល់សព ហើយម្នាក់ៗ មិនសូវហ៊ានចេញទៅណាមកណាពេលយប់ទេ… ក្រោយមកក៏ស្ងាត់ទៅវិញ ពុំសូវមានហេតុការណ៍អ្វីកើតឡើងទេ ក្រោយពីសម្បត្តិ ឈប់ចេញលងបន្លាចគេឯងទៀត… គេតែងតែឃើញសម្បត្តិបើកម៉ូតូចូលផ្ទះអ៊ុំរហូត តែអ៊ុំមិនខ្លាចទេ អារម្មណ៍ខ្លាចគ្មានសោះក្នុងខ្លួន… ថ្ងៃអាទិត្យមុន អ៊ុំក៏អុជធូប ប្រាប់សម្បត្តិថា និងយកធាតុគេទៅតំកល់នៅវត្ត យប់នេះក៏មានចោរ លួចចូលផ្ទះ ដាក់ថ្នាំបំពុលឆ្កែ ងាប់អស់..ហើយគាស់ចំរឹងបង្អួចចូល មានគ្នាប្រហែល២ទៅ៣នាក់ មានបន្សល់ទុកស្នាមជើង និងស្បែកជើង២គូរកន្លះ… យប់នេះចោរចង់ប្លន់អ៊ុំ តែមិនដឹងថាហេតុអ្វី ថ្នាំសណ្តំ មិនបានធ្វើអោយអ៊ុំងងុយគេងទេ… ព្រោះគ្រប់គ្នាក្នុងផ្ទះសន្លប់គ្មានសល់ម្នាក់ទេ…លើកលែងតែអ៊ុំម្នាក់គត់… ពេលដែលចោរកំពុងចូល… ស្រាប់តែអ៊ុំលឺសំលេងទូរសព្ទ័រោទិ៍ យ៉ាងខ្លាំង អ៊ុំភ្ញាក់ក្រញាង.. អ៊ុំក៏លើកមើល គ្មានលេខ គ្មានលឺសំលេងតប តែអ៊ុំក៏លឺសំលេងក្តុកក្តាំងនៅខាងក្រៅបន្ទប់ រួចក៏បើកទ្វារចេញមកមើល ស្រាប់តែឃើញចោរ កំពុងតែរើរកកាយ អ៊ុំភ័យខ្លាំងណាស់ ស្រាប់តែចោរវាស្រែក ថាខ្មោចៗៗៗ ពេលឃើញអ៊ុំ វានាំគ្នារត់ ត្រហេបត្រហប ផ្លោះបង្អួច ទំលាក់ កាំបិតចុះ ភ័យស្លន់ញ័រទទ្រឺត រត់សល់តែស្បែកជើង… អ៊ុំក៏ខលហៅប៉ូលីស និងឡានពេទ្យ ស្មានថាចោរសំលាប់កូនចៅអ៊ុំអស់ហើយតើ… តែគ្រាន់តែសន្លប់ព្រោះផ្សែងពុលប៉ុណ្ណោះ… ក្រោយមកបន្តិច ប៉ូលីសចាប់បានជនសង្ស័យ ហើយសួរនាំ វាក៏ឆ្លើយសារភាព ហើយនិយាយថា បានជួបខ្មោចមនុស្សប្រុស មុខប្រឡាក់សុទ្ធតែឈាម ដើរទាំងជើងបាក់ម្ខាង សំដៅមករកពួកវា…! អ៊ុំក៏បានយកធាតុគេទៅដាក់វត្ត ធ្វើបុណ្យបញ្ជូនកុសល និងអរគុណដែលគេថែរក្សាក្រុមគ្រួសារ !

ក្រោយពីស្តាប់ហើយ ខ្ញុំមិនហ៊ានទៅផ្ទះវិញទេ ខ្លាចតាមផ្លូវព្រោះរាងងងឹតតិចៗដែរ ហើយអ៊ុំក៏ឃាត់អោយនៅសំរានជាមួយគាត់ ! ខ្ញុំថា ខ្ញុំសុទ្ធចិត្តទៅផ្ទះវិញចុះ មិនទំលាប់គេងប្លែកដំណេក ណាមួយគិតក្នុងចិត្ត បើគាត់មកលេងជាមួយខ្ញុំ មិនដឹងម៉េចទេ ព្រោះខ្ញុំធ្លាប់ឈ្លោះគ្នាជាមួយគាត់ កាលពីនៅក្មេងៗ… !

រឿង គ្លីនិកចំលែក (ភាគ៧ចប់)

វគ្គ៖ ផ្តើមស្នេហ៍ជាថ្មី !

រំលឹកភាគមុខ៖ ពពកខ្មៅ ខ្យល់បក់ ព្យុះភ្លៀង បន្ទាប់មកមេឃក៏ស្រលះ ស្នាមញញឹមកើតឡើងជាថ្មី ! ពាក្យសម្បថ ពាក្យបួងសួង ក្តីប្រាថ្នា ទឹកចិត្តស្មោះសរមុតមាំ ពិតជាវិថីដែលនាំមកនូវ ការជោគជ័យ !
ខ្ញុំជឿថាការស្រលាញ់ស្មោះសរ នាំមកនូវទឹកចិត្តស្នេហាដ៏បរិសុទ្ធ ខ្ញុំសូមឧទ្ទិសភាគចុងក្រោយនៃរឿងនេះ អោយពួកគេបានជួបគ្នាដូចបំណង តើអ្នកនិពន្ធប្រើវិធីសាស្រ្តដូចម្ត៉េច ដើម្បីអោយពួកគេជួបគ្នា បើពួកគេស្ថិតនៅភព២ដាច់ដោយឡែកពីគ្នាបែបនេះ ?

ថ្ងៃនេះខ្ញុំឈរនៅមុខកញ្ចក់ ញញឹមយ៉ាងស្រស់ ស្លៀករ៉ូពណ៌ផ្កាឈូកស្រាល ចង់បូរសក់ ហើយរៀបចំរបស់របរដើម្បីចេញពីពេទ្យ អ្នកដែលសប្បាយចិត្តជាងគេ គ្មាននរណាក្រៅពីប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំទេ !

ម៉ាក់៖ ស្អាតហើយប្រាសាទ កូននៅតែជាកូនតុក្តាតូចរបស់ម៉ាក… !
ប៉ា៖ តោះយើងចេញទៅ ប្អូនឯងគេបើកឡានមកចាំនៅចាំខាងក្រៅ មួយសន្ទុះហើយ…!
ចរណៃ៖ បងប្រាសាទ មិនបាច់យូរអីវ៉ាន់អីទេ… បងទើបជាពីជំងឺផង… មកទុកអោយខ្ញុំ…លឿនឡើង ប្រុសពៅចាំយូរហើយ… តោះប៉ាម៉ាក់….!
ខ្ញុំ៖តោះចេញទៅ… ឈប់សិន ! ខ្ញុំដោះនាឡិកាប៉ោលសិន អ្នកទាំងអស់គ្នាចេញទៅក្រៅចាំខ្ញុំមួយភ្លេត ….

( ចៃដន្យខ្ញុំធ្វើអោយធ្លាក់បែកខ្ចាយ… ស្រាប់តែពេលនេះលេចមុខ លោកដុកទ័រកាន់ ស្ទុះចូលមកក្នុងបន្ទប់ ចាប់ខ្ញុំជាប់ ដែលរៀបនឹងដួលទៅហើយ …) គឺលោក…..

លោកកាន់៖ បាទ ! គឺខ្ញុំ …. អូនបានដោះបណ្តាសារនេះហើយ អូនបានស្បថថា បើអូនធ្វើអោយនាឡិកានេះបែកដោយខ្លួនឯង កម្មពៀដែលពួកយើងជំពាក់គ្នា នឹងសងរួច ហើយវិលមកស្រលាញ់គ្នា សាជាថ្មីវិញ បងរងចាំថ្ងៃនេះយូរ មកហើយ ! បើអត់អំពីនាឡិកានេះ បងលែងបានឆ្លងភពបានទៀតហើយ ! (គេបំរុងនិងថើបខ្ញុំ ព្រោះរាងកាយនិងមុខខ្ញុំនៅជិតគេបង្កើយ …)

ខ្ញុំស្រែកយៃ ៖ អេ្ហ…លោកជានរណា…? ប្រុងធ្វើអីហ្នឹង..? លែងខ្ញុំទៅ..? ដាក់ខ្ញុំចុះទៅ..?
លែង លែង..?លោកកាន់ ៖ អូនកើតអី..? ហេតុអ្វីក៏មិនស្គាល់បង…?
ខ្ញុំពិតជាមិនស្គាល់គាត់មែន គាត់បែរជាមកហៅខ្ញុំអូន អូន… ប្រុសម្នាក់នេះជាគ្រូពេទ្យឫជាព្រាននារី… ខ្ញុំខំាស្លឹកត្រចៀកគេ.. គេទំលាក់ខ្ញុំចុះស្ទើរតែបាក់ឆ្អឹង ខ្ញុំស្ទុះងើបមកទះគេ២កំផ្លៀង រួចរត់ ត្របាញ់ជើង ៖ អាព្រាននារី.. ថយចេញ…អារោគចិត្ត…. (រួចខ្ញុំលៀនអណ្តាតដាក់គេ…តែពេលនេះបេះដូងខ្ញុំពិតជាលោកខុសធម្មតា)

លោកកាន់៖ អួយ… ហេតុអ្វីក៏កាចម្ល៉េះ អេ..អ្នកនាង…ខំជួយហើយនៅធ្វើបាបខ្ញុំទៀត…មកវិញភ្លាម.. នេះ..មកប្រមូលនាឡិការបស់អ្នកនាងទៅវិញទៅ…! អេ អេ…(គេសើចផង អង្អែលស្នាមម្រាមដៃ លើថ្ពាល់ អង្អែលស្លឹកត្រចៀក…) ចាំមើលឆ្លងមកពិភពខ្ញុំវិញ ខ្ញុំធ្វើបាបវិញហើយ…ហាហាហា

………………………………………

នៅផ្ទះខ្ញុំ ម៉ាកខ្ញុំជួលពេទ្យស្រីម្នាក់ នាងឈ្មោះថាណាវី ខ្ញុំដូចជាធ្លាប់ជួបនាងនៅទីណា ! នាងចិត្តល្អ ហើយខ្ញុំពិតជាមានសំណាងណាស់ ដែលបាននាងមើលថែ ពួកយើងដូចជាមិត្តភក្តិ ដូចជាធ្លាប់ស្និតស្នាលនឹងគ្នាយូរណាស់មកហើយ !
ខ្ញុំ៖ បងណាវី កាលពី២សប្តាហ៍មុន ខ្ញុំបានជួបគ្រូពេទ្យចំលែកម្នាក់ គាត់បំរុង… គាត់ដូចជាគ្រូពេទ្យ វិកចរិកចឹង… ខ្ញុំពិបាកប្រាប់បងណាស់….

ណាវី៖ នរណាគេ ឈ្មោះអី? ប្រាប់បងមកបងចាត់ការអោយ… ! តែបងគ្រាន់តែប្រាប់ទេ…ប្រយត្ន័ស្អប់ ជំពល់លើណា ! មែនហើយ ប្រាសាទមានបានយកនាឡិកា មកពីពេទ្យវិញទេ…?
ខ្ញុំ៖ គឺខ្ញុំធ្វើធ្លាក់បែក ហើយរត់ចោលនាឡិកា ពេលប្រុសនោះប្រុងនឹង….!

ណាវី៖ អូខេ ! បើអូនឯងនិយាយមិនបាន ចាំបងប្រាប់…ពេលប្រុសនោះប្រុងនឹងថើបអូនមែនទេ…?
ខ្ញុំ៖ ហេតុអីក៏បងដឹង…? គេនោះប្រាប់បងមែនទេ….? យីស…អា….

ណាវីយកដៃមកខ្ទប់មាត់ខ្ញុំ ៖ កុំទាន់ជេរគេអី តាំងពីជាតិមុន អូនជាមនុស្សស្រីល្អណាស់ អូនមិនដែលចេះខឹងនិងនរណាទេ ទោះបីគេធ្វើមិនល្អដាក់អូនក៏ដោយ តើអូនចាំបានទេ បុរសណាដែរតែងតែធ្វើអោយអូនខឹងជាងគេ…?

ខ្ញុំហាក់ដូចជាចាំបាន តិចៗមកវិញ៖ គឺលោកម៉ឺនវណ្ណាកាន់…. តើគេជាមនុស្សតែម្នាក់ និងលោកដុកទ័រ…?

ណាវីដោះនាឡិកាដៃរបស់នាង យកមកពាក់លើដៃខ្ញុំ៖ ប្រាសាទ ពាក់នាឡិកានេះទៅ សំនួរដែលអូនចង់ដឹងរាប់រយឆ្នាំមុន ប្រកដជាបានដឹងក្នុងពេលនេះ ! អូនគេងទៅបងដណ្តប់ភួយអោយ… !

ខ្ញុំបិទភ្នែក ៖ ចា៎ បង ! អរគុណ…!
……………………………………………………..
លោកកាន់ ៖ អូនហ្ហា៎ ! ភ្ញាក់ឡើង ដល់ម៉ោងជូនកូនទៅរៀនហើយ….!
ខ្ញុំពេលនេះកំពុងតែអោបបុរសម្នាក់៖ ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ បងស្រីណាវី…. នរណាគេទៅរៀន? ខ្ញុំទើបនឹងគេងអំបាញ់មិញនេះទេ….

លោកកាន់៖ អូនកើតអីហ្នឹង… នរណាឈ្មោះណាវី….? បើកភ្នែកឡើង…? មើរ៍ចុះសង្ស័យដេកមមើរទៀតហើយ….!

ខ្ញុំបើកភ្នែកសន្សឹមៗ ៖ ខ្ញុំស្រែក យៃ…! ព្រោះពេលនេះ លោកកាន់ ក្នុងសភាពនរនោលគោក ហើយខ្ញុំមកគេងអោបគាត់ ធ្វើមិនដឹង តើមានរឿងអី ខ្ញុំខំទប់ស្មារតី …?
លោកកាន់៖ អូនកើតអី….? កើតអី….?

ខ្ញុំ៖ គឺថា…នែក….

លោកកាន់៖ តាំងពីរៀបការបាន៥ឆ្នាំ ទើបតែថ្មីៗនេះ បងសង្កេតឃើញអូនដេកមមើរ ស្រែកផង យំផង បងគិតនាំអូនទៅវត្តស្រោចទឹកចេញម្តង….

ខ្ញុំស្រាប់តែប្រទះឃើញរូបថតទំហំធំមួយផ្ទាំងព្យួរនៅលើជញ្ជាំង ៖ មានរូបខ្ញុំ មានលោកកាន់ និងកុមារីតូច គួរអោយស្រលាញ់ម្នាក់នៅកណ្តាល ខ្ញុំញញឹមរួចក៏សួរទៅលោកកាន់៖ តើថ្ងៃនេះជាថ្ងៃទីប៉ុន្មាន? (តាមខ្ញុំដឹងគឺ ព.ស ២៤៩៦ គ.ស ១៩៥៣ សម័យអាណានិគមបារាំង តើមែនទេ? គឺ៦០ឆ្នាំមុន….)

លោកកាន់៖ ថ្ងៃនេះថ្ងៃទី ១៤ ខែឧសភា ២០១៣ អូន ! ឯងកំពុងយលសប្តិទេដឹង មើលអូនពេលនេះ មិនដូចជាយាយចាស់ អាយុ៦០ឆ្នាំទេ….! ទើបតែបានកូនមួយ អាយុទើបតែ ២៩ឆ្នាំទេ អូនសំលាញ់ !

ខ្ញុំ៖ អូ… ខ្ញុំយលសប្តិទេ…..

លោកកាន់៖ អូ…មែនហើយ បងច្រឡំដាស់អូន.. កូនយើងអត់រៀនទេ ព្រោះថ្ងៃបុណ្យចំរើនព្រះជនព្រះមហាក្សត្រ… ដូច្នេះ ! បងសុំអោបអូន អោយយូរ ! កំរបានមានឱកាស ទំនេរបែបនេះណាស់…

ខ្ញុំរុញគេចេញ៖ ចេញទៅ ខ្ញុំថបដង្ហើមណាស់ ចេញទៅ… លែង…. រសើបណាស់…
លោកកាន់៖ កុំរើ… នៅអោយស្ងៀម….. បងចង់សុំកូនប្រុសពីអូនមួយទៀត…តើបានទេ…
ខ្ញុំ៖ កុំសង្ឃឹម…! លែង លែង…. ហាហាហា… រសើបណាស់…. ពុកមាត់ចាក់ខ្ញុំ…. កុំថើបខ្ញុំទៀត…

(អ្នកនិពន្ធ មិនបានលបមើលអីទេ គ្រាន់តែលឺតិចៗ…ការពិតគេចាក់កាឡិចគ្នាលេងទេណា…អ្នកនិពន្ធមិនហ៊ាននៅយូរទេ ហើយហាមអ្នកអាន លួចមើលគេ….)

តើអ្នកអានគិតថាពេលនេះប្រាសាទនាងចង់ត្រឡប់ទៅ៦០ឆ្នាំមុនទេ? ឫត្រឡប់ទៅ១០០ឆ្នាំមុន? ខ្ញុំ ! គិតថា ស្រេចលើការសំរេចចិត្តរបស់នាងទៅចុះ ព្រោះ តួឯងទាំងពីររបស់ខ្ញុំពេលនេះ ពួកគេបានជួបគ្នាក្នុងជាតិបច្ចុប្បថ្មីនេះ ! បើអ្នកណាមាន អាខោនហ្វេសបុកពួគគេ សុំចែកខ្ញុំផង ផ្តាំសួរសុខទុក្ខពួកគេផង តើរកបានកូនប្រុស មួយទៀតហើយនៅ…? ហិហិ

សូមអរគុណ រាល់ការ Like & Comment តាំងពីភាគទី១ ៧ សូមស្វាគមន៍គ្រប់មតិរិះគន់ !
សូមអភ័យទោស ចំពោះពាក្យពេចន៍ ខុសឆ្គំឆ្គង ឫខ្វះចន្លោះ ដោយចេតនា ឫអចេតនាក្តី !

អវសាន សូមមិត្តអ្នកអាន ជួបតែសេចក្តីសុខចំរើន រីករាយគ្រប់ក្រុមគ្រួសារ និងជួបតែពុទ្ធពរទាំង៥ប្រការ !

សៀមរាប ១៤ ឧសភា ២០១៣
ចន្នី

រឿង គ្លីនិកចំលែក (ភាគ៦)

វគ្គ ៖ បោកអោយស្រលាញ់ ផ្ចាញ់ដោយការស្មោះត្រង់ !

រំលឹកភាគមុន៖ រឿងរ៉ាវការពិតពីអឌិតរវាងលោកដុកទ័រកាន់ និងនាងប្រាសាទត្រូវបានលាតត្រដាង ! ដូច្នេះហើយបានជាប្រាសាទ ចេះតែមានអារម្មណ៍ចំលែកពេលបាននៅជិតតួឯងប្រុសយើង ! ហ៊ីស! តើពេលនេះប្រាសាទនៅឯណា? តើនៅឋានមនុស្សនាង ស្លាប់ឫរស់ ក្រោយពីពេលដែលធ្លាក់ពីលើផ្ទះ?

តោះ អ្នកអានយើងកំពុងតែរងចាំ សូមអានដោយរីករាយ ទាំងអស់គ្នា ៖

ខ្ញុំពេលនេះនៅលើគ្រែបិទភ្នែកគេងដាក់ខ្យល់អុកស៊ីសែន លើខ្នងដៃមានដោតខ្សែសេរ៉ូម បញ្ចូលឈាម ចំនែកក្បាលវិញរុំបង់ ដិតទៅដោយស្នាមឈាម រាងកាយប្រែជាស្លេកស្លាំង ព្រោះរបួលហូរឈាមច្រើនពេក នៅសល់ដង្ហើមផ្តិតៗ ដែលគេចំណាំហៅថាដង្ហើមចង្រិត!
ម៉ាក់ខ្ញុំអង្គុយ មើលមុខខ្ញុំមិនព្រិចភ្នែក គាត់កាន់ដៃខ្ញុំ ខ្ញុំដឹងថាក្នុងចិត្តគាត់ អង្វរខ្ញុំអោយបើកភ្នែកឡើង ពេលនេះគាត់អស់កំលាំង ភ្នែកយំឡើងក្រហម មិនបាយមិនទឹក ស្ទើរតែឈឺជាងខ្ញុំរាប់រយដងទៅទៀត កូនស្រលាញ់អ្នកម៉ាកណាស់ ម៉ាកអើយ…! ម៉ាក់អើយ…!

ម៉ាក់ខ្ញុំស្លន់ស្លោរ យំផង ញញឹមផង ៖ ប៉ាវា ! ចរណៃ ! ប្រុសពៅ ! មើល មើរ៍ ! ប្រាសាទហូរទឹកភ្នែក ពេលខ្ញុំនិយាយអង្វរអោយនាងដឹងខ្លួន ! ប្រសាទលឺម៉ាក់និយាយមែនទេកូន….!

ប៉ាខ្ញុំអង្អែលក្បាលខ្ញុំ រួចទះស្មាម្តាយខ្ញុំតិចៗអោយគាត់ធូរចិត្ត ៖កូនស្រីកុំយំណា កុំយំកូនស្រីប៉ា ! ម៉ាក់កូន បារម្ភពីកូនខ្លាំងណាស់ ឆាប់ដឹងខ្លួនឡើងកូន ! (គាត់និយាយផងអួលដើមកផង…ខ្ញុំពិតជាចង់ត្រឡប់មកភពផែនដីវិញ ហើយឱបពួកគាត់ សំពះបាទជើង សុំអភ័យទោសដែលធ្វើអោយពួកគាត់យំ អរគុណពួកគាត់ ដែលផ្តល់ក្តីស្រលាញ់ ទោះបីខ្ញុំជាកូនស្រីច្បងម្នាក់ខុសគេ ដែលមានជំងឺតាំងពីកំនើត គាត់នៅស្រលាញ់ មើលថែមិនធុញទ្រាន់ ឱស ឱ ! លោកឪពុកអ្នកម្តាយខ្ញុំអើយ ! )

ចរណៃ៖ ប៉ាម៉ាក់ ! ខ្ញុំគិតថា បងស្រីគាត់លឺសំដីពួកយើងនិយាយ ! ប៉ានាំម៉ាក់ទៅសំរាកសិនទៅ ខ្ញុំខ្លាចគាត់ឈឺថែមម្នាក់ទៀត ! បងស្រីជាមនុស្សល្អ មានសណ្តានចិត្តល្អ ធ្វើបុណ្យកុសលក៏ច្រើន ខ្ញុំគិតថា អំពើល្អរបស់គាត់ និងបានជួយគាត់ ! ប៉ាមាក់ សំរាកខ្លះទៅ ខ្ញុំនិងប្រុសពៅនៅទីនេះ !

រ៉ាមេត(ប្អូនប្រុសពៅខ្ញុំ កំពុងកាន់អ្វីម្យ៉ាងក្នុងដៃ) ៖ ប៉ាម៉ាក់ ! សំរាកចុះ ! នេះជានាឡិកាប៉ោលដែល បងស្រីស្រលាញ់ជាងគេ ! ខ្ញុំយកមកព្យួរនៅក្នុងបន្ទប់នេះ ! ថាមិនបាន គាត់អាចដឹងខ្លួនពេល នាឡិកានេះរោទិ៍ម្តងទៀត ! ព្រោះតាំងពី គាត់បាននាឡិកានេះ គាត់ធូរស្រាលច្រើនណាស់ ! គាត់តែងតែភ្ញាក់ និងស្រស់ស្រាយជានិច្ច ក្រោយពេលនិឡិការនេះរោទន៍ចប់ម្តងៗ…..។ (មើលចុះប្រុសពៅ ផ្តល់សេចក្តីសង្ឃឹមអោយពួកយើងសារជាថ្មីម្តងទៀត ពួកយើងសប្បាយចិត្តណាស់ ពេលលឺប្រុសពៅនិយាយ…)
ចរណៃ៖ មើលចុះបងស្រីក៏ឈប់ហូរទឹកភ្នែកដែរ…..! (គ្រួសារខ្ញុំអោបគ្នា សំដែងនូវក្តីសង្ឃឹម…)

ពេលនេះម៉ោងជិត១២ថ្ងៃត្រង់ហើយ ម៉ាក់ប៉ា និងចរណៃ ចេញទៅផ្លាស់ខោអាវ និងបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ ! នាឡិកាចាប់ផ្តើមញ័រតិចៗ ប្រុសពៅហាក់ដូចជាភ្លឹកៗ ភ្នែកគេសំលឹងទៅ ម៉ាស៊ីសស្កែន រលកដង្ហើម ដែរបញ្ជូនសញ្ញា ខុសប្រក្រតី ប្រុសពៅភ័យខ្លាំងណាស់ ពេលនេះនៅតែម្នាក់ឯង គេប្រុងនឹងរត់ចេញទៅរកហៅពេទ្យ ស្រាប់តែពេទ្យក៏មកដល់ភ្លាម លឿនហួសការគិតរបស់គេ !

បុរសម្នាក់កាន់ឧបករណ៍ និងសំនុំឯកសារក្នុងដៃ បិទម៉ាសមុខជិត ទាញឧបករណ៍វាស់សំពាធបេះដូង រួចបង្គាប់ប្រុសពៅ អោយចេញក្រៅ ជួបគ្រួពេទ្យផ្សេងទៀត ដែលរងចាំគ្រួសារខ្ញុំ ជាស្រេចអោយបំពេញឯកសារ ចុះស្នាមលិខិត ធ្វើការវះកាត់ យកឈាមកក ចេញពីក្នុងលលាក្បាល !
ទ្វារបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ បានបិទក្រិប ! សល់តែ ការរងចាំ ទាំងអន្ទះសារ តែខ្ញុំនៅតែលឺសំលេងអង្វរខ្សឹកខ្សួលរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ អោយខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ……តស៊ូឡើងកូនស្រី…..!
……………………………………….

ខ្ញុំបើកភ្នែកប្រិមៗ បបូរមាត់ខ្ញុំរាងដូចជាទើបនិង ត្រូវបាមគេថើប ដូចនៅជាប់អ្វីម្យ៉ាង មានតែអ្នកធ្លាប់ត្រូវគេថើបបានដឹង…ចុះអ្នកអាននរណាខ្លះធ្លាប់ត្រូវគេថើប….ហើយនរណាខ្លះថើបគេ…? ខ្ញុំស្រែក ៖ អួយ ! ឈឺក្បាលណាស់ ! ស្រាប់តែខ្ញុំឃើញអ្នកគ្រូពេទ្យណាវី ! ញញឹមស្រស់ ដាក់ខ្ញុំ ! នៅជិតខ្ញុំបង្កើយ ! ហើយសំលឹងមុខខ្ញុំ មិនព្រិចទេ ! យីស អ្នកគ្រូពេទ្យមើលមុខខ្ញុំធ្វើអី !

ណាវី៖ សួស្តី ! ប្រាសាទ ! អូនយ៉ាងម៉េចហើយ? ! បាត់ឈឺក្បាលហើយនៅ? (គាត់ដឹងថាខ្ញុំឈឺក្បាល ទាំងខ្ញុំ មិនទាន់បានបន្លឺសំលេង ! ព្រោះពេលនេះខ្ញុំនិយាយលែងលឺដូចមុនទៀតហើយ ! )

ណាវី សើចខឹកខឹក៖ អូនសាក និយាយម្តងទៀត ! ពេលនេះអូននិយាយបានហើយ ! បងជួយអបអរផងណា !
ខ្ញុំរំភើបណាស់ ៖ ខ្ញុំជាហើយ មែនទេបងណាវី ! ចុះពេលនេះខ្ញុំនៅឯណា ចុះប៉ាម៉ាកខ្ញុំ នៅឯណា?

ណាវី៖ លោកដុកទ័រ មិនទាន់អោយអូនជួប អ្នកផ្ទះទេ ! ហើយហាមមិនអោយនរណាចូលមកទីនេះជាដាច់ខាត ខ្លាចមានមេរោគឆ្លង ទើបតែវះកាត់ហើយថ្មីៗផង តែគាត់ផ្តាំបងថា និងមកជួបអូន និង ប្រាប់អូនដោយផ្ទាល់រាល់ចំងល់ទាំងឡាយ អូនអាចសួរគាត់បានព្រោះអូននិយាយបានវិញហើយ !

ខ្ញុំដូចជានឹកចង់ជួបមុខលោកកាន់ភ្លាម ព្រោះមានសំនួររាប់រយ ចង់ដឹងចំលើយ៖ ចុះពេលនេះលោកដុកទ័រទៅណាហើយបងស្រី?
ណាវី៖ ពេលនេះគាត់កំពុងតែព្យាបាលអ្នកជំងឺម្នាក់ ឈ្មោះ ភូម៉ាឡៃ !

ខ្ញុំ៖ ឈ្មោះអីគេ ?
ណាវី៖ ភូម៉ាឡៃ ! អូនស្គាល់នាងដែលមែនទេ?
ខ្ញុំ៖ ចា៎ ! អត់ទេ គ្រាន់តែឈ្មោះស្រដៀងៗ ដូចធ្លាប់លឺនៅឯណា អ្ហេ.. រកនឹកអត់ឃើញ សោះ ! ឈឺក្បាលណាស់ ! អួយ…

ណាវីយកដៃរបស់នាងឈ្លីក្បាលខ្ញុំ ៖ កុំប្រឹងគិតអី ! ភូម៉ាឡៃពេលនេះ នាងត្រូវបញ្ចូនទៅពេទ្យវិកលចរិក និងឃុំអោយនៅដាច់ពីគេឯង នាងមើលទៅដូចជាមានសភាពចំលែកណាស់ ទំរាំលោកដុកទ៍រចាប់ចាក់ថ្នាំសណ្លប់បាន មិនងាយគេ នាងដើរខាំគេឯង ! ប្អូនស្រីមើលត្រង់កដៃទៅ នោះជាស្នាមធ្មេញនាងហើយ…!

ខ្ញុំរាងដូចវង្វែងអស់ហើយ តែដូចជាធូរស្រាលពីឈឺក្បាលដូចគេបេះ ៖ អុញ ! ខ្ញុំស្មានតែយល់សប្តិ ជាការពិតទេតើ ! យីសខ្ញុំនេះ ! ខ្ញុំស្មានតែត្រូវខ្មោចលង ! ចុះ….?

ណាវី៖ បងប្រាប់ហើយ លោកដុកទ័រនឹងប្រាប់អូនដោយផ្ទាល់ កុំសួរច្រើនពេក កុំគិតច្រើនពេក ! និយាយបានក៏សួរមិនឈប់តែម្តងហើយនែក..! ហិហិហិ…! បងសុំសំអាតខ្លួន និងផ្លាស់ខោអាវអោយអូនសិន ព្រោះអូនជាប់សេរ៉ូម ពេលនេះលើកដៃមិនរួចទេ ! កុំខ្មាស់បងអី យើងជាស្រីដូចគ្នាទេណា… !
ខ្ញុំងក់ក្បាលទាំងអៀនព្រៀន៖ អូហ៍ ! បងដឹងដាខ្ញុំឈឺដៃលើក មិនរួចទៀត…!

ណាវី៖ បងដឹងគ្រប់យ៉ាងអំពីប្រាសាទ ហើយបងក៏ជាគ្រូពេទ្យ ត្រូវដឹងអំពីអាការៈអ្នកជំងឺចឹងហើយ មានអីចំលែកទៅអូន ! (ថាហើយបងណាវី ដោះនាឡិកាដៃ មូរដៃអាវ ហើយចុចកុងតាក់គ្រែអោយខ្ញុំអង្គុយ តែខ្ញុំសំលឹងមើលនាឡិកាដៃរបស់បងណាវី មានទំរង់មុខដូចគ្នា និងនាឡិកាប៉ោលបុរាណរបស់ខ្ញុំ ! ខ្ញុំអត់ហ៊ានសួរទៀតទេ កុំអោយ គាត់ថាខ្ញុំនិយាយមិនឈប់ទៀត ! ពេលនេះគាត់ដោះអាវដោះខោខ្ញុំ ជូតខ្លួន ! ខ្ញុំរសើបណាស់…ហិហិហិ….ពិតជារសើបមែនណា…..! )

………………………………………………….

ទ្វារបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់របើក ប៉ាម៉ាកខ្ញុំ ប្អូនស្រីប្អូនប្រុសខ្ញុំ រត់ទៅរកគ្រូពេទ្យ ដោយចិត្តអន្ទះសារ ៖ លោកគ្រូពេទ្យ យ៉ាងម៉េចហើយ…លោកគ្រូពេទ្យ…លោកគ្រូពេទ្យ…!

បុរសនោះទាញស្រោមដៃ ទាញម៉ាស់បិទមុខចេញ នេះគឺលោកដុកទ័រកាន់ រូបពិតសំលេងពិត៖ បាទ ! អ្នកទាំងអស់គ្នា កុំភ័យអី ! នាងផុតពីគ្រោះថ្នាក់ហើយ តែបាត់បង់ឈាមច្រើនពេក ! ត្រូវរងចាំនាងដឹងខ្លួនវិញ ! អ្នកទាំងអស់គ្នាសប្បាយចិត្តចុះ ! អូ ! មែនហើយ ! អរគុណ ប្អូនប្រុស ដែលយកនាឡិកាប៉ោលនោះមកទីនេះ !
រ៉ាម៉េត៖ អរគុណលោកដុកទ័រកាន់ ! ខ្ញុំបានឃើញរូបលោកពិតហើយ ! ខ្ញុំជឿថាលោកពិតជាមកជួយបងស្រីខ្ញុំ !

ចរណៃ៖ អូ ! គឺលោកដុកទ័រកាន់ ដែលបងស្រីខ្ញុំតែងតែស្រែកហៅ មុនគាត់ភ្ញាក់ពីគេង…?
រ៉ាម៉េត៖ បាទ ! មែនហើយ បងចរណៃ គឺគាត់ !

ខ្ញុំបានជួបគាត់ក្នុងពិភពមនុស្សម្តងទៀតហើយ…អរគុណលោកម្តងទៀត លោកម្ចាស់វណ្ណាកាន់….! (ម៉ាកប៉ាខ្ញុំនិងចរណៃ ធ្វើភ្នែកឡឹងឡង់ៗៗ…មិនដឹងថាប្រុសពៅនិយាយពីអ្វីទេ គ្រាន់តែដឹងថា ពេលនេះខ្ញុំវិលមករកសភាពប្រក្រតីវិញ ពួកគាត់សប្បាយចិត្តណាស់ទៅហើយ !
……….

ថ្ងៃមានគ្រោះថ្នាក់ ខ្ញុំធ្លាក់ពីលើផ្ទះ ប្រុសពៅត្រូវបានលោកកាន់ ជាអ្នកប្រាប់អោយប្រុសពៅដឹង ប្រុសពៅជាអ្នកឃើញខ្ញុំមុនគេ ហើយប្រញាប់យកនាងទៅដាក់មន្ទីរពេទ្យ ជាកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពជាងគេ ព្រោះមន្ទីរពេទ្យជាកន្លែងដើរឆ្លងកាត់ របស់ពពួកពេទ្យខ្មោច ហើយអាចរក្សារាងកាយ និងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំបាន !

ថ្ងៃបន្ទាប់មកទៀត គឺលោកកាន់បាន អោយប្រុសពៅយកនាឡិកាប៉ោល បុរាណនោះទៅមន្ទីរពេទ្យ ព្រោះនាឡិកាប៉ោលនោះ អាចទាញពេលវេលា អោយនាយយើង អាចចេញ មកពិភពមនុស្យតាមរយៈមន្ទីរពេទ្យបាន ថ្ងៃនោះ នាយយើងបានប្រយុទ្ធជាមួយ ភូម៉ាឡៃ ដែលពាក់កណ្តាលជាមនុស្ស និងពាក់កណ្តាលជាខ្មោចជាបិសាច ព្រោះភូម៉ាឡៃបានបឺតឈាមប្រាសាទៃស្ទើរតែអស់ទៅហើយ ! បានជាប្រាសាទពេលនេះ បាត់បង់ឈាមច្រើនស្ទើរតែស្លាប់ទៅហើយ….!

………………………..

ភូម៉ាឡៃក្នុងសំលៀកបំពាក់សម័យបុរាណ តែពេលនេះនាង មានបបូរមាត់ និងរង្វង់ភ្នែកខ្មៅ មនុស្សមិនដូចមនុស្សខ្មោចមិនដូចខ្មោច ដៃជាប់ចំណងក្រោយពេលដែលប្រយុទ្ធចាញ់ បុរសយើង ៖ លោកម្ចាស់ តើលោកម្ចាស់នៅស្អប់ខ្ញុំទៀតមែនទេ បានជាចាប់ខ្ញុំចងដូច្នេះ ដោះលែងខ្ញុំទៅ ទុកអោយខ្ញុំតាមសងសឹកនាងប្រាសាទ ដែលដាក់បណ្តាសសារលោកម្ចាស់ មិនអោយចាប់ជាតិ ខ្ញុំស្មោះនឹងលោកម្ចាស់ប៉ុណ្ណា ខ្ញុំសុខចិត្តមិនចាប់ជាតិក្លាយជាខ្មោចជាបិសាច រូបរាងអប្រិយបែបនេះ ហើយគេចពីយមរាជ តាមចាប់គ្រប់កន្លែង ខ្ញុំមានកំលាំងខ្លាំងក្លា តស៊ូនិងពួកនោះបានក៏ដោយសារតែលោកម្ចាស់តែម្នាក់គត់ ខ្ញុំស្រលាញ់លោកម្ចាស់ណាស់ ! តើលោកម្ចាស់គ្មានចិត្តអាណិតខ្ញុំខ្លះទេ តើមែនទេ?
វណ្ណាកាន់៖ ភូម៉ាឡៃ ! ស្នេហា មិនកើតឡើងដោយការបង្ខិតបង្ខំទេ !

ខ្ញុំអាណិតនាងណាស់នាងមានភក្តីភាពចំពោះខ្ញុំ ! តើនាងបានអ្វីពីខ្ញុំ ក្រៅពីការអាណិត គឺខ្ញុំបានត្រឹមតែអាណិត តែមិនអាចស្រលាញ់ !ដោយការអាណិតរបស់ខ្ញុំ ទើបខ្ញុំបានក្លាយជាវេជ្ជបណ្ឌិត ព្យាបាលគ្រប់មនុស្សដែលនាងបានជញ្ជក់ឈាម ហើយសុំអោយពួកគេអត់អោនអភ័យដល់នាង ! អោយគេអហោសិកម្មអោយនាង ! ទើបនាងមិនទាន់ធ្លាក់ដល់នរកអវចិយ៍ ! ភូម៉ាឡៃដឹងខ្លួនឡើង នាងដឹងទេ លោកប្អូនស្មៀនរាមារាម គេក៏ស្រលាញ់នាងណាស់ដែរ តើនាងបានផ្តល់អ្វីអោយគេខ្លះ ក្រៅពីសំលាប់គេ ! គេនៅតែអភ័យទោសអោយនាង គេពេលនេះចាប់កំណើតជា ម៉ៅរ៉ាម៉េត គេបានជួយខ្ញុំ និងសងគុណខ្ញុំច្រើនណាស់ក្នុងជាតិកំណើតនេះ គឺគេបានធ្វើបុណ្យអោយនាង បញ្ចូលកុសលអោយនាង សូមនាងឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយលះបង់ចិត្ត លោភៈ មហៈ ទោសៈនេះចោលទៅ….!

ភូម៉ាឡៃបត់ជើងរួចក្រាបដល់ដី ភ្នែកងាកមើលប្អូនប្រុសពៅខ្ញុំ ដែលឈរសំរក់ទឹកភ្នែក រួចស្មាលានូវទោសកំហុសទាំងឡាយ ហើយក៏លេចចេញ ពពួកយមបាល មកលើត្រកងរូបកាយនាងយកទៅទ្វារនរក !

វណ្ណាកាន់និយាយទៅកាន់ប្រុសពៅ៖ រាម ! ប្អូនសំលាញ់ អរគុណហើយដែល អភ័យទោសអោយនាង !

រាមារាម ឫ រ៉ាម៉េត បានត្រឹមតែស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយលុតជង្គង់ លើកដៃអរគុណ នូវចិត្តសប្បុរសរបស់ នាយម៉ឺនវណ្ណាកាន់យើង ដោយក្តីអំនរ៖ គ្រប់ជាតិណាៗ រាមារាមនៅតែតាមសងគុណលោកម្ចាស់ជានិច្ច !

បើអ្នកមានចិត្តស្មោះត្រង់ ចិត្តសន្តោះអភ័យ ធ្វើនូវសេចក្តីល្អជាបុណ្យកុសល កត្តញូ ភក្តីភាព នោះគ្មានកំលាំងអ្វី មករុញច្រានអ្នកអោយធ្លាក់នៅទីថោកទាបឡើយ…..

សូមរងចាំអាននូវភាគទី៧ជាភាគបញ្ចប់…. !

រឿងគ្លីនិកចំលែក សុំស្លេះតែត្រឹមណេះសិន… !

ចន្នី

រឿង គ្លីនិកចំលែក (ភាគ៥)

វគ្គ ៖ អឌិតកន្លង ឆ្លងដល់ជាតិថ្មី

រំលឹក៖ ក្នុងវគ្គមុន នាងប្រាសាទបានធ្លាក់ពីលើផ្ទះ ហើយព្រលឹងក៏ចេញពីរាងកាយ តាមការអន្ទង់ហៅរបស់ខ្មោចស្រី ! ចំងល់នៅត្រង់ថា៖ តើមានរឿងអ្វី បើនាងដឹងការពិតរវាងទំនាក់ទំនង ស្នេហាពីអតីតជាតិ របស់នាងនិងដុកទ័រកាន់? ខ្ញុំជឿថាមិត្តអ្នកអានបានស្មានដឹងខ្លះៗ តែកុំទាន់ស្មានអី យើងនាំអានហ្វឹកហាត់សាច់ដុំភ្នែក ឲ្យកាន់តែរឹងប៉ឹង និងមានសុខភាពមាំមួនទាំងអស់គ្នា៖

នៅក្នុងផ្ទះឈើបុរាណដ៏ស្រស់ស្អាត លំអទៅដោយមបុប្ផារីស្គុសស្គាយ នាពេលព្រឹកព្រលឹម ! នារីម្នាក់ ក្នុងសំលៀកបំពាក់ខ្មែរបុរាណ សំពត់ចងក្បិនពណ៌ខៀវក្រម៉ៅ អាវកតាំង ពណ៏ស៊ីជំពូ ពិតជាសមនិងកិរិយាជាស្រ្តីមេផ្ទះដ៏ចំណាន កំពុងកាច់ផ្កាក្នុងសួន ចំរុះពណ៌ដាក់ក្នុងថូ ញញឹមញញែមតែម្នាក់ឯង ភ្នែកចេះតែសំលឹងលេងៗ ទៅកាំជណ្តើរ ហាក់ដូចជាកំពុងរងចាំនរណាម្នាក់អោយចុះមក ! ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់ ភ្នែករំពៃ ឆ្វេងស្តាំ រកមើលអ្វីម្យ៉ាង ប្រាសាទក៏បន្លឺសំលេង ដោយក្តីរីករាយ៖ រកមើលខ្ញុំមែនទេ លោកម្ចាស់ ខ្ញុំចាំលោកម្ចាស់នៅទីនេះ ! ចុះមក ខ្ញុំរៀបបាយទឹកជូនមុនទៅសាលាខេត្ត !

បុរសស្រស់សង្ហាម្នាក់នោះគឺនាយម៉ឺន វណ្ណាកាន់៖ នាងអូន ! ភ្ញាក់ពីព្រលឹមម្ល៉េះ កុំខំធ្វើការច្រើនពេក មានពោះមានពុងផង ! (ថាហើយក៏ចុះមកថើបថ្ងាសនាងមួយខ្សឺត ដោយក្តីស្រលាញ់ នាងញញឹម ក្តាប់ផ្កាចង់ទក់អស់ហើយ បរិភោគរួចក៏ឡើងរទេះសេះ ចេញទៅទាំងមិនដាច់អាល័យ ក្រោមការជូនដំណើររបស់ភរិយា ដែលទើបនឹងការបានបីខែ ហើយរិតតែស្រលាញ់ ថ្នាក់ថ្នមនាងពេលដឹងថានាងមានបុត្រ ទំរាំនាយម៉ឺន វណ្ណាកាន់ ដណ្តឹងនាងប្រាសាទបានជាភរិយា គឺមិនងាយទេ ព្រោះឪពុកម្តាយនាង រើសកូនប្រសារណាស់ ចាត់ទុកថាជាសំណាង ដែលម៉ឺនយើងសាងទុកចុះ បានការងារល្អធ្វើ បានភរិយាជាកូន មន្ត្រីអ្នកមានទ្រព្យធនទៀត ហើយពេលនេះបានបុត្រទៀត សង្ឃឹមថាសុខ មិនគូរនឹងទុក្ខទៅចុះ សាធុ សាធុ សាធុ…) នេះជាសំដីរបស់ម៉ែដោះ លោកម៉ឺនវណ្ណាកាន់ ហើយគាត់មើលថែសព្វគ្រប់ ក្នុងផ្ទះរបស់លោកម៉ឺន ក្រោយពីឪពុកម្តាយលោកម៉ឺនស្លាប់អស់ទៅម៉ែដោះជាប្អូនស្រីបង្កើតរបស់ម្តាយ ម្យ៉ាងទៀតលោកម៉ឺន ចាត់ទុកដូចជាម្តាយបង្កើត ព្រោះយាយម៉ែដោះ ភិមាន គ្មានប្តីគ្មានកូន មានតែលោកម៉ឺន ជាទីស្រលាញ់ស្មើរកែវភ្នែកនេះម្នាក់គត់ ៖ តោះប្រាសាទកូនស្រីម្តាយ ម៉ែដោះបាន ស្ងោរថ្នាំប៉ូវ ទុកអោយតាំងតែពីព្រលឹមស្រាងៗ វាមានប្រយោជន៍ដល់ស្ត្រីមានគក៌ ម៉ែដោះបារម្ភពីកូនណាស់ ! កូនកុំគិតច្រើនអី ប្តីកូនទៅដោះស្រាយក្តី មិនយូរទេ មុខតែត្រឡប់មកវិញហើយ ! កូនថែសុខភាពផង ម៉ែនៅមើលថែកូន និងចៅ ជំនួសលោកកូនអោយបានល្អ !

ប្រាសាទញញឹមរួចកាន់ដៃ ស្រ្តីចំណាស់ដែលយកចិត្តទុកដាក់លើនាង ទោះខ្លួនគាត់មើលទៅរាងដូចជាខ្សត់ខ្សោយកំលាំងទៅហើយ តែសំដីនៅតែម៉ឹងម៉ាត់ ម៉ត់ចត់ ចាស់តែកាយ តែចិត្តល្អស្អាត គួរអោយគោរព៖ ម៉ែដោះ កុំខំនិយាយពេក ដើរតិចៗបានហើយ ចាំកូនកាន់ហិបម្លូអោយ ! កូនមិនគិតអីច្រើនទេ កូនរងចាំលោកម៉ឺន ហើយបន់ស្រន់អោយគាត់ បានតែសេចក្តីសុខសប្បាយ ។

សាលាខេត្តត្រូវធ្វើដំណើរ យូរណាស់ទំរាំដល់ ម៉ឺនវណ្ណាកាន់និងស្មៀនឈ្មោះ រាមារាម កាន់ចុះពីលើរទះរួចឡើងទូកជាមួយអ្នកធ្វើដំនើរ ឆ្លងទៅត្រើយម្ខាង ជាមួយនិងប្រជារាស្រ្តទូទៅដោយមិនប្រកាន់វណ្ណៈ ពណ៌សំបុរ រាស្រ្តគ្រប់គ្នាគោរពស្រលាញ់ លោកម៉ឺនណាស់ ព្រោះគាត់ជាមន្ត្រី ដែលមានយុត្តិធម៌ កាត់ក្តីអោយរាស្រ្ត មិនស៊ីសំណូកសូកប៉ាន់ មិនលំអៀង និងមានការចេះដឹងខ្ពស់។

ស្រាប់តែរំពេចនេះ មានស្រី្តម្នាក់ ចេញមកជំរាបសួរដោយអោនលំទោន នាយម៉ឺនយើង ៖ លោកម៉ឺនជំរាបសួរ ចាំខ្ញុំបានទេ ខ្ញុំជាភូម៉ាឡៃ ដែលលោកម៉ឺន ជួយរកយុត្តិធម៌អោយ ពីកណ្តាប់ដៃនាយទុន ចងការប្រាក់បោកប្រាស់ អោយផុតពីទាសី និងជួយដោះជំពាក់បំណុល កាលពី៦ខែមុន គិតៗទៅកន្លះឆ្នាំហើយ ! ខ្ញុំនៅមិនទាន់មានឱកាសបានសងគុណលោកម៉ឺនទេ! សូមបីអរគុណ មួយម៉ាត់ក៏មិនទាន់បានដែរ ! ខ្ញុំរងចាំ ឱកាសយូរហើយ ទើបតែពេលនេះបានជួបលោកម៉ឺន ! ទទួលការគោរព ពីខ្ញុំផង…!

លោកម៉ឺនរកនឹក អេះអុញ ហាក់ដូចជាធ្លាប់ស្គាល់ ៖ បានហើយកុំសំពះខ្ញុំអី វាជាតួនាទីរបស់ខ្ញុំជួយដល់រាស្ត្រគ្រប់ស្រទាប់វណ្ណៈ ! ណែក…គឺនាងជា ភូម៉ាឡៃ ! ខ្ញុំចាំមិនចង់បាន នាងខុសពីការដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួប ! ស្រស់ស្អាតជាងមុនឆ្ងាយណាស…!
ភូម៉ាឡៃញញឹម ម្ញិកម្ញក់ ៖ ខ្ញុំបានការងារធ្វើ និងជាគ្រូថ្នាំបូរាណ អាចជួយសងបំនុល និងចិញ្ចឹម ឪពុកម្តាយ រួចផុតពីការកៀបសង្កត់ ខ្ញុំអាចទិញខោអាវថ្មីៗបាន តែងខ្លួនសមរម្យដូចជនទូទៅ ចឹងហើយបានជាលោកម៉ឺនមើល មិនស្គាល់ដូចកាលដែលខ្ញុំនៅជាទាសី របស់នាយទុន !

ម៉ឺនវណ្ណាកាន់៖ ម៉ាឡៃ ! នាងគួរអរគុណស្មៀនរាមារាម គេក៏ជួយនាងមិនស្ទើរដែរ គេខំរៀបចំឯកសារ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ព្រោះការចង់អោយនាងមានសេរីភាព !
រាមារាម ហាក់ភ្លឹកនឹងសំរស់របស់ភូម៉ាឡៃ ស្រមើរស្រម៉ៃរកទីបំផុតគ្មាន ព្រោះពេលនេះនារីដែលខ្លួនពេញចិត្ត ហើយតែងតែងនឹក ព្រួយបារម្ភ ប្រែមកស្រស់សស្អាតសមរម្យសមជានារី គួរជាទីបេតី ពីមុនទោះនាងក្រីក្រក៏គេស្រលាញ់ លុះដល់ពេលនេះគេរិតតែពេញចិត្តរកអ្វីមកថ្លែងពីក្តីស្នេហានេះមិនបាន ឡើយ !

ភូម៉ាឡៃ ហាក់មិនពេញចិត្តចំពោះក្រសែភ្នែករបស់រាមារាយទេ នាងចាប់អារម្មណ៍តែលោកម៉ឺនសង្ហាយើង គ្រាន់តែពោលចុងមាត់ចុងក ធ្វើអោយនាយយើងរំភើប ហួសការថ្លែង៖ អរគុណលោកស្មៀនរាម ហើយ ខ្ញុំមិនភ្លេចគុណលោកទេ ! ដែលបានយកសំនុំក្តីខ្ញុំ ជូនលោកម៉ឺនពិនិត្យ និងដោះស្រាយមុនគេ !

រាមារាម សួរតតាក់តតុប ធ្វើអោយលោកម៉ឺនសើចតិចៗ ៖ ចុះភូម៉ាឡៃ ឆ្លងទូកទៅណាដែល ! ពិតជាមាននិស្ស័យណាស់ ហើយរីករាយបំផុតដែលបានជួបនាងជាថ្មីម្តងទៀត !
ភូម៉ាឡៃ៖ ខ្ញុំរងចាំនៅកំពង់ទឹកនេះរាល់ថ្ងៃ អស់រយៈពេល៦ខែហើយ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយខ្ញុំបានជួបលោកម៉ឺនដើម្បីសំដែងការអរគុណ ថ្ងៃនេះខ្ញុំមានបំណងចង់ទៅសាលាខេត្តសួររកលោកម៉ឺន ព្រមទាំងយកអំណោយនេះទៅជួន តែពិតជាមិននឹកស្មានថាមានបុណ្យវាសនាបានជួប នៅលើទូកដនេះសោះ ‌! ខ្ញុំពិតជារំភើបចិត្តណាស់ (ថាហើយនាងក៏ហុចកន្ត្រកមួយពេញទៅដោយគ្រឿងទេស)! នេះជាស្នាដៃ របស់ខ្ញុំ មានម្សៅរមៀត ម្សៅខ្ញី ម្សៅស្លឹកគ្រៃ រំដេង នឹងប្រេងសំរាប់ជួយសំរួលសសៃរ ចុកចាប់នឿយហត់ផ្សេងៗ ! (លោកម៉ឺនទទួលរួច ញញឹមអរគុណ រួចហុចទៅអោយលោកស្មៀនរាមារាម ដែលសំលឹងនាងមិនដាក់ភ្នែកតែនាងវិញមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ គិតតែសំលឹងនាយម៉ឺន ញញឹមញញែមដោយក្តីពេញចិត្ត ហួសនិងបរិយាយ)

លោកម៉ឺននិងស្មៀនក្រោយពីចូលសាលាខេត្តកាត់ក្តី ក៏ត្រឡប់មកសាលាស្នាក់ មិនបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទេ ព្រោះមានភារកិច្ចច្រើនត្រូវធ្វើនៅទីនេះ រហូតដល់ពេញមួយខែ នាយយើងនឹកដល់ភរិយាបណ្តូលចិត្ត ស្មើរកែវភ្នែក នាយសំលឹងមើលមេឃ បើអាចហោះបាន បងនឹងហោះទៅរកអូន ហើយថើបអូន អោយបាត់ការនឹករបស់បង (អ្នកនិពន្ធលួចដឹងចិត្តតួឯកប្រុសយើង ហិហិហិ ) ! រាមារាមក៏ចូលមកទាំងយូរកន្រ្តកគ្រឿងទេសរបស់ភូមាឡា មកជាមួយ៖ លោកម្ចាស់នេះជារបស់លោកម្ចាស់ លោកម៉ឺនញញឹម៖ ខ្ញុំប្រគល់អោយឯងចុះ ព្រោះមើលទៅឯងដូចជាចង់បាន ហើយគិតយ៉ាងមិច ចំពោះភូម៉ាឡៃ !

នាយស្មៀនរាងអៀនៗ៖ ខ្ញុំចង់សុំលោកម្ចាស់អោយចូលស្តីដណ្តឹងនាង ! ត្បិតអីខ្ញុំ លួចស្រលាញ់នាង យូរមកហើយ តាំងពីនាងនៅជាទាសីរបស់នាយទុនម្ល៉េះ !
នាយម៉ឺនវណ្ណាកាន់៖ មិនអីទេ ! បានជាយើង មកដល់ទីនេះហើយ យើងនិងរៀបចំអោយគេ ធ្វើអ្នកផ្លូវចៅមហា ចូលស្តីដណ្តឹងភូម៉ាឡៃអោយស្មៀនឯង។
រាមារាម៖ ក្នុងមួយជីវិតនេះ ខ្ញុំមិនដឹងសងគុណលោកម្ចាស់ យ៉ាងណាបានអស់ទេ ! លោកចិញ្ចឹមខ្ញុំ អោយខ្ញុំរៀនសូត្រ អោយដើរតាមលោកម្ចាស់ ខ្ញុំបានកាន់ការងារក្នុងជួរមន្ត្រី ក៏ដោយសារលោកម្ចាស់ហើយពេលនេះលោកម្ចាស់បំពេញបំណងអោយខ្ញុំទៀត ! សូមទទួលការគោរពដឹងគុណពីខ្ញុំ រាមារាម ផង ខ្ញុំបូជាជីវិតនេះសងគុណលោកគ្រប់ៗជាតិ ។

ម៉ឺនវណ្ណាកាន់ ពោលដោយទាញរាមារាមអោយងើប ដោយចិត្តមេត្តា៖ ក្រោកឡើង រាម ឯងនឹងខ្ញុំធំឡើងដំនាលគ្នា ឯងជាមនុស្សល្អ លោកពុកអ្នកម៉ែ ក៏បានផ្តាំខ្ញុំអោយចាត់ទុកឯងជាបងប្អូន មើលថែគ្នា ! កុំគោរពខ្ញុំខ្លាំងពេកអី ! គោរពត្រឹមឋានន្តរៈសក្តិ ទៅបានហើយ ក្រៅពីការងារយើងជាបងប្អូននឹងគ្នា (ពួកគេញញឹម ចាប់ដៃគ្នា ដោយទឹកមុខរីករាយ និងភាតរៈភាព)
ដំណឹងថា ម៉ឺនរណ្ណាកាន់ បង្គាប់អោយគេយកជំនួនមកចូលដណ្តឹង ភូម៉ាឡៃបានលឺល្បឺក្នុងតំបន់របស់នាង (ជាតំបន់ដែលរួចពីការកៀបសង្កត់ពីនាយទុន ចង់បំនុល) នាងម៉ាឡៃសប្បាយចិត្តហួសការថ្លែងដើរអួតគេឯង គ្រប់ៗគ្នា ដោយនឹកស្មានថានាយម៉ឺន មកដណ្តឹងខ្លួន ការពិតគឺដណ្តឹងអោយស្មៀន រាមារាមទៅវិញសោះ នាងបានផ្តាំម្តាយ រួចលើកឥវ៉ាន់ដាក់លើរទះ ៖ ម៉ែពុក ! ម៉ែពុក ខ្ញុំរំភើបណាស់ កាលបើមានមន្ត្រីធំចូលស្តីដណ្តឹង កុំអោយពួកម្តុំនេះវាមើលងាយគ្រួសារយើងទៀត ខ្ញុំនិងធ្វើអោយម៉ែពុករស់នៅសុខស្រួលពេញមួយជីវិត !

ម្តាយញញឹមពេញចិត្តរួចសួរ៖ ចុះកូនបំរុងទៅណា មិននៅចាំទទួលលោកម៉ឺនសិនទេ? ឪពុកនាងឆ្លើយ៖ ម៉ែវាកូនស្រីយើង វាត្រូវយកគ្រឿងទេស ប្រេងនិងឱសថបូរាណ ផ្ញើរតាមទូកដរទៅអោយគេតាមកំណត់ ព្រោះគេរងចាំយូរហើយ រួចបង់លុយក៏រួចដែរ ! ភូម៉ាឡៃ៖ ម៉ែថ្ងៃណាទូកដរមិនចេញដំណើរ មកចេញចំថ្ងៃគេចូលស្តី តែយ៉ាងណាកូនស្រួតមកវិញអោយទាន់ពេលណា កុំព្រួយអីម៉ែ ! ឪពុក៖ បានហើយកូន ! ឆាប់ស្រូតទៅ ! ហើយឆាប់មកវិញ ! ភូម៉ាឡា៖ ចាស !ពុកម៉ែ ! យ៉ាងណាបើកូនមកមិនទាន់ ! ឆ្លើយយលព្រមនឹងគេទៅ ដឹងស្រាប់ហើយថាខ្ញុំពេញចិត្តចំពោះការដណ្តឹងនេះណាស់ ហើយរងចាំអស់ពេលកន្លះឆ្នាំមកហើយដែរ ទើបតែបានជួបផ្ទាល់ម្តងជាមួយគាត់ ក៏បានដូចប្រាថ្នាមែន !

ថ្ងៃរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍មកដល់ ភូម៉ាឡៃទើបបានដឹងថា កូនកំលោះគឺជាស្មៀន រាមារាម នាងខឹងនិងសោកស្តាយជាខ្លាំង ស្ទើរតែរត់ចេញពីរោងការ ដោយហេតុតែអាណិតម្តាយឪពុក និងគោរពលោកម៉ឺន នាងក៏ទ្រំា តាមព្រេងវាសនា ដែលទេវតាចារមក ដោយកី្តក្តៅក្រហាយ ! នាងក៏បានដឹងការពិតថា នាយម៉ឺនរៀបការរួចហើយ ជាមួយកូនមន្ត្រីធំ សមកិត្តិយស បុណ្យសក្តិនិងគ្នា ! ណ្ហើយមិនបានជាប្រពន្ធម៉ឺន ក៏បានត្រឹមប្រពន្ធស្មៀនរបស់ម៉ឺន ហើយបានឃើញមុខនាយម៉ឺនវណ្ណាកាន់ រាល់ថ្ងៃនាងក៏សប្បាយចិត្ត ឥតរកអ្វីប្រៀបប្រដូចមិនបានទៅហើយ !

មួយខែធ្មេចបើកធ្មេចបើក ភារៈកិច្ចក៏ត្រូវបានបញ្ចាប់ថ្ងៃនេះអារម្មណ៍របស់ វណ្ណាកាន់បានហោះទៅរកភរិយា រហូតញញឹមចេញមិនដឹងខ្លួន ! នាងភូម៉ាឡា ក៏សុំនាយយើងមកជាមួយ តាមបំរើគ្រប់កិច្ចការ មិនចេះធុញទ្រាន់ រហូតធ្វើអោយស្មៀនយើង អាក់អន់ចិត្តមិនតិចទេ តែស្មៀននៅតែស្រលាញ់ ហើយយល់ថាប្រហែលជានាងប្រពន្ធ ដឹងគុណូបក្ការៈ របស់នាយម៉ឺន ដូចដែលខ្លួនក៏ជំពាក់គុណ ដូចគ្នាដែរ !

ប្រាសាទ សំណព្វហាឫទ៍យ បងមកវិញហើយ វណ្ណាកាន់និយាយ ផងអោបផង ថើបផង អង្អែលពោះនាងផង (ពោះមើលទៅដូចជាធំជាងមុន គក៌៤ខែហើយដែល) ! ទាំងមិនខ្វល់ថា អ្នកសរសេរ អ្នកអាន ខ្ទប់មុខ លេងចង់អានទៀត ព្រោះដូចជាលើលោកនេះមានតែឯង២នាក់ចឹង តែនាងម៉ាឡៃវិញ កំពុងតែខំាមាត់រអ៊ូតិចៗ មុខស្រពោន ចំពោះកាយវិការផ្អែមល្ហែមនេះ វណ្ណាកាន់នែណាំនាងម៉ាឡា ជាប្រពន្ធ របស់នាយរាមារាម អោយភរិយាស្គាល់ នាងញញឹមដោយចាប់ដៃ តែម៉ាឡាដូចជាសំដែងរឹក ចង់បន្តិច មិនចង់បន្តិច !

រមារាមដ៏កំសត់អ្ហើយ តើអ្នកខុសអ្វី ខុសត្រងស្រលាញ់ស្រីចិត្តបាប ឫក៏ភក្តីបានត្រឹមតែធ្វើអោយជីវិតសូន្យ! នាយរាមារាមធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ជាលំដាប់ ក្នុងរយៈពេល ជាង៥ខែ មកនេះ ដោយនាងប្រពន្ធដាក់ឱសថពុលអោយបរិភោគជាលំដាប់ ភូម៉ាឡៃជាគ្រូថ្នាំឱសថបុរាណដ៏ពូកែ មិនត្រឹមតែព្យាបាលជំងឺដោយថ្នាំបុរាណទេ នាងក៏អាចសំលាប់ប្តីដោយគ្មានទោសពៃ ឫចាត់ថ្នាក់បានដែរ ទោះគ្រូពេទ្យណាក៏មិនអាចដឹងថានាង ចេះវិជ្ជាចំលែកនេះទេ មិនដឹងសូម្បី ថាឈឺជំងឺអ្វី ក៏ស្លាប់បាត់ទៅ ទុកអោយនាងភូម៉ាឡៃ បានសំរេចបំណង ប៉ុនប៉ង់បំបែកយក លោកវណ្ណាកាន់ពី ប្រាសាទដែលកំពុងមានផ្ទៃពោះជិតគ្រប់ខែទៅហើយ !

វេលានេះព្រះភិរុណបង្អុល លាយនិងភ្លេកបន្ទរ ហាក់ចូលរួមចែករំលែកក្នុងការរងចាំរបស់ ម៉ឺនវណ្ណាកាន់ នាយយើងដើររេរា រងចាំយាយឆ្មប ក្នុងបន្ទប់សំរាល អ្នកបំរើប្រុសស្រី រត់ពេញផ្ទះ រងចាំការបង្គាប់បញ្ជាពីចៅហ្វាយ នាយរងចាំចង់ឃើញបុត្ររបស់ខ្លួន ចង់អោយភរិយាមានសុវត្ថិភាព ដោយក្តីអន្ទះអន្ទេញ !

សំលែងទារកយំ នាយស្ទុះស្ទើរបាក់ករ ក្រសោបកាយទន់ នឿយហត់ បែកញើសជោគខ្លួន ខំញញឹមមករកប្តី រួចនិយាយ៖ លោកបង កូនយើងកើតហើយ គេមានសុវត្ថភាពហើយ…! ម៉ឺនវណ្ណាកាន់ ៖ អង្អែលសក់នាង៖ នាងអូនសំរាកទៅ បងរីករាយណាស់ដែលនាងអូន មិនកើតអី… គេងទៅ…!

ឪពុកម្តាយប្រាសាទក៏សុំនាយយើងយកកូននិងចៅទៅមើលថែនៅផ្ទះគាត់ ហើយយាយមេដោះក៏ទៅជាមួយដែរ ។ទោះចង់ឫមិនចង់ ក៏នាយយើងត្រូវតែអនុញ្ញាតិ ព្រោះប្រាសាទជាកូនស្រីទោល តែមួយរបស់ពួកគាត់ រាល់ថ្ងៃនាយយើងតែងតែទៅមើលប្រពន្ធ
និងកូន មិនដែលខានឡើយ តែពេលយប់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដើម្បីរៀបចំសំនុំរឿងក្តី ព្រោះពេលនេះគេបានមុខងារធំ ក្នុងជួរមន្ត្រី ! ដែលធ្វើអោយ សត្វសាហាវ ដូចភូម៉ាឡា ចង់តែឆក់យក ទៅទុកជារបស់ផ្ទាល់ខ្លួន ព្រោះលោភលន់ និងកិត្តយស ទ្រព្យសម្បត្តិ… នាងរកឱកាស ដើម្បីចូលទៅជិត វណ្ណាកាន់ជាញយដង តែនាយយើងមិនរវល់និងនាងទេ គេបដិសេធរាល់កាយវិការ អត់របៀបរបស់នាង !

នាងថ្ងៃនេះស្លៀកសំពត់និងអាវស្តើង ទោះបុរសណាក៏ខន្តីមិនបានដែលញម ចូលមកក្នុងបន្ទប់របស់នាយយើង៖ លោកម៉ឺនពិសារ តែក្តៅនេះបន្តិចទៅ !
វណ្ណាកាន់៖ យើងមិនញុំាទេ ! នាងយកចេញទៅ ! ខ្ញុំមិនចូលចិត្តនាងធ្វើឫកពារបែបនេះទេ ! ខ្ញុំនិងរាមារាមជាបងប្អូនធម៌និងគ្នា ដូច្នោះហើយបានជាភរិយាខ្ញុំ សុំអង្វរអោយខ្ញុំ អនុញ្ញាតិអោយនាងរស់នៅទីនេះបានសុខស្រួល ! នាងកុំ ល្មើស ធ្វើចរិកម្ញិកម្ញក់ដាក់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តទេ ! ខ្ញុំមួយជីវិតនេះ ស្រលាញ់ និងប៉ះពាល់តែស្រីម្នាក់គាត់ គឺប្រាសាទ !
ភូម៉ាឡា យំហ៊ូធ្វើអោយនាយម៉ឺនគិតថា ប្រហែលជាស្តីអោយនាងត្រង់ពេកទេដឹង៖ កុំយំអី ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ប្រាប់នាងពីការពិត ! បញ្ឈប់ទង្វើរបស់នាង ! គោរពខ្លួនឯង ! ហើយអោយខ្ញុំសុំទោសផង បើនិយាយត្រង់ពេក !

ម៉ាឡៃ៖ ខ្ញុំប្រាប់លោកប្រុសទៅចុះ ខ្ញុំស្រលាញ់លោកប្រុស មុនភរិយាលោកប្រុសទៅទៀត ខ្ញុំរៀបការនិងបងរាម ព្រោះចង់នៅក្បែរលោកប្រុស ! តែខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចស្ថិតក្នុងបេះដូងលោកប្រុសទេ ខ្ញុំមកនេះ គ្រាន់តែយក ទឹកតែមកជូនលោកប្រុស អាចជាការលាលើកចុងក្រោយ សូមពិសារចុះ ហើយខ្ញុំលែងអោយលោកប្រុសឃើញមុខខ្ញុំទៀតដែរ !
នាយម៉ឺនហាក់អាណិត៖ បាន ! អោយមកនេះមក ខ្ញុំផឹក ! ខ្ញុំសង្ឃឹមថានាង ! អាចរកបុរសល្អ ! ខ្ញុំនិងណែនាំអោយពួកមន្ត្រីៗ ពួកគេខ្លះចង់សួររកដណ្តឹងនាង ! នាងនឹងមានអនាគតល្អ !

នាងហ៊ុចទឹកតែក្រអូបនោះអោយវណ្ណាកាន់ ផឹក នាយយើង ហាក់វង្វែងអារម្មណ៍ ៖ លោកប្រុស នេះជាទឹកតែពិសេស សំរាប់លោកប្រុស ក្រោយពេលភរិយា សំរាលកូនហើយលោកប្រុសអត់ដំនេកយូរខែ មិនអាចផឹកហើយមិនមានប្រតិកម្មអ្វីនោះទេ ! នាងលួចសើចនិងរអ៊ូតិចៗ !
នាយម៉ឺនហាក់ដូចជាខុសប្រក្រតី នាយយើងដេញភូម៉ាឡាចេញ ៖ នាងឆាប់ចេញទៅ នាងយកអ្វីមកអោយយើងផឹក ឆាប់ចេញទៅ ! (តែនាងម៉ាឡាមិនដើរចេញទៅវិញទេ បែរជាស្រាតសំពត់អាវអស់រួចមកអោបវណ្ណាកាន់ ដោយក្តីស្រលាញ់….) អ្នកនិពន្ធ ទុកអោយអ្នកអានគិតដោយខ្លួនឯងចុះតើកើតរឿងអ្វី ឡើងចំពោះភូម៉ាឡៃ និងវណ្ណាកាន់នារាត្រីនេះ ! ទឹកតែឱសថបុរាណរបស់នាង គ្មានបុរសណា អាចរួចខ្លួនឡើយ រួមទាំងបុរសភក្តី ស្នេហ៍ស្មោះដូចវណ្ណាកាន់។

ព្រឹកនេះប្រាសាទនាងនៅមិនសុខទេ នាងចេះតែមានអារម្មណ៍ចំលែក ខុសប្រក្រតី នាងដើរសំដៅមករកបន្ទប់នាង រួចហៅតិចៗ ក្រែងប្តីនាង មិនទាន់ភ្ញាក់ ភូម៉ាឡៃក៏យក ម្សៅអ្វីម្យ៉ាងផ្លុំអោយវណ្ណាកាន់ ដែលបំរុងរៀបនឹងភ្ញាក់ព្រោះសំលេងប្រពន្ធហៅ នាងផ្លុំម្សៅនោះភ្លាម នាយយើងបិទភ្នែកគេងវិញភ្លាម។

ប្រាសាទ ៖ ព្រះអើយតើនាងកំពុងធ្វើអ្វី ជាមួយប្តីរបស់យើង ! (នារីយើងស្រក់ទឹកភ្នែកដោយការឈឺចាប់ ដូចកាំបិត ចាក់ទំលុះដើមទ្រូងអួលណែន….)

ម៉ាឡៃ៖ កុំនិយាយខ្លាំងពេក អ្នកបង លោកម្ចាស់គាត់កំពុងសំរានលក់ស្រួល គាត់និយាយថាបើបងមក អោយខ្ញុំប្រាប់បងផងថា គាត់បំរុងយកខ្ញុំធ្វើភរិយាទី២ ព្រោះបងស្រីសរសៃខ្ចី ធ្វើអ្វីមិនកើតទេ ចឹងបងគួរអរគុណខ្ញុំ ខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនេះជំនួសបង ! (គេសើចចំអក ដោយឥតអៀនខ្មាស់)

ប្រាសាទ៖ ទេ ! ទេ នាងនិយាយកុហក ! មិនពិតទេ !

ម៉ាឡៃ៖ ខ្ញុំអត់កុហកទេ មើលចុះ ខ្ញុំខ្លួនទទេរប៉ុណ្ណឹងហើយបងនៅមិនជឿទេ ! ឫបងចង់ ឃើញការសំដែងផ្ទាល់ ! (ប្រាសាទរត់ចេញមក ទាំងទឹកភ្នែក តែភូម៉ាឡៃវិញញញឹម រួចថើបវណ្ណាកាន់ រួចនិយាយចំអក អោយអ្នកនិពន្ធ និងអ្នកអានលឺ ៖ ហ៊ីស ! ថើប ! ថើប ! បងថើបប្រាសាទបាន ! ខ្ញុំក៏អាចថើបបងវិញបានដូចគ្នា ! បងថើបនាង ស្រូបយកព្រលឹងស្លាប់របស់នាងចេញ ! ដើម្បីអោយនាងបានរស់ ! ខ្ញុំក៏ថើបបង ស្រូបយក ភក្តីភាពរបស់បង ! អោយនាងឈឺចាប់ លែងចង់រស់ បានដូចគ្នា ! ហាហាហា ! (នាងប្រែជាខ្មោច បិសាចដ៏សាហាវមួយរំពេច ធ្វើអោយប្រាសាទភ្ញាក់ពីសុបិន អតីតកាល….)
…………………………………………………
ពេលនេះព្រលឹងរបស់ប្រាសាទ បានដឹងពីការពិតកាលពីអតីតជាតិ នាងដឹងថា លោកកាន់ នៅតែជាបុរសល្អ មិនប្រែសំរាប់នាង នាងយំ យំ ស្តាយដែល មិនស្តាប់ការបកស្រាយ របស់ប្តី ហើយដាក់បណ្តាសារ អោយលោកកាន់ មិនអាចចាប់កំណើតជាមនុស្សលោកបានអស់មួយជីវិត ! តែលោកកាន់ នៅតែតស៊ូការពារនាង ពីបណ្តាសារ របស់ ភូម៉ាឡា ព្រោះឪពុកម្តាយរបស់ ប្រាសាទបញ្ជាគេអោយសំលាប់និងដាក់ទារុណក្មនាងម៉ាឡៃ ដោយសារស្នេហាត្រីកោណ ភូម៉ាឡាក៏ស្បថថា តាមសងសឹកពូកគេគ្រប់ៗជាតិ ! ……………………………
ប្រាសាទ៖ នាងដោះលែងខ្ញុំទៅវិញទៅ ខ្ញុំចង់ទៅរកប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងសងនាងគ្រប់យ៉ាងកាលពីជាតិមុនដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំបានអោយគេសំលាប់នាង…..។

ម៉ាឡៃ៖ ហាហាហា…. នាងចង់សងខ្ញុំ មែនទេ ! ដូច្នេះនាងសំលាប់លោកដុកទ័រកាន់ នោះអោយខ្ញុំ ដោយស្នាដៃនាងផ្ទាល់តើបានទេ? បន្ទាប់មកអោយខ្ញុំបឺតជញ្ជក់ឈាមនាង អោយមានមហិទិរិទ្ធខ្លាំង ព្រោះនាងមានឈាមបរិសុទ្ធ ហើយស្មគ្រ័បូជាឈាមនោះអោយខ្ញុំដោយផ្ទាល់ទើប ខ្ញុំអាចរស់ជាមនុស្សដែលខ្លាំងលើសមនុស្ស ខ្មោចនិងបិសាច !

ប្រាសាទ៖ ខ្ញុំ ខ្ញុំ….អោយនាងបឺតឈាមបាន… តែខ្ញុំមិនអាចសំលាប់….
ភូម៉ាឡៃ៖ យ៉ាងមិច មិនចង់សំលាប់ប្តីខ្លួនឯងមែនទេ ? អំណាចស្នេហ៍ស្មោះរបស់គេ នៅឃុំគ្រង មិនអាចអោយខ្ញុំប៉ះពាល់នាងបានទេ…..!បើនាងសំលាប់គេ ខ្ញុំអាចសំរេចបំណង… ខ្ញុំអាចបញ្ជាអោយលោកកាន់ ព្រមទាំងបរិវារ នៅគ្លីនិក ដែលចាំព្យាបាល មនុស្សដែលខ្ញុំបឺតឈាមអោយជាវិញបានទាំងអស់ ដពួកនោះនឹងស្តាប់បញ្ជាខ្ញុំ…. នាងត្រូវតែសំលាប់គេ អោយគេអស់ចិត្តស្រលាញ់នាង…..ហាហាហា.
ប្រសាទ៖ តែដុកទ័រកាន់ មិនមែនជាមនុស្សទេ !
ភូម៉ាឡៃ៖ គេមិនមែនជាមនុស្សទេ តែគេជាអ្នកកំចាត់បិសាច និងការពារមនុស្ស ពិសេសគេនៅតែតស៊ូការពារនាង….!
ប្រាសាទ៖ ខ្ញុំ ខ្ញុំ……

រឿងខ្លី ៖ ពស់ថ្លាន់អន្ទងព្រលឹង

រៀបរៀងដោយ៖ Channy Mon

ខ្ញុំមិនអោយអ្នកជឿខ្ញុំទេ ថាចិត្តនិង រាងកាយរបស់ខ្ញុំ ត្រូវមន្តអ្វីម្យ៉ាង អន្ទងយកចេញទៅពិភពមួយផ្សេងទៀត ! កំលាំងនោះ បានអូសទាញខ្ញុំ អោយទៅដល់ទីកន្លែងមួយ ដែលងងឹត ក្នុងរូងថ្មដ៏ត្រជាក់ស្រេបនិងស្ងប់ស្ងាត់ក្រៃលេង។

ខ្ញុំទោះបីជាមានព្រលឹងអ្វីមកសង្កត់ចិត្ត ក៏ខ្ញុំបានដឹងថាអារម្មណ៍ខ្ញុំខ្លាច ខ្លាចជាខ្លាំង ខ្ញុំដើរអត់ស្បែកជើង មុតនឹងដុំថ្មស្រួចៗ ដាច់ឈាមរឹមៗ តែខ្ញុំមិនអាចបញ្ឈប់ដំនើរនេះទេ ហាក់មានកំលាំងអ្វីមករុញច្រានខ្ញុំ ទោះបីកំលាំងខ្ញុំខ្សត់ខ្សោយទៅហើយក្តី។

ខ្ញុំចាំបាន ទីនេះជាកន្លែងដែលខ្ញុំលេងពីក្មេង កាលពីសម័យពលពត ខ្ញុំជ្រកពួនក្នុងជ្រលងនេះ ហើយរើសបានអាហារបរិភោគ ដោយអភិនិហា តើហេតុអ្វីបានជាពេលនេះខ្ញុំអាយុ៦៥ឆ្នាំហើយ ខ្ញុំមកដល់ទីនេះទៀត គិតទៅ រយះពេល៥៥ឆ្នាំហើយ។

កាលនេះខ្ញុំ អាយុបាន១០ឆ្នាំ ជាកុមារាម្នាក់ ស្ថិតក្នុងស្រមោលនៃស្បៃអន្ធកាលនៃរបបពលពត ខ្ញុំមិនចេះអក្សរខ្មែរសូម្បីមួយតួ រស់ក្នុងសភាពអត់ឃ្លាន ព្រាត់ប្រាស់ឪពុកម្តាយ មិនដឹងថាគាត់ស្លាប់ឫរស់ទេ នាកាលសម័យនោះ។

ក្នុងឆាកជីវិតនេះ ខ្ញុំជំពាក់កម្មលើសត្វពស់មួយក្បាល នោះគឺ សត្វពស់ថ្លាន់ ។ កាលនោះខ្ញុំបានចូលមកក្នុងរូងថ្មមួយ ដោយហេតុថាខ្ញុំជាក្មេងរប៉ិស និងមិនដឹងថាអ្វីជាគ្រោះថ្នាក់ឡើយ ខ្ញុំបានយកពស់នោះមកកាន់លេង ដោយមិនខ្លាចថាពស់នោះចឹក ឫរិតកខ្ញុំសំលាប់ទេ។ ពស់ថ្លាន់នោះតែងតែមកក្បែរខ្ញុំប្រៀបដូចជាស្គាល់និងជិតស្និតគ្នាយូរណាស់មកហើយ ពស់ថ្លាន់ធ្វើភ្នែកប្រិមៗ កែវភ្នែកហាក់ប្រាប់ខ្ញុំថានឹករលឹកណាស់ ខ្ញុំតែងតែមកលេង និងវាមិនដែលខកខានម្តងណាឡើយ។

ហេតុតែក្មេងមិនដឹងអ្វីជាបាបកម្ម បៀតបៀនសត្វដទៃ ថ្ងៃមួយខ្ញុំបានយកដែកកងមូល ជាដែកច្រវ៉ាក់ក្រាស់មកពាក់លើ កពស់ថ្លាន់តូចនោះហើយក៏ចាកចេញទៅដោយមិនដែលត្រឡប់មករូងនេះទៀតឡើយ។ ហើយជីវិតខ្ញុំក៏បានចំរើនវ័យវឌ្ឍនាការ បានប្រពន្ធកូននិងចៅមកជាហូរហែរដោយភ្លេចគិតថា ៥៥ឆ្នាំមកនេះខ្ញុំប្រែប្រួលជាតាចាស់ ជរា ជ្រីវជ្រួញ កំលាំងខ្សត់ខ្សោយ ដោយការអស់ទៅនៃជីវិត ដែលជំពាក់យមរាជ ហើយក៏ភ្លេចគិតនឹកនា ពីពស់ថ្លាន់ដែលខ្ញុំតែងតែយកវាមកលេងការពីវ័យក្មេងនោះឡើយ។

សុបិននិមិត្តមួយបានកើតឡើង ខ្ញុំបានឃើញម្តាយខ្ញុំ ទឹកមុខគាត់ក្រៀមក្រំ សភាពដូចជាមានជំងឺ តើហេតុអ្វីទើបតែពេលនេះ ខ្ញុំសុបិនឃើញគាត់ ឫមួយក៏គាត់ចង់ប្រាប់ពីអ្វីដល់ខ្ញុំ…? ពេលខ្ញុំដឹងខ្លួនឡើង ខ្ញុំបានត្រឡប់មកដល់រូងថ្មនេះ ខ្ញុំក៏បានឃើញសត្វពស់ថ្លាន់ដ៏ធំមួយ រងចាំខ្ញុំនៅកន្លែងដដែល តែអ្វីដែលខ្ញុំចាំបាន នោះគឺកងដែកមូល ដែលខ្ញុំពាក់លើកពស់នោះនៅដដែល ការពិតនេះជាពស់ថ្លាន់តែមួយ កាលពី៥៥ឆ្នាំមុន ។ ពស់ថ្លាន់ឃើញខ្ញុំ គេស្រាប់តែស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយវាលូនតិចៗ ក្នុងសភាពឈឺចាប់ ព្រោះកងដែកលើកនោះ វារិតរួត ការចំរើនលូតលាស់ និងទំហំធំឡើងៗរបស់វា។

ខ្ញុំមានការអាណិតពស់ថ្លាន់ជាពន់ពេក ខ្ញុំលូកដៃទៅប៉ះក្បាល ហើយអង្អែលថ្នមៗ គេបិទភ្នែកហើយត្រដុះនិងដៃខ្ញុំសំដែង ការនឹករលឹក និងរងចាំ។ មើលទៅគេហាក់អង្វរកខ្ញុំ អោយយកដែកកងនោះចេញពីកគេ នេះជាអារម្មណ៍អ្វីម្យ៉ាង ដែលខ្ញុំដឹងដោយ ក្តីខ្លោចផ្សារក្នុងចិត្ត ឱ ! អ្នកអើយ ខ្ញុំមិនគួរណាឡើយ ទុកកងលើកអោយអ្នកមានការឈឺចាប់យ៉ាងនេះទេ ! ខ្ញុំសូមសំពះ វន្ទា កំហុស ដោយការមិនបានមានចេតនា ធ្វើអោយជីវិតអ្នករងការលំបាកបែបនេះឡើយ !
ខ្ញុំខិតខំរកដំថ្ម តូចធំមកដំបំបែកដែកកងនោះ ព្រោះរយៈពេល៥៥ឆ្នាំមកនេះ វាសឹកស្តើង ច្រេះពុកផុយ ម្តងបន្តិចៗទៅហើយ ខ្ញុំព្យាយាមហើយព្យាយាមទៀត រហូតដល់អាចរំដោះដែកកងនោះចេញពីកពស់ថ្លាន់បាន។ តែពេលនេះពស់ថ្លាន់កញ្រ្ជោល រុំរិតខ្លួនខ្ញុំធ្វើអោយខ្ញុំភ័យស្ទើរលោះព្រលឹង គិតស្មានថាជីវិតខ្ញុំត្រូវអស់ទៅព្រោះពស់ថ្លាន់លេបខ្ញុំស៊ីទាំងមូលទៅហើយ។

គេក៏ព្រលែងខ្ញុំបន្តិចម្តងៗ ធ្វើអោយខ្ញុំដកដង្ហើមបានស្រួលបន្តិច គេក៏វា លូនយ៉ាងលឿន ទៅមុខ រួចក៏ឈប់ងាកបែកក្រោយ សំលឹងមើលមុខខ្ញុំ ហាក់ដូចជាប្រាប់ថា បែកគ្នារហូតលែងវិលវិញ លាលុះអវសាន្ត និងរំដោះពៀរវេរាទាំងឡាយ ។

ពេលខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួនតិចៗ ខ្ញុំលឺកូនៗ និងចៅៗខ្ញុំយំ ខ្ញុំកំពុងនៅលើគ្រែពេទ្យ ខ្ញុំលឺពេទ្យនិយាយប្រាប់កូនខ្ញុំថា ខ្ញុំត្រូវចាក់ថ្នាំគីមី ដើម្បីកាត់បន្ថយការឈឺចាប់ ព្រោះជំងឺខ្ញុំជាជំងឺដំណាក់កាលចុងក្រោយ និងមានសភាពដុនដាប ឈានទៅដល់ស្លាប់ក្នុងពេលមិនយូរឡើយ។

ខ្ញុំបើកភ្នែកប្រិមៗ ចៅស្រីខ្ញុំនាងនៅជិតបង្កើយ នាងនិយាយដោយញញឹមកុហកខ្ញុំ ៖ តាៗ ពេទ្យថា ចាក់ថ្នាំគីមីវិទ្យាសាស្ត្រ តែ៦ម្ជុលទៀត តានឹងជាដូចដើមហើយ។
ខ្ញុំក៏សួរ៖ ចន្នី សួរពេទ្យ អោយតាបានទេថា ចាក់ថ្នាំម្តងនេះ ជាលើកចុងក្រោយបានទេ ពេលនេះតាមានកំលាំង ហើយធូរស្រាលច្រើនណាស់ ! នាងតូចក៏យំ ទឹកភ្នែកប្រិចៗហើយនិយាយលួងលោមខ្ញុំ ៖ មិនបានទេតាត្រូវចាក់អោយគ្រប់៦ម្ជុល ពេលតាជា ខ្ញុំច្រៀងអោយតាស្តាប់…!

ខ្ញុំពេលនេះហាក់រំភើបនិងជីវិតចុងក្រោយ ទោះខ្ញុំស្លាប់ទៅក៏បិទភ្នែកជិត ព្រោះខ្ញុំបានលាងបាបកម្មជាមួយពស់ថ្លាន់នោះ នានាទីចុងក្រោយ៖ ចៅស្រីច្រៀងអោយតាស្តាប់ បន្តិចមក ទើបតាព្រមចាក់ថ្នាំគីមីបន្តទៀតណាចៅ…!

ចន្នី ៖ ហែមហែមហែម ចាំស្តាប់ណាតា ៖ ចំរៀងកុមារា ៖ លំនាំបទតាចាស់ចង់បានប្រពន្ធក្មេង …
តា៖ ចាប់ផ្តើម…តារាប់ មួយ… ពីរ…. បី…..

ចំរៀងកុមារ ៖ កង្កែបមានជើងវែងៗ ឯចំនែកហ៊ីងមានជើងខ្លីៗ គង្គក់មានរូបអប្រិយ ឡាឡាឡា គង្គក់មានរូបអប្រិយ សត្វទាំងបីមានរូបស្រដៀងគ្នា សត្វទាំងបីមានរូបស្រដៀងគ្នា !
(ច្រៀង៣ចប់)

តា៖ ហេតុអ្វីក៏ ចៅមិនច្រៀងបទហ្នឹងតែម្តងទៅចៅ….
……… តាចាស់ចង់បានប្រពន្ធក្មេងបណ្តើរគ្នាលេង ដៃ កាន់ឈើច្រត់ ចាស់នេះ ចាស់មិនប្រាកដ ទោះកាន់ឈើច្រត់ក៏ចង់បានប្រពន្ឋក្មេង….. ហាហាហា

ចប់បរិបូណ៍
សៀមរាប ០១ កក្កដា ២០១៣

រឿង៖ រនោចខែភ្លឺ (ភាគ៨បញ្ចប់)

វេលានេះ គឺជាពិធីភា្ជប់ពាក្យរបស់ នីម៉ានិង សក្តិ អ្នកនិពន្ធសូមគោរពអញ្ចើញភ្ញៀវកិត្តិយសក្នុងភូមិយើងទាំងអស់ អោយចូលរួមប្រសិទ្ធពរជ័យដល់ពួកគេអោយបានគ្រប់ៗគ្នា។
លោកសុក្រិត និងអ៊ុំស្រីធារី ធ្វើជាមេបា នីឡាជាអ្នកកំដកូនក្រមុំ ឯនីកូជាអ្នកកំដរកូនកំលោះ ថ្ងៃនេះ សក្តិដែលធ្លាប់តែមុខក្រញូវ បែរមកញញឹម ពព្រាយដូចផ្ការីក ចំនែកនីម៉ា មើលទៅដូចជាតានតឹងក្នុងអារម្មណ៍ នេះត្រឹមតែភ្ជាប់ពាក្យទេ មិនទាន់ដល់ថ្ងៃរៀបការនៅឡើយទេ។
អ៊ុំធារី ៖ ញញឹមឡើងចៅស្រី កុំធ្វើមុខស្រពោន គ្រាន់តែញញឹមបន្តិចពិតជាស្អាតណាស់ !
សក្តិ៖ ប្រហែលជាមិនពេញចិត្តនិងខ្ញុំហើយ ព្រោះខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើបាបនាងកាលពីលើកមុខណាអ៊ុំ ! តែទោះយ៉ាងណាពួកយើងជាគូរដណ្តឹង ភ្ជាប់ពាក្យគ្នាតាំងពីមិនទាន់ចាប់បដិសណ្ឋិមកម្ល៉េះ ខ្ញុំនៅធ្វើបាបនាងបន្តទៀត ! (សក្តិឌឺដងអោយនាង)
នីម៉ា បែរមកនិយាយនិងប៉ារបស់នាង៖ ប៉ា បានប្រាប់លោកសក្តិរឿងនុះហើយនៅ?
សក្តិ៖ លោកប៉ា តើមានរឿងអីទៅ…?
សុក្រិត៖ គឺនីម៉ា ចង់រៀនចប់មហាវិទ្យាល័យសិន បួនឆ្នាំក្រោយ ទើបព្រមរៀបការ !
សក្តិស្រែកលឺៗ ៖ ទេ ខ្ញុំមិនព្រមទេ (ចាស់ៗ នាំគ្នាសើច និងភាពឆោរឡោរបស់សក្តិ)
នីម៉ាអស់សំនើចខឹកៗ រួចឧទាន៖ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ត្រូវតែចាំខ្ញុំរៀនចប់ដែរ ព្រោះពួកយើងជាគូរដណ្តឹងតាំងពីមិនទាន់ចាប់បដិសណ្ឋិ ! ហិហិហិ ចឹងចាំដល់ពេលនោះ ទើបអាចធ្វើបាបខ្ញុំបាន ! ហិហិហិ !
សក្តិអស់សំនើច និងពាក្យឌឺដងរបស់នីម៉ា៖ បាន បាន តែទៅណាមកណា មិនថាទៅរៀនទេ បងជូននីម៉ាគ្រប់ជំហាន ! កុំអោយគូរដណ្តឹង គិតថារួចខ្លួន…
នីម៉ា រកពាក្យតមិនឈ្នះ៖….? ខ្ញុំមិនមែនក្មេង ចាំបាច់គេជូនទៅណាមកណាទេ…! មិនចាំបាច់ទេ….!
សក្តិ៖ ចឹងរៀបការរួច រៀនបន្តក៏មិនទាស់អីដែរ…ណាមួយយាយគាត់ចង់បានចៅទួត….!
នីម៉ា៖ បិទមាត់ ភ្លាមទៅ… មាត់ប្រហុក នរណាយកកូនជាមួយលោកឯង…
សក្តិ៖ តិចទៀតក្លាយជាជាប្រពន្ធគេហើយនៅមាត់រឹងទៀត…គ្មាននរណាក្រៅពីវិសាល សក្តិទេ….ត្រៀមខ្លួនទៅ…!

ចាស់បានត្រឹមតែសើច ព្រោះពួកគេ មិនសូវជានិយាយចុះសំរុងគ្នាទេ តែបេះដូងគេ នៅក្បែរគ្នាជានិច្ច រិតតែឈ្លោះរិតតែស្រលាញ់ ! មើលចុះពួកគេ និយាយប្រកែកគ្នាមិនឈប់ ! អានអ្នកកុំច្រណែនអីណា នាំគ្នាទះដែអបអរឌល់ពួកគេផង ! រួចបិតត្រចៀកទៅ….
…………………………..
មិនទាន់បានមួយឆ្នាំផង ស្រាប់តែអ្នកនិពន្ធទទួលសំបុត្រអញ្ជើញចូលរួមពិធីមង្គលការ នឹកគិតថាបួនឆ្នាំក្រោយ មិនសូវខ្វល់រឿងលុយចងដៃ តែធ្វើម៉េច បើឃើញតែឈ្លះគ្នា បែរជាឆាប់រៀបការបែរនេះ !
ជាអវសាន្ត សូមជូនពរអ្នកអាន សូមប្រកដតែសេចក្តីសុខ សូមអោយមានចិត្តរីករាយក្នុងដំនើរជីវិត ប្រកាន់យកតែសេចក្តីល្អ ខិតខំសិក្សា និងប្រកបការងារដោយសុច្ចរិតភាព ដើម្បីភាពរីកចំរើននៃសង្គមជាតិយើង។
អំពើល្អ ក្តីស្រលាញ់ ចូរមានជាអមតៈ ! សូមខន្តីអភ័យទោស រាល់កំហុសពាក្យមិនសមរម្យ និងអក្ខរាវិរុទ្ធដោយក្តីមេត្តាផងចុះ !

សៀមរាប ០៧ មិថុនា ២០១៣
រៀបរៀងដោយ ៖ Channy Mon

រឿង៖ រនោចខែភ្លឺ (ភាគ៧)

ជីវិតនៅលើផែនដីនេះ តើនរណាគេចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ គឺពុំមានឡើយ ! នារីតូចនីម៉ា នាងជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានអត្តចរិកល្អណាស់ អ្នកនិពន្ធក៏សុំសរសើរក្មេងស្រីម្នាក់នេះដែរ ព្រោះភាពកត្តញូ ព្រោះភាពអំណត់ សេចក្តីល្អ និងការធ្វើបុណ្យកុសលរបស់នាង អ្នកម្តាយបានអន្ទោលទៅកើតនៅទីបរមសុខ ព្រោះអនុមោទនាបុណ្យពីនាង។ ចំលែកតែមនុស្សរស់នៅទេ ដែលប្រណាំងប្រជែង ខឹងគុំគួន ស្អប់ មើលងាយ តែនាងមិនដែលតបតឡើយ មានតែបន្ថែមនូវសេចក្តីល្អដល់ជនទាំងនោះ មានយាយយួន នីឡា នីកូ និងអ៊ុំស្រីរបស់សក្តិជាដើម ចំលែកតែសក្តិទេ បេះដូងគេ មិនដឹងសាងពីអ្វី ទោះនារីយើងធ្វើល្អប៉ុណ្ណា គេធ្វើអាក្រក់ដាក់នាងប៉ុណ្ណោះ តែនីម៉ា ក្រៅពីខាំមាត់ គឺមិនតបតឡើយ តើសេចក្តីអំនត់នេះ បានយូរប៉ុណ្ណា ចុះបើធ្លាក់ មកលើរូបអ្នកអានវិញ? ប្រាកដណាស់ ប្រហែលជាមិនអាចទ្រាំនិងពាក្យមើលងាយមើលថោកបានទេ ឈឺណាស់ ឈឺណាស់តើមែនទេ?
យាយធារី៖ នីម៉ា តើប៉ាឯងយ៉ាងម៉េចទៅហើយ? ឯងលំបាកណាស់ មើលថែមនុស្សគ្រប់គ្នា តែខ្លួនឯងវិញ មិនដែលយកចិត្តទុកដាក់ពីការលំបាកទាំងនេះទេ !
នីម៉ា៖ អ្នកម៉ែខ្ញុំតែងប្រាប់ខ្ញុំថា ជីវិតរបស់មនុស្សមានតំលៃណាស់ ហើយរិតតែមានតំលៃទៀតនៅពេលដែលចេះអោយតំលៃលើអ្នកដទៃ ! កើតមកជាមនុស្សបានធ្វើបុណ្យ ធ្វើសេចក្តីល្អនោះជាគុណដ៏ធំធេង។
យាយធារីអោបនីម៉ា៖ ឯងប្រលងជាប់បាក់ដុបហើយ យាយនាំឯងទៅដើរលេង នៅសមុទ្រម្តង ទីកន្លែងនោះជាកន្លែងដែលយាយបាត់ កូនស្រីជាទីស្រលាញ់ ! តែយាយសង្ឃឹមថាឆ្នាំនេះមិនដូចរាល់ឆ្នាំ យាយអាចបានជួបកូនស្រីក៏ថាបាន យាយមិនអស់សង្ឃឹមទេ…!
នីម៉ា៖ ក្រោយពីរៀនចប់ ខ្ញុំកំពុងតែរកការងារធ្វើ អាចសងបំណុលលោកសក្តិបានខ្លះ និងសំរាប់ជួយប្អូនៗបន្តការសិក្សា នៅមានលោកយាយ និងលោកពុកទៀត…!
យាយធារី៖ ចុះខ្លួនឯង ឯងមិនគិតទេ?
នីម៉ា៖ ពេលពួកគាត់ និងប្អូនបានសេចក្តីសុខនោះជាសុខរបស់ខ្ញុំហើយ ចំនែកខ្ញុំ កិច្ចការទាំងនេះមិនមានទុក្ខលំបាកអ្វីទេ ខ្ញុំគួរអរគុណដែលខ្ញុំ កើតមកគ្រប់លក្ខណៈ និងបានសងគុណដល់អ្នកមានគុណ និងគ្រួសារ !
យាយធារី៖ យាយពិតជាស្រលាញ់ចៅណាស់ យាយមួយរយៈនេះអរគុណចៅដែលបានមើលថែយាយ និងបានអានធម៌ អោយយាយស្តាប់ ! យាយពិតជាបានធូរស្រាលចិត្តនិងកាយបានច្រើនណាស់ យាយអរគុណចៅណាស់ សូមអោយចៅបានដូចបំនងបងប្រាថ្នាចុះ ! យាយមានសំលៀកបំពាក់ថ្មីខ្លះអោយចៅ ពិតជាស្អាតសមនឹងយុវភាពរបស់ចៅ សូមទទួលយកចុះ
នីម៉ា៖ អរគុណយាយណាស់ ខ្ញុំទុកសំលៀកបំពាក់នេះ ស្លៀកក្នុងដំនើរកំសាន្តនៅសមុទ្រចុះ….!
……………………………….

នៅលើឆ្នេរសមុទ្រដ៏ស្រស់ស្អាត នារីតូចច្រលឹងក្នុងសំលៀកបំពាក់រ៉ូបផ្កានិងមួកសធំ គ្រាដូនចាស់ម្នាក់ដើរលំហែរ មានបុរសម្នាក់ ដើរពីក្រោយ ក្រោមការសំលឹងរបស់អ្នកទេសចរណ័ ខ្លះនិយាយថា ពួកគេទើបរៀបការ នាំម្តាយមកកំសាន្តសមុទ្រ មើលទៅ គួរអោយរំភើប លាយឡំនិងទឹករលក ហាក់ភ្លេចគ្រាកំសត់ លំបាក ក្តីសោកសៅទាំងឡាយ !

សក្តិ៖ ទើបតែថ្ងៃនេះទេ នាងមើលទៅ ស្អាតប្លែក !
នីម៉ា៖ អរគុណហើយ
សំលេងទូរសព្ទ័របស់សក្តិរោធិ័ឡើង ៖ អាឡូ ស្នងការប៉ូលីស តើមានរឿងអី?….បាទ…ខ្ញុំនឹងទៅភ្លាម…! នីម៉ា នាងមើលអ៊ុំស្រីអោយខ្ញុំផង ខ្ញុំត្រឡប់ទៅភ្នំពេញវិញ… តែខ្ញុំនិងមកវិញយប់នេះ…
នីម៉ា៖ តើលោកមានការអ្វី….?
សក្តិ៖ ខ្ញុំចង់ដឹង រឿងខ្លះៗ ដែលទាក់ទងនឹងមីងរបស់ខ្ញុំដែលបានបាត់ខ្លួន មានតំរុយខ្លះហើយ សង្ឃឹមថា អ៊ុំស្រីខ្ញុំបានសប្បាយចិត្តពេលដឹងដំណឹងនេះ ! ខ្ញុំទៅហើយ…មើលថែអ៊ុំស្រីខ្ញុំផង…(គេចាប់ដៃនាង រួចក៏ដើរចេញទៅ) !
នីម៉ា៖………! (បន្លំចាប់ដៃ)
………………………………………….
នារាត្រីនេះ នីម៉ា ហាក់នឹកដល់ម្តាយ នាងក៏ទាញយករូបថត មួយសន្លឹក ដែលដាក់ស៊ុមយ៉ាងស្អាត មកអង្គុយសំលឹងមើលដោយ ចិត្តគិតទៅឆ្ងាយ ស្រាប់តែយាយធារីហាក់ភ្ញាក់ព្រើត ដោយឃើញរូបថតកូនស្រីគាត់ ៖ នីម៉ា តើឯងបានរូបថតនេះ មកពីណា?
នីម៉ា៖ នេះជារូបថត ម្តាយខ្ញុំ តែគាត់បានស្លាប់ហើយ (នីម៉ាយំ យាយធារីក៏យំព្រមគ្នាដែរ) លោកយាយម្ត៉េចក៏យាយយំ !
យាយធារីស្ទុះទៅអោបនីម៉ា ៖ ចៅដឹងទេ នាងជាកូនស្រីរបស់យាយ យាយមិនបានជួបនាង តែបែរជានាងស្លាប់បាត់ទៅវិញ យាយមិនដឹងសោះថាចៅបង្កើត កំពុងតែនៅក្បែរកាយជិតយ៉ាងនេះ យាយនិងសក្តិ ខំប្រកាសស្វែងរកគ្រប់ទិសទី នៅតែមិនបានជួប !
នីម៉ា៖ ទាញបណ្តោងខ្សែក មកបង្ហាញ ម៉ែបានប្រគល់ខ្សែកនេះមកអោយខ្ញុំ ម៉ែថាមានតែពុកទេទើបដឹងរឿងរបស់គាត់ ពុកជាអ្នកបានជួយសង្រ្គោះម៉ែ ក្នុងឧបទ្ទវហេតុ ក្រឡាប់ឡាន ក្រោយមកម៉ែគាត់លែងចង់ចាំអ្វីទាំងអស់ ពុកមានគុណជួយម៉ែ ម៉ែស្រឡាញ់ពុក ហើយបានរស់នៅជាមួយគ្នាជាប្តីប្រពន្ធ តែអកុសស ព្រោះតែមីងរតនាគាត់បំបែកបំបាក់ ចំណងស្នេហ័របស់ពួកគាត់ ទើបតែពេលនេះការពិតបានត្រូវលាតត្រដាងអស់ ។
យាយធារី និយាយអ្វីមិនចេញបានត្រឹមតែអោបនីម៉ា៖ ចៅសំលាញ់ ចៅកុំទៅណាចោលយាយទៀតណាចៅ…!
នីម៉ា ទះខ្នងជិដូនតិច លួងលោមគាត់ ៖ ការពិតខ្ញុំមានយាយ គួរអោយស្រលាញ់ដូចគេឯងហើយ ខ្ញុំមិនចង់ទៅណាទៀតទេ ខ្ញុំស្រលាញ់យាយណាស់… !
ពួកគេរំភើបនិងការជួបជុំនេះណាស់អ្នកនិពន្ធក៏រំភើបដែរ….!
………………………..
សក្តិបានមកដល់មន្ទីរឃុំឃាំង៖ មីងរតនា តើមីងមានរឿងអ្វី បានជាអោយគេហៅខ្ញុំមក?
រតនា៖ ខ្ញុំចង់ទៅមើលប្តីខ្ញុំនៅមន្ទីរពេទ្យ ខ្ញុំលឺថាគាត់ដឹងខ្លួនហើយ ខ្ញុំសូមអង្វរលោកក្មួយសក្តិ !
សក្តិ៖ តែមីងត្រូវប្រាប់ខ្ញុំថា មីងខ្ញុំ ដែលបាត់ខ្លួនមីងយកគាត់ទៅសំលាប់ នៅទីណា គាត់នៅមានជីវិតឫអត់?
រតនា៖ បាន អោយតែសក្តិព្រមអោយមីង ចេញទៅមន្ទីរពេទ្យមីងព្រមនិយាយរឿងគ្រប់យ៉ាង…!
សក្តិ៖ ចុះមីងខ្ញុំនៅឯណា ប្រាប់មក…?
រតនា៖ មីងរបស់ឯងពេលនេះគេស្លាប់ហើយ….?
សក្តិ ខឹងស្ទើរទប់ខ្លួនមិនជាប់៖ មីងជាអ្នកសំលាប់គាត់មែនទេ…?
រតនា៖ មែនហើយ មកពីគាត់ ត្រូវទទួលមរតកទាំងអស់ ទើបមីងធ្វើបែបនេះ តែចៃដន្យ នាងមិនស្លាប់ក្នុងឧបទ្ទវហេតុក្រលាប់រថយន្តនោះទេ ហើយបាត់បង់ការចង់ចាំ នាងត្រូវបានបងសុក្រិតយកទៅ មើលថែ ហើយបានកូនស្រីមួយ គឺនីម៉ា ! មីងតាមបំបែកពូកគេជានិច្ច មិនអោយជួបគ្នា ឫមានវត្តមាននៅទីក្រុងទេ….
សក្តិ៖ នីម៉ា…គឺនាង..នាងជា… (សក្តិ ហាក់វង្វេងវង្វាន់ ព្រោះអ្វីៗដូចជាឆាកល្ខោនដែរក្រឡប់ចាក់ នាយយើងមិនដែលបានធ្វើល្អដាក់ប្អូនស្រីឡើយ តែនាងមិនដែលសូម្បីតែខឹងនឹងសំដីគ្រោធគ្រាតរបស់នាយឡើយ)
……………………………………………..
នៅមន្ទីរពេទ្យ សុក្រិតដឹងខ្លួនហើយ នីឡានិងនីកូ ក៏នៅមើលថែ បញ្ចុកបាយចំនីចំនុក គាត់កាន់សេចក្តីប្រកាសស្វែងរកគ្រួសារក្នុងដៃ ក្នុងនោះជារូបរបស់ស្រីនូ គាត់សំលឹងរូបនោះយ៉ាងយូរ រួចក៏សួរទៅនីឡា៖ តើនីម៉ានៅឯណា ? នីម៉ា ប្រហែលជាអន់ចិត្តនិងប៉ាដែលចាកចេញពីម្តាយរបស់គេហើយមើលទៅ បានជាមិនមកមើលប៉ាដូច្នេះ?
នីកូ៖ បងនីម៉ាគាត់មកមើលប់ារាល់ថ្ងៃ គាត់ស្រលាញ់ប៉ាណាស់ ថ្ងៃនេះគាត់ទៅកំសាន្តជាមួយលោកយាយធារី អ៊ុំស្រីលោកសក្តិ ដែលជាម្ចាស់បំណុល និងកូនប្រុសលោកវិសាល គាត់ធ្វើការទាំងនេះដើម្បីបានថ្លៃព្យាបាលអោយប៉ា !
សុក្រិតដកដង្ហើមធំ ហើយអោបកូនរបស់គាត់ ៖ ប៉ាធ្វើខុសធ្ងន់ណាស់ សូមកូនអភ័យទោសអោយប៉ាផង អរគុណពួកកូនដែលចេះចុះសំរុងគ្នាបែបនេះ ប៉ារំភើបខ្លាំងណាស់….!
សក្តិដើរចូលមក៖ លោកពូ លោកពូមិនខុសទេ អ្នកខុសគេទទួលសារភាពអស់ហើយ…!
សុក្រិត៖ លោកគឺលោកសក្តិមែនទេ ខ្ញុំឃើញរូបលោកក្នុងកាសែតនេះ ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថាស្រីនូ នាងបានស្លាប់ហើយ ហើយនីម៉ាគឺជាកូនរបស់នាង….!
សក្តិ៖ ខ្ញុំបានដឹងអស់ហើយ ខ្ញុំសុំទោសផង ដែលប្រើពាក្យមិនគប្បីដាក់លោកពូ និងនីម៉ា ការពិតអ្នកទាំងអស់គ្នាគ្មានកំហុសទេ ! អ្នកមានកំហុស នៅខាងក្រៅនាងចង់ជួបលោកខ្លាំងណាស់…!
ទ្វារបើកលេចចេញនៅរូបរាងស្គម មុខស្លេកស្លាំង ជាមួយសំលៀកបំពាក់អ្នកទោស គឺរតនា កូនរបស់នាងរត់ទៅអោបនាងទាំងនឹករលឹក ពួកគេយំជាខ្លាំង តែសុក្រិតខំបែរមុខចេញ រតនាក៏ដើរមកសំពះ ៖ សូមបងអភ័យទោសអោយខ្ញុំផង រឿងទាំងអស់គឺខ្ញុំជាអ្នកបង្ករឡើង ខ្ញុំធ្វើអោយបងស្អប់ខ្ញុំហើយ តែបងមិនបាច់គេចមុខបែបនេះទេ ខ្ញុំសារភាពគ្រប់បែបយ៉ាង នីឡានិងនីកូ គេទៅមើលខ្ញុំនៅក្នុងគុគ ខ្ញុំអរគុណដល់សណ្តានចិត្តល្អរបស់នីម៉ា ដែលមើលថែពួកគេ ខ្ញុំមកនេះ មកសំពះសុំទោសបង ទោះបងមិនលើកលែងទោសអោយខ្ញុំ ក៏ខ្ញុំមិនថាអ្វីដែល តែបងត្រូវចាំថា ខ្ញុំនៅតែស្រលាញ់បងជានិច្ច….!
សុក្រិត លាក់ទឹកភ្នែកក្នុងដួងចិត្ត៖ បានហើយរតនា បងលើកលែងទោសគ្រប់យ៉ាង អរគុណហើយដែលព្រមទទួលទោសនិងបកស្រាយសារភាពរឿងគ្រប់យ៉ាង ! ជាតិនេះ ចំណងប្តីប្រពន្ធយើងបានត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹង ! សូមនាងទៅចុះ !
រតនាងើបឡើងជូតទឹកភ្នែក ហើយដើរចេញទៅតាមប៉ូលីស ក្នុងក្រសែភ្នែកសោកស្តាយ អាលោះអាល៏យជាពន់ពេក លាហើយរតនា ចិត្តបាបឫស្សា សូមអោយសេចក្តីអាក្រក់របស់នាងទៅជាមួយនាងនៅក្នុងគុគចុះ !
………………………………..
សក្តិខំបើកឡានយ៉ាងលឿន ត្រឡប់មកកំពង់សោមវិញទាំងយប់នាំយកនូវដំណឹងល្អ មកប្រាប់អ៊ុំរបស់ខ្លួន ពេលគេមកដល់គេឃើញអ៊ុំធារីកំពុងសំរានលក់ អោបនីម៉ាយ៉ាងជាប់ ឯនីម៉ា អោបរូបថតម្តាយនាង ទាំងទឹកភ្នែក ! គេយកដៃ ជូតទឹកភ្នែក លើរង្វង់ភក្ត្រ ដ៏មូលក្រឡង់របស់នាង រួចឧទាន ៖ នាងយំក៏ស្អាត ខឹងក៏ស្អាត ឆ្នាស់ក៏ស្អាត… គេងទៅប្អូនស្រី..អូនស្រីជីដូនមួយ…!
……………….
សូមរងចាំទស្សនាភាគទី៨ ដែលជាភាគបញ្ចប់ សូមអរគុណ…!

រឿង៖ រនោចខែភ្លឺ (ភាគ៦)

រំលឹក៖ កាលភាគទី២ ម្តាយរបស់តួឯងស្រី មុនពេលស្លាប់បានបន្សល់ទុកខ្សែករមួយ ដែលមានបន្តោងររូបមនុស្សប្រុសស្រីចំណាស់ ២នាក់នៅក្នុងនោះ ! តើវគ្គនេះនឹងមានអ្វីកើតឡើង? សូមតាមដានទាំងអស់គ្នា
វគ្គៈ បណ្តោងខ្សែកមរតក
ថ្ងៃនេះ វិសាល សក្តិនិងបរិវារ បានបើកឡានមកដល់វីឡារបស់រតនា ហើយជញ្ជូនឥវ៉ានឡើងមកនៅលើវិឡានេះ ! នីឡា នីកូ បានត្រឹមឈរសំលឹងមើលពីចំងាយ បុរសសង្ហាយើងស្រែកហៅពួកគេអោយមកជួយជញ្ជូនរបស់របរ ៖ បងស្រីពួកឯងនៅឯណា ហៅនាងមកជួបខ្ញុំបន្តិច…!
នីម៉ា៖ ខ្ញុំមកហៅ លោករកខ្ញុំមានការអ្វី?
សក្តិ៖ ខ្ញុំចង់អោយនាង ជាអ្នកមើលថែអ៊ុំស្រីខ្ញុំ បើនាងខ្ជិល ឫធ្វើអ្វីមិនគប្បី ខ្ញុំមិនលើកលែងទោសអោយនាងទេ ព្រោះខ្ញុំនៅសល់អ៊ុំស្រីតែម្នាក់គត់ ព្រោះគ្រួសារពួកនាងទើបពួកយើងបែកបាក់គ្នាយ៉ាងនេះ។
នីម៉ា៖ នរណាធ្វើអ្នកនោះជាអ្នកទទួល តែបើលោកចង់អោយពួកខ្ញុំជាអ្នកលាងបាបជំនួស ក៏ពួកខ្ញុំព្រមទទួលជានិច្ច ! តែប្អូនខ្ញុំទាំង២ គេនៅក្មេងណាស់ បើលោកចង់ដាក់ទោស ឫ សងសឹកកំហឹង លោកប្រើខ្ញុំឫដាក់ទោសខ្ញុំមកចុះ ខ្ញុំជាបងស្រីធំ ព្រមសងលោកគ្រប់យ៉ាង !
សក្តិ៖ ខ្ញុំ មិនចិត្តអាក្រក់ ដល់ថ្នាក់ហ៊ានសំលាប់មនុស្ស ដូចក្រុមគ្រួសារនាងទេ !
នីម៉ា៖ បើលោកគិតថាទាល់តែសំលាប់សងសឹកគ្នា ទើបលោកស្កប់អារម្មណ៍ លោកអាចសំលាប់ខ្ញុំបាន..!
សក្តិ ស្ទុះទៅ ចាប់មុខនីម៉ា ដោយកំលាំងដៃខ្លាំងៗ៖ នាងចង់ស្លាប់មែនទេ នាងស្មានថានាងរួចខ្លួនឫ? … (គេព្រលែងនាងទៅវិញ ព្រោះនាងបិទភ្នែកជិត មិនខ្លាចការគំរាមសំលាប់របស់សក្តិទេ) នីឡា និងនីកូ ភ័យព្រោះសក្តិ ពេញប្រៀបដោយកំហឹង ពួកគេបានត្រឹមអាណិតដល់ចិត្តក្លាហាន និងហានលះបង់របស់បងស្រីគេ !
នីម៉ា និយាយ៖ តែខ្ញុំសុំពេលខ្លះ ដើម្បីទៅមើលថែប៉ារបស់ខ្ញុំ នៅមន្ទីរពេទ្យ…
សក្តិ៖ បាន តែនាងត្រូវ ធ្វើការសងបំណុល ថ្លៃព្យាបាល បើមិនដូច្នេះទេ ឪពុកនាងមុខជាស្លាប់មិនខាន…
នាងលឺសំដីនេះ នាងខ្លោចផ្សារណាស់ នាងស្រក់ទឹកភ្នែក មុខយ៉ាងមាំ ៖ មិនអីទេ ខ្ញុំព្រមធ្វើការគ្រប់បែបយ៉ាង អោយតែឪពុកខ្ញុំមានជីវិតរស់..!
សក្កិងាកមុខចេញ ព្រោះគេក៏យល់អារម្មណ៍ បាត់បង់ឪពុកម្តាយ និងញាតិមិត្តជាទីស្រលាញ់ ថាឈឺចាប់ប៉ុណ្ណា៖ ហ៊ឺម.. នាងជាកូនស្រីកត្តញូមែន ! កុំភ្លេចយប់នេះត្រូវទៅគេងកំដរអ៊ុំស្រីខ្ញុំ…! (នីម៉ា..ងក់ក្បាល)
…………………………………………………….
រាត្រីនេះ នីម៉ា ឈរសំលឹងទៅផ្ទៃមេឃ ដែលពោរពេញទៅដោយមេឃខ្មៅងងឹត ព្រះចន្ទ័មិនដែលអើតមុខមកលួងលោមនាង រនោចនៅតែងងឹតដដែរ នាងបាត់បង់ម្តាយ ហើយគិតដល់ឪពុកដែលទើបតែបានជួបគ្នា ក៏ត្រូវសំរាកលើគ្រែពេទ្យ មានប្អូនប្រុសស្រី ត្រូវមើលថែ មានជីដូនដែលវង្វែងវង្វាន់ យាយយួន ហាក់ដូចជាបាត់បង់អស់ស្មារតី ក្រោយពីលឺថាកូនប្រុសគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍មក។

កំពុងតែគិត សំលេងរបស់សក្តិក៏បន្លឺឡើង៖ មកបណ្តែតអារម្មណ៍នៅទីនេះសោះ ខ្ញុំខំដើររក! នាង មកនេះ មកតាមខ្ញុំ !
នីម៉ា ធ្វើមុខស្ងួត៖ ទៅណាលោក?
សក្តិ៖ មិនចាំបាច់សួរទេ ! ខ្ញុំមិនយកនាងទៅរំលោភទេ ! គ្មានអារម្មណ៍ទេ !
នីម៉ា៖ លោកឯងក៏គ្មានស្អីអោយខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ដែរ…មុខស្អាត ចិត្តអាក្រក់…
សក្តិ៖ នាងនិយាយស្អី និយាយម្តងទៀត…
នីម៉ា៖ ខ្ញុំថា លោកនាំខ្ញុំទៅមើលលោកយាយ តើមែនទេ…?
សក្តិ៖ មែនហើយ ក្រែងនិយាយគ្នារួចពីថ្ងៃហើយតើ….? យ៉ាងម៉េចនាងចង់ទៅកំដរខ្ញុំ ពេលយប់តើមែនទេ…!
នីម៉ា៖ ទេ….(ប្រុសឡប់ លួចជេរក្នុងចិត្ត)…
សក្តិ៖ នោះគឺបន្ទប់គាត់ នាងចូលទៅ គាត់ប្រហែលជាសប្បាយចិត្ត គាត់ចូលចិត្តក្មេងស្រីណាស់ ព្រោះគាត់អាចបាត់នឹកកូនស្រីគាត់ដែលបាត់ខ្លួនបានខ្លះៗ ហ៊ឹម… កាលលើកមុខខ្ញុំ ជួលក្មេងស្រីម្នាក់ មកមើលថែ គាត់ស្រលាញ់ក្មេងនោះណាស់ អោយរបស់របរជាច្រើន ចាត់ទុកដូចជាកូនស្រីគាត តែក្រោយមកក្មេងស្រីនោះ ចាប់ផ្តើមចេះលួចទ្រព្យសម្បត្តិ រួចរត់ចេញពីផ្ទះ អ៊ុំស្រីខូចចិត្តខ្លាំងណាស់… សង្ឃឹមថានាងមិនធ្វើបែបនោះទៅចុះ…. បានហើយ ខ្ញុំទៅវិញហើយ…
…………………………………
(នីម៉ា ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ សំលឹងមើលស្ត្រីម្នាក់អង្គុយបែរខ្នង សក់ក្បាលសស្គុស ចង់សក់បួងយ៉ាងមានរបៀប ភ្នែកសំលឹងទៅ មេឃដែល ចាប់ផ្តើម មានហ្វូងផ្កាយមួយៗ…ហាក់នឹកដល់និងរងចាំនរណាម្នាក់….)
នីម៉ា៖ លោកយាយជំរាបសួរ ខ្ញុំឈ្មោះនីម៉ា… ខ្ញុំមកកំដរលោកយាយយប់នេះ…
អ៊ុំស្រីធារីងាកមកញញឹម ធ្វើអោយនីម៉ា ស្រលាំងកាំង៖ ចូលមកចៅ យាយអរគុណណាស់ លឺសក្តិប្រាប់ថាចៅជាកូនរបស់សុក្រិត និងរតនាតើមែនទេ?
នីម៉ា ធ្វើមុខឆ្ងល់ តើហេតុអ្វីក៏មុខស្ត្រីនេះដូចគ្នា និងស្រ្តីដែលនៅក្នុងបណ្តោងខ្សែកបស់ម្តាយនាងម្ល៉េះ គ្រាន់តែខុសត្រង់សក់ស និងចាស់ជាងបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ៖ លោកយាយ….?
យាយធារី៖ យ៉ាងម៉េចលឺយាយសួរចៅទេ៖ ឯងជាកូនរបស់ សុក្រិតនិងរតនាមែនទេ?
នីម៉ាតបទាំងធ្វើមុខចេះតែឆ្ងល់៖ ខ្ញុំជាកូនប្រពន្ធមុនរបស់លោកសុក្រិត ចំនែកមីងរតនាជាម្តាយចុង ! ខ្ញុំទើបតែបានជួបមុខលោកពុក មិនបានយូរប៉ុន្មានទេ យើងបែកគ្នាជាង១០ឆ្នាំមកហើយ ! ពេលបានជួបគាត់ក៏មានគ្រោះថ្នាក់ ទាំងមិនបានមានឱកាសហៅគាត់ថាពុក ឫអោបគាត់ម្តងណាឡើយ…។
យាយធារី៖ ឯងកំសត់ណាស់ កំសត់ដូចខ្ញុំត្រូវបែកកូនស្រី ជាទីស្រលាញ់ មិនដឹងនាងរសាត់អណ្តែតទៅដល់ណាទេ រស់ឫស្លាប់ក៏មិនដឹង ខ្ញុំនឹកនាងណាស់? ខ្ញុំខំអោយវិសាល ដែលជាឪពុកសក្តិរៀបការជាមួយរតនា នឹកស្មានថានាងអាចបំពេញតួនាទីល្អ ក្នុង គ្រួសារ តែនាងបែរជាធ្វើបាបពួកយើង ព្រោះតែក្តីស្រលាញ់រវាងនាងនឹងសុក្រិត នាងរកវិធីគ្រប់យ៉ាង បំផ្លាញពួកយើង ! ខ្ញុំមានសេចក្តី ឈឺចាប់ ក្រៃលែង តើហេតុអ្វីក៏មនុស្សស្រលាញ់ងុបងល់នឹងប្រាក់ បែរជាហ៊ានសំលាប់មនុស្ស ដែលមានគុណចំពោះខ្លួនទៅវិញ ខ្ញុំមិនយល់ទេ…(យាយធារី គិតតែយំ គិតតែខំនិយាយ ដោយអាការៈរវើរវាយផង ដឹងខុសបន្តិចត្រូវបន្តិច ហួសនឹងពណ៌នាពីអារម្មណ៍ឈឺចាប់របស់គាត់…)
នីម៉ាយល់សភាព មិនប្រសើររបស់យាយធារី ក៏ប្រញាប់បង្វិលរទះរុញ និយាយលួងលោមគាត់ នាំគាត់មកសំរាក នាងសំឡឹងរង្វង់ភក្រ្ត័របស់យាយធារី យូរៗទៅ ដូចមុខម្តាយនាងណាស់ នាងចង់ដឹងថា តើបណ្តោងរបស់ម្តាយនាង មានអ្វីពាក់ពន្ធ័នឹងយាយធារី…!

កំពុងតែភ្លឹកគិតក្នុងចិត្ត ស្រាប់តែមានដៃមកបិទមាត់នាង ហើយចាប់នាងអោបកុំអោយរើរ ៖ ខ្ញុំទេ កុំស្រែតិចភ្ញាក់ អ៊ុំស្រីខ្ញុំ ខ្ញុំលួចមើលនាងរហូត នាងពូកែ មើលថែមនុស្សចាស់គ្រាន់បើ ខ្ញុំមើលមនុស្សមិនខុសទេ…អ៊ូយ…ខាំដៃខ្ញុំធ្វើអី..
នីម៉ា៖ លោកឯងមកអោបខ្ញុំជាប់ បិទមាត់ បិទច្រមុះខ្ញុំជិត ខ្ញុំថប់ដង្ហើមជិតដាច់ខ្យល់ស្លាប់ហើយ…
សក្តិ៖ ខ្ញុំហៅនាង តែនាងរវល់ភ្លឹក នាងនេះ អារម្មណ៍រវល់នឹកប្រុសស្នេហ៍ហើយមើលទៅ…
នីម៉ា៖ ប្រហែលដូចលោកថាអញ្ចឹង ! បានហើយឆាប់ចេញទៅខ្ញុំចង់សំរាកហើយ…
សក្តិ៖ អីយ៉ា ! នាងនៅក្មេងសោះ មានសង្សារហើយ នាងនេះចរឹកមិនខុសពីមីងរតនាសោះ ទំរាំមកដល់ប៉ាខ្ញុំមិនដឹងឆ្លងកាត់ប្រុសប៉ុន្មាននាក់មកហើយទេ…?
នីំម៉ា៖ លោកយល់ច្រឡំហើយ រតនាជាម្តាយចុងខ្ញុំទេ ខ្ញុំជាកូនប្រពន្ធដើម មូលហេតុដែលខ្ញុំមករស់នៅទីនេះ ព្រោះចង់ឃើញមុខឪពុក ក្រោយពីម្តាយខ្ញុំស្លាប់ទៅ ហើយសំខាន់ ពេលនេះគាត់ឈឺទៀត ខ្ញុំមានប្អូនដល់ទៅ២នាក់ មានជីដូនជរាម្នាក់ទៀត តើខ្ញុំអាច មានពេលឯណាទៅគិតរឿងស្នេហា ដូចលោកឯងគិតនោះ លោកឯងមិនដែលមើលមនុស្សក្នុងផ្លូវល្អម្តងណាឡើយ..
សក្តិចាប់ស្មារនាងព្រោះខឹងគេចាប់មុខនីម៉ាយកមកសំលឹងស្ទើរតែដល់ថ្ពាល់និងច្រមុះនាង ៖ នាងត្រូវចាំថា ឪពុកនាងក៏មានចំនែកក្នុងរឿងសំលាប់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំដែល…នាងត្រូវចាំ..ដូចនាងនិយាយថាកុំមើលមនុស្សក្នុងផ្លូវអាក្រក់ ដូចប៉ាខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់ តែចុងក្រោយមនុស្សល្អក្នុងក្រសែភ្នែកគាតទាំងនោះបែរមកខាំគាត់វិញ !
នីម៉ាមិនមាត់ទេ នាងបានត្រឹមតែឈ្ងោកមុខ ព្រោះសក្តិដូចជាខិតលើពេកហើយ…នាងរុញគេចេញទាំងអៀន រួចដើរទៅរកកន្លែងសំរាក នាងរអ៊ូម្នាក់ឯង៖ តើពេលណាទើបគេម្នាក់នេះ ចេះអភ័យទោស ចេះរំសាយកំហឹង ចេះអត់អោយ មីងរតនាក៏ជាប់គុកទៅហើយ ពុករបស់ខ្ញុំឈឺក៏ស្ទើរស្លាប់ស្ទើររស់ ទៅតាមកម្មដែលពួកគាត់បានសាងរួចទៅហើយ តើគេនៅគុំគួនដល់ណាទៀត… ម៉ែអើយសូមម៉ែ ជួយពុកអោយឆាប់ដឹងខ្លួនវិញផង កូនមិនចង់បាត់បង់ មនុស្សជាទីស្រលាញ់ទៀតទេ.. ចុះចំនែកលោកសក្តិគេមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ប៉ុណ្ណាទៅ បើគេនៅសល់តែអ៊ុំស្រីម្នាក់គត់… ហ៊ីម… ហេតុអ្វីក៏ខ្ញុំទៅគិតអាណិតគេទៅវិញ…

…………………….
រាត្រីនេះ ផ្សែងអណ្តែត លើលំហរអាកាសលាយជាមួយសំលេងខ្យល់បក់ ឆ្កែលូយ៉ាងគ្រលួច លេចចេញនូវរូបរាង របស់ស្រីនូ អណ្តែត ទៅរកលោកសុក្រិត អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំដែលពួកគេមានការយល់ច្រឡំលើគ្នា ពួគគេព្រាត់ប្រាស់គ្នា វិញ្ញាណសេចក្តីស្នេហារបស់ពួកគេបានរសាត់មកជួបគ្នា សុក្រិតមិនដឹងថាវិញ្ញាណខ្លួនចេញមកដល់កន្លែងណាទេ៖ ស្រីនូ អូននៅទីណា បងលឺសំលេងអូនហៅបង អូននៅទីណាស្រីនូ….! សុក្រិតវិលវល់ក្នុងពិភពងងឹតសូន្យសុង ដោយផ្សែងអាប់ គាត់មានកំហុសតែមួយជីវិតនេះ ស្ទើរតែគ្មានថ្ងៃបានដឹង !
ស្រីនូ៖ ខ្ញុំនៅឯណេះបង… នាងហោះមករកសុក្រិត.. ពួកគេបានត្រឹមតែសំលឹងមើលមុខគ្នា ព្រោះពួកគេគ្មានខ្លួនប្រាណទេ…
សុក្រិត៖ បងសុំទោស ដែលបងត្រចៀកស មិនជឿជាក់លើអូន… បងសោកស្តាយណាស់ សូមអូនយកបងទៅជាមួយផង.. អភ័យទោសអោយបងផង…
ស្រីនូ៖ បងមិនបានខុសអ្វីឡើយ នេះមកពីកម្មរបស់ពួកយើង បានជួបគ្នាតែត្រឹមប៉ុណ្ណឹង បងខំតស៊ូឡើងដើម្បីកូន កុំអស់សង្ឃឹម កូនយើងគេត្រូវការបង បងត្រូវរស់នោដើម្បីបង្ហាញការពិត ភាពស្អាតស្អំរបស់បង ! សូមអោយគំនុំ គុំគួនទាំងឡាយ បានរសាយព្រោះសេចក្តីល្អ ! ខ្ញុំលាបងហើយ….(នាងក៏រលាយបាត់ពីក្នុងសុបិនរបស់សុក្រិត…
…………………….
សុក្រិត៖ ទេ ស្រីនូ យកបងទៅផង បងមិនចង់រស់ទេ….កុំទៅចោលបងអី….
នីឡា នីកូ ស្រែកហៅនីម៉ា៖ បងម៉ា ប៉ាដឹងខ្លួនហើយ បងម៉ា….គ្រូពេទ្យ…
ពេលនីម៉ាមកដល់៖ សុក្រិត បើកភ្នែក សំលឹងមើលមុខនាងទាំងទឹកភ្នែក រួចក៏សន្លប់ទៅ ទុកអោយអ្នកទាំងបី រងចាំសំនួរ ដែលមិនទាន់មានចំលើយ….
សូមរងចាំតាមអានភាគ៧

រឿង៖ រនោចខែភ្លឺ (ភាគ៥)

វគ្គ៖ ទាសករនៃគំនុំ
ស្ត្រីដែលស្រស់ស្អាតជាអ្នកមានម្នាក់ ស៊ីវីល័យ ជាអ្នកស្រីរតនាបានមកអង្គុយអោបក្បាលជង្គង់ក្នុងគុក សភាពស្ងាត់ជ្រងំ មានតែពន្លឺតូចតាមប្រលោះចំរឹងដែក ឃើញនូវទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ហាក់រំពៃគិតពីរឿងអ្វីមួយ និងក្តីអាថ៌កំបាំងក្នុងចិត្តរាប់មិនអស់មិនហើយ។ រំពេចនោះរតនាបានចាប់អារម្មណ៍និងសំលែងក្បែរនោះ នាងស្រែកហៅ សួររកម្ចាស់សំលេងក្អក រកកលនិងដាច់ខ្យល់ម្តងៗនៅក្បែរបន្ទប់ឃុំឃាំង៖ នរណានៅខាងនោះ ខ្ញុំសួរថានរណានៅខាងនោះ? (មិនលឺសំលេងឆ្លើយ លឺតែសំរែកស្រែកថ្ងូររហ៊ឺស រៀបនឹងដាច់ខ្យល់ និងក្តីឈឺចាប់រកទីបំផុតគ្មាន ! (សភាពទាំងនេះធ្វើអោយរតនានឹកឃើញ ដល់ប្តីចាស់របស់ខ្លួន ដែលនាងបានដាក់ថ្នាំធ្វើបាប ទំរាំដល់ស្លាប់បន្តិចម្តងៗដោយក្តីវេទនាជាទីបំផុត ព្រោះតែចង់បានទ្រព្យ និងចង់បានសុក្រិតដែលជាកូនឈ្នួលមកធ្វើជាប្តី ដល់ថា្នក់រៀបល្បិចសព្វបែបយ៉ាង ឃោរឃៅព្រៃផ្សៃដាក់លោក សុខវិសាលដែលជាប្តីស្រលាញ់ថ្នាក់ថ្នមនាង តែនាងបែរជាមានចិត្តបាបទោវិញ …)
រតនាស្រែក៖ បងវិសាល បងវិសាលមែនទេ…? តើ….បងកំពុងបន្លាចខ្ញុំមែនទេ…? កុំធ្វើបាបខ្ញុំ…ខ្ញុំខ្លាចហើយ…! (នាងភ័យណាស់ រួញខ្លួនក្តោបត្រចៀក ទោះយ៉ាងណា សំលេងក្អករៀបនឹងដាច់ខ្យល់ស្លាប់នេះ មិនព្រមបាត់ទេ មនុស្សធ្វើអាក្រក់ កំហុសគេមកតាមលងបន្លាចគេរកទីបមផុតគ្មានឡើយ..គ្មាននរណាបានលឺទេ មានតែនាងម្នាក់គត់…)។
ទ្វារគុករបើកលេចចេញរូបបុរសម្នាក់រាងខ្ពស់ស្រឡះ សំរិបជើងគេដើរសន្សឹមៗមករករតនា រូបរាងនេះដូចណាស់ដូចលោកវិសាល ទាំងសាច់ទាំងឈាម នាងងើយមើលលើសន្សឹមៗ រួចស្រែកដូចបានជួបខ្មោច ដោយក្តីភិតភ័យបំផុត ៖ កុំ កុំ ខ្មោច ខ្មោចខ្ញុំខ្លាចហើយ កុំធ្វើបាបខ្ញុំ បងវិសាលខ្ញុំខុសហើយ ខ្ញុំសំលាប់បង ខ្ញុំខុសហើយ កុំធ្វើបាបខ្ញុំ…ចេញទៅ…(នាងយំផង ខ្លាចផង…រំកិលខ្លួនទៅបុកជញ្ជាំង រហូតដល់ចេញឈាមរឹមៗ)
បុរសនោះនិយាយ ៖ សួស្តីមីងរតនា ខ្ញុំជាកូនរបស់មីងម្នាក់ដែរ ខ្ញុំគឺ វិសាល សក្តិ មីងចាំបានទេ ! មីងអោយគេសំលាប់ខ្ញុំ អ៊ុំស្រីអ៊ុំប្រុសខ្ញុំ ពេលខ្ញុំធ្វើដំនើរទៅបរទេស ក្នុងដំនើរកំសាន្តវិស្សមកាល ឡាននោះបានដាច់ហ្រ្វាំង សំណាងល្អ ខ្ញុំបានទទួលសារពីប៉ាខ្ញុំដែលមិនអាចសូម្បីនិយាយចេញមួយបាត់ អោយគេចរួចខ្លួនទាន់ពេល អ៊ុំស្រីខ្ញុំពិការជើង អ៊ុំប្រុសខ្ញុំបានស្លាប់ហើយ ! ប៉ារបស់ខ្ញុំគ្រួសារខ្ញុំត្រូវបានប្រពន្ធក្មេង សំលាប់ស្ទើរផុតពូជ ! ហើយខ្ញុំតាមរកអ្នកមីងរបស់ខ្ញុំមិនឃើញទៀត បាត់ទាំងមនុស្ស បាត់ទាំងសាកសព ពេលនេះមិនដឹងស្លាប់ឫរស់ទេ…. ? តើមីងយកគាត់ទៅធ្វើបាបនៅឯណា?ប្រាប់ភ្លាមមក… (រតនាមិនព្រមប្រាប់ទេ…នាងគ្រវីក្បាលជាសញ្ញាប្រាប់ថាមិនដឹងអ្វីទាំងអស់..) បើខ្ញុំធ្វើបាបគ្រួសារមីងវិញ តើមីងគិតយ៉ាងណាដែរ? បើមីងមិនប្រាប់ មីងចាំមើលចុះ…
រតនា៖ ទេ ទេ ទេ កុំធ្វើបាបកូននិង ប្តីខ្ញុំអី ! ធ្វើបាបខ្ញុំតែម្នាក់ទៅបានហើយ ខ្ញុំសូមអង្វរនេះជាកំហុសរបស់មីងតែម្នាក់ទេមិនពាក់ពន្ធនិងកូនមីងទេ ! (រតនាយំបោកខ្លួនអង្វរ ក្រាបក្បាលដល់បោកនឹងដីគួរអោយអាសូរ)
វិសាលសក្តិ៖ ប្តីមីង ខ្ញុំមិនទាន់បានសងសឹកទេ គាត់បើកឡានបុកបង្គោលភ្លើង ចូលដេកមន្ទីរពេទ្យ ដោយអំពើលាមករបស់គាត់ដែលរួមកំនិតជាមួយមីង !
រតនា៖ បងសុក្រិត គាត់ក៏មិនមានកំហុសអ្វីដែល ទាំងអស់សុទ្ធតែមកពីមីងទាំងអស់ !
សក្តិ៖ បានហើយ ! ខ្ញុំមិនចង់ស្តាប់ទេ ! មីងដេកគុកចុះ ! ភស្តុតាងសំលាប់ឪពុកខ្ញុំទាំងអស់ខ្ញុំរកឃើញហើយ ប៉ូលីសបន្ថែមទោស លើកមុខរបរជួញដូរឈើប្រណិត ដែលរកឃើញក្នុងវិឡារបស់មីងបន្ថែមទៀត ! ហើយកូនទាំងបីរបស់មីងនិងពូសុក្រិត ក៏និងបានទទួលទារុណកម្មជំនួសអំពើថោកទាបរបស់មីង ! មីងរងចាំមើលការឈឺចាប់នេះពីក្នុងគុគ ដោយរីករាយចុះ ! ហ៊ឹះ…
រតនា៖ សក្តិ សក្តិ កុំអី សក្តិ មីងសូមអង្វរ (ទោះនាងយំស្ទើរតែស្លាប់ខ្លួន ក៏បុរសពេញដោយគំនុំនេះ មិនខ្វល់ឡើយ ដើរចេញដោយកែវភ្នែកមុតថ្លា ហើយប្តេជ្ញាធ្វើបាប គ្រួសាររតនាវិញដោយក្តីឈឺចាប់ក្រៃលែង…)។
……………………………
សភាពអ៊ូអរឆោឡោបានកើតឡើងលើវិឡារបស់រតនា ប៉ូលីសចុះឆែកឆេរ រកឃើញឈើប្រណិតៗជាច្រើន អ្នកភូមិផងរបងក្បែរ ស្ទើរតែមិនជឿថាមានថ្ងៃនេះទេ ព្រោះសង្គមខ្មែរ មានការពុករលួយដុះស្លែរ ទោះនរណាកាប់ដឹកជញ្ជូនឈើ អោយតែគេមានប្រាក់ មានអំណាច គេចរួចខ្លួន ដើរធ្វើហ៊ី លើគំនរទុក្ខវេទនារបស់រាស្រ្តស្លូតត្រង់ តែច្បាប់ក៏មិនលើកលែងចំពោះជនទាំងនោះដែរ ! ថ្ងៃនេះច្បាប់ដាក់ទោសដល់ជនទុច្ចរិត ទុកជាគំរូមួយដ៏ប្រសើរ និងសង្ឃឹមថានឹងបន្តធ្វើបែបនេះដើម្បីសង្គមរីកចំរើនតទៅមុខទៀតចុះ ។
សក្តិចុះពីលើរថយន្ត ដោះវ៉ែនតាដើរអមជាមួយមេធាវី ចូលមកក្នុងវិឡា ប្រកាសហៅរក កូនៗរបស់សុក្រិតនិងរតនា ៖ សួស្តី អ្នករាល់គ្នា ខ្ញុំជាមេធាវីរបស់លោកខាងនេះ គាត់បានដាក់ពាក្យបន្តឹង ពីបទកេងប្រវញ្ជ និងរំលោភលើសេចក្តីទុកចិត្ត និងឧក្រិដ្ឌកម្ម ដែលលោស្រីរតនាបានបោកប្រាក់ និងបំផ្លិចបំផ្លាញ ទ្រព្យសម្បិត្តរបស់លោកសុខវិសាល…..!
(មេធាវី និយាយហូរហែរ តាមវិជ្ជាជីវៈរបស់គាត់… ចំនែកសក្តិ មុខមាំ សំលឹងមើលកូនទាំងបីរបស់សុក្រិតនិងរតនា)៖ ក្រោយពីលោកមេធាវិ បានអានសេចក្តីសំរេចក្នុងសំបុត្រ ពួកឯងទាំងបីនាក់ ត្រូវចុះចេញពីផ្ទះនេះ ក្នុងរយៈពេល៧ថ្ងៃទៀត អំពើអាក្រក់របស់ពួកគេ បានធ្វើអោយពួកគេធ្លាក់នរក ទាំងមិនទាន់ស្លាប់ ! មីងរតនាជាប់គុក លោកសុក្រិតគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ កំពុងសំរាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ…! នេះបានចំជា ទេវតាមានភ្នែកមែន….
នីម៉ា នីឡា នីកូយំអាណិតខ្លួន ស្ទើរផុតដង្ហើម នីម៉ានិយាយដោយសំលេងមុំា៖ ពួកខ្ញុំនិងចាកចេញពីទីនេះ មិនចាំបាច់៧ថ្ងៃទាន់ទេ ! ទោះប្អូនៗរៀបចំទៅ យើងទៅនៅស្រុកជាមួយយាយ…!
សក្តិសើចរួចទាញសំបុត្រហ៊ុចអោយនីម៉ា៖ នេះកិច្ចសន្យា បើពួកឯងព្រមនៅទីនេះបន្ត ត្រូវធ្វើតាមលក្ខខណ្ឌក្នុងសំបុត្រនេះ នោះយើងនិងចេញថ្លៃព្យាបាលឪពុកពួកឯង ពួកឯងអាចបានរៀនសូត្របន្ត ហើយពួកឯងត្រូវនៅបំរើយើងនិងអ៊ុំស្រីយើងនៅទីនេះ ធ្វើជាទាសករ ជាទាសករនៃគំនុំឈាមជិត២០ឆ្នាំ !
នីម៉ា អូសដៃនីឡា និងនីកូ យកលិខិតនោះទៅអាន ហើយពិភាក្សាគ្នា នីម៉ាកាន់ដៃនីឡានិងនីកូជាប់ រួចអះអាង៖ ប្អូនៗ ត្រូវតាំងស្មារតីឡើង ទោះពួកយើងជាកូនម្តាយទីទៃ តែយើងមានប៉ាតែម្នាក់ យើងត្រូវរួមគ្នាការពារគាត់ តស៊ូឡើងៗ ! ដើម្បីប៉ាយើងរស់រានមានជីវិត !
នីឡា៖ អរគុណបងស្រីណាស់ កុំតែបានបងស្រីខ្ញុំទាំង២មិនដឹងគិតយ៉ាងណាទេ បងលើកទឹកចិត្តពួកខ្ញុំ មិនស្អប់ខ្ញុំដែលធ្លាប់ធ្វើអាក្រក់ មើលងាយមើលថោកបង…!
នីកូ៖ ខ្ញុំសំពះសុំទោសបង ខ្ញុំសុខចិត្តធ្វើតាមបងគ្រប់យ៉ាង បងសំរេចចិត្តយ៉ាងណា ពួកខ្ញុំព្រមទាំងអស់…ពួកខ្ញុំគ្មានទីពឹងទៀតទេ..
នីម៉ាយំអោបពួកគេដែលបង្ហូរទឹកភ្នែកដោយក្តីភ័យខ្លាច តក់ស្លុក និងការគំរាមគំហែង ៖ ពួកឯងគ្មានកំហុសអ្វីទេ ទាំងនេះជារឿងរបស់ចាស់ៗ ក្មេងៗពួកយើងអាចសងបានប៉ុណ្ណា យើងធ្វើប៉ុណ្ណោះចុះ ! សំខាន់យើងត្រូវសាមគ្គីគ្នា ! ដើរទៅមុខ មិនអស់សង្ឃឹម យើងមានខ្លួនយើងជាទីពឹង ទោះពេលនេះឪពុកម្តាយយើង មិននៅក្បែរយើង តែគាត់ចាំមើលយើងពីចំងាយ ក្តីស្រលាញ់និងគុណរបស់ពួកគាត់ផ្សេងគ្នា ពីកំហុសរបស់ពួកគាត់ ! ឯងត្រូវស្តាប់បង ដើម្បីប៉ា ដើម្បីរៀនសូត្រ មិនត្រូវគិតខ្លីឫអស់សង្ឃឹម តស៊ូទោះលំបាកប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ! (នីម៉ាដឹងថាពួកគេ ត្រូវចិញ្ចឹមបីបាច់មកយ៉ាងល្អ មិនលំបាកដូចនាងឡើយ ទើបពួកគេមានសភាពពិបាកទទួលយករូបភាពឈឺចាប់ ក្តីអាម៉ាស់ និងការព្រាត់ប្រាស់នេះ)

សូមមិត្តអ្នកអានរងចាំអាន ភាគទី៦ កុំបីខាន !